Mesafeli bir tarzım vardı. Ailevi serüvenlerden sonra uzakta olmak iyi geldi. Şimdi yaşları ilerledi, beklentileri değişti. Ne yapacağımı bilmiyorum. Sürekli aranıp soruluyorlar. Uzun uzun konuşup dertleşmek istiyorlar. Bebeğim var, eşimle birlikteyim. Hiçbir şeye zaman ayıramadığım bir dönem. Bunu anlatıyorum da, vafasızlıkla suçluyorum. Aramamdan bile ilk 10-15 dakika şikayet ile geçiyor. Şikayet dinleyecek enerjim yok artık. O kadar yorucu ki. Yeni anne olmuşlar beni anlayacaktır. Gün sonu tükenmiş oluyorum. Tek istediğim dinlenmek, kafamı boşaltmak, belki bir şeyler izlemek. 60'larının sonunda evlat hasreti çekiyorlar. Vicdan azabı duyuyorum. Karmaşık duygular işte. İnsanlar ilişkilerini nasıl dengede sürüyorlar merak ediyorum.