Erken evliliği desteklemem her zaman. Ancak doğru kişiyle sevdiğin ve sevildiğin zaman, yaşın bir önemi yok bence. Benim annemle aramda 42 yaş fark var. Bunun sonucunda mutsuz, parasız ve saygı eksikliği olan bir evliliğe doğmuş gibi hissediyorum. Bu durum nedeniyle sürekli olarak varoluş amacımı sorguluyorum. Depresyonda olmasam da, kendi hayatımı kurarak hayallerim ve hedeflerimle ilerlemekteyim. Aslında dünyaya gelmeme gerek olmadığını düşünüyorum. Kimse beni isteyerek doğurmamış ya da büyütmemiş. Bu durum benim suçum ya da sorunum değil. Genç yaşta anne olup çocuğumla ilgilenmek isterdim ancak 26 yaşına geldiğimde evlenmeyi düşünmüyorum ve artık istemiyorum. Tanrı'dan ya çok sevdiğim bir iş ya da beni seven bir eş diliyordum ve şimdi, idare edebildiğim bir işim var. 30'lu yaşlara gelirsem muhtemelen hala aynı düşüncelere sahip olacağım. Evlilik benim için uygun değil. Sevmek ve sevilmek güzel şeyler ancak evlilik farklı bir boyut ve geri dönüşte iz bırakan bir durum. Evet, modern dünya, evet, kaçıncı yüzyıl olduğumuzun bir önemi var belki ama Türk milleti olarak hala başkalarını karalamayı seviyoruz ve beni ikna edilinceye kadar düşünmeye devam edeceğim gibi görünüyor.