"Abi" başlığını daha ilgi çekici hale getirelim: "Kardeşlik Bağıyla Örülmüş Bir Dostluk Hikayesi"

[baranguzel0zn37]

Tarihin 26.06.2024'ü gösteriyor. Şaşırdım, abim artık 6 yıldır aramızda değil. Son zamanlarda haziran aylarını sevemez oldum, içime kapanasım geliyor, sürekli ağlamak istiyorum. Hayat insanın önüne bazen işte böyle bir şey koyuyor. Ben bunu istemiyorum demek mümkün değil. Hayır, bu yükü kaldıramam, verme bunu bana demek de... Zamanla kabulleniyorsun tabii ki. Yaşamak için mecbursun. Artık bazen abimin fotoğraflarına gözyaşları dökmeksizin bakabiliyorum, acaba büyüyor muyum diye düşündüm. Emin değilim, büyümek istediğimden değil... Yatmadan önce bana "iyi geceler abi" diyen küçük kız neden bu kadar uzakta? Neden hayat bu kadar acı dolu? Alışmak bir nimet olabilir ama unutmak gibi mi acaba? Sevdiğin insanların yokluğuna alışmak iyi midir, onu da bilmiyorum... Alışamaz mıydım ölür müydüm acaba? İçimde bir sürü şey öldü, bir parçam onunla birlikte toprağa gitti. İncitici olmayan herkesin sevdiği kişi özel ve eşsizdir, asla yerini dolduramaz. O boşluk büyük bir yara gibidir, asla kapanmaz, hatıraları asla eskimez, sevgisi eksilmez... Sevdiklerimizin yası hiç bitmez, hep içimizde bir yerde kimsesiz ve yalnız hissettirir... Mutluluklar hep bir burukluk taşır. Kalabalık seni avutamaz, hiçbir söz teselli edemez... Canım abim, güzel abim... Ailemizin uğur böceği, seni çok özlüyorum. Şefkatini, merhametini, kocaman yüreğini... Sen benim sığınacak limanımdın. Her şeye rağmen babamın mirasıydın... Elbet bir gün buluşacağız, buna yürekten inanıyorum ama rüyalarıma daha çok gel olur mu? Seni çok seven hercai kardeşin Butterfly.