afili filintalar

[aysegulbozkurtffje]

Birkaç gün önce sevdiğim bir zevzeğe bir şeyler anlatırken "hani bir kitabın ilk cümlesi vardı: 'devrim bir hayaldi ve çok güzeldi' falan gibi bir şeydi" dedim. Sonra aklıma geldi, neydi o kitap diye. Tol, Murat Uyurkulak: "Devrim vaktiyle bir ihtimaldi ve çok güzeldi." imiş. Hayat çok tuhaf :/ Üstünden 20 yıldan fazla zaman geçmiş. Yarım yamalak aklımda kalmış ilk cümle hariç hiçbir şey hatırlamıyorum, 'olaylar Rusya'da geçiyordu' demek bile roman incelemesi gibi kalır :/ Ama bu yazar ve o dönemki şürekası diyelim, (Hakan Günday, Murat Menteş, Alper Canıgüz, İdrıbıdır) yüzünden Afili Filintaların açılışını nasıl beklediğimi hatırlıyorum gaddemit! Edebiyata, sanata heves, iştah, bilme arzusu ne menem şeylerdi hatırlamakta zorlanıyorum artık. Şimdi kendimi tarif ederken kullandığım en önemli kelimelerden ikisi: cehalet ve atalet. Okuduğum, dinlediğim, yaptığım her şey anlık bir zevkten ibaret, yarına kalmıyor bile. Afili Filintalar hakkında söyleyeceğim pek bir şey yok, galiba aradığım neyse onu bulamadım bi süre sonra. Zaten konumuz o değil. Konumuz şu ki, site açıldıktan bir süre sonra eski bir hocamın da oraya yazmaya başladığını görmüştüm. Onu görünce bir burkulma olmuştu içimde. Bugün, sağ olsun tanımadığım birinden, bir övgü aldım ve aklıma bu burukluk geldi. İşte şimdi dökeceğim bilincim tamamen bununla ilgili: Hayatımın en zevkli sınavındayım. Kendi seçimimize bırakılmış sorular var. Birinde galiba 4 kişi vermiş ikisini seç ve şu konu hakkında yaz diyor özetle. Gözlerim hızla tarıyor ve içimden sevinç çığlığı atmak geçiyor: Dostoyevski-Karamazov Kardeşler-Büyük Engizisyoncu! Ben onu düşünüp yurtta ranzamda kaç saat sunta izlemişim, yetmemiş millet feysbuk diye bi şeye dadanmış konserlere bulanmış gençliğini yaşarken, ben hayattan tek zevki bin tane artiz kelimeyle cebelleşe cebelleşe inceleme okumaya çalışmakta bulmuşum. İkinci, Kierkegaard-Korku ve Titreme, İbraam sen de geldin ya daha ne isterim! Hayatımın en zevkli sınavındayım. Şimdiye kadar hep düşündüm bakalım ne yumurtlayacağım! Sosyal bilimciler bilir sınavlarda sınırsız saman kağıdı tedariği vardır. Yazdım yazdım yazdım! Doyamadım ben o sınava. Sonuçlar açıklanacağında gitmedim. Benim aldığım hazzın karşılığı yok, kimse canımı sıkamaz işte o kadar! (Kararlarım mantıksız ama üzerine düşünülmüş atılımlardır, evet.) Hocanın, bizim bölüme zorunlu olan dersi için her bölümden öğrenci sıraya girer müthiş bir insandır. Öğrencilerle bir şeyler içer laflarlar, bense sadece her derse gider döner yatağımda düşünürüm, bana yeter. İçe dönük biriyim, kendi kabuğumda ölüyüm insanlara. Hoca sonuçları açıklarken benim adıma sıra gelince, yurttaki yan odadan beni tanıyan bir hemcinsim kalkmış iyilik yapayım diye almaya gitmiş. Hoca, ben zannetmiş, teşekkür etmiş. Söylenenlerin gerisine itibar etmedim, kulaktan kulağa oynamak gibi olurdu. Ama ana fikir hoca da okurken zevk almış üstüneydi. İçimde burkulma hissettiğim o övgüleri bizzat duyamamak değildi, hayır. Bir daha o hevesle gidemedim ben o derse, sınavlardan da zevk alamadım öyle. Övgü almak iyi bir şey olarak kodlanmamıştı çünkü bana. Ben bir şeyde iyiysem babamın kızıydım ve bu geçici bir şeydi; değilsem çatık kaşlar ve sanki soğuk metalik nefretten mamul gözler anneme verirdi velayetimi 'senin kızın!'. Övgü kabul edemiyorum kusuruma bakılmasın, bozuğum yok. Ben kendim kompil bozuklukları bünyemde toplayıp bozuk bir kadın oldum. Kendimi kimselere tam bırakamıyor seviyor ama sevildiğime inanamıyorum. Ama ölmedim yaşıyor gülüp o sorunu da aşıyorum. Naapalım. Kispet :/