Alice Miller

bullvar_katip · 27 Mayıs 2024

Alice Miller, asıl adıyla Alicja Englard (12 Ocak 1923 - 14 Nisan 2010), Polonya - İsviçreli bir psikolog, psikanalist ve Yahudi kökenli bir filozoftur. Ebeveyn kaynaklı çocuk istismarı üzerine yazdığı birçok dile çevrilmiş kitaplarıyla bilinir. Aynı zamanda tanınmış bir halk entelektüelidir. Yetenekli Çocuğun Dramı adlı kitabı büyük bir sansasyon yaratmıştır ve 1981'de İngilizce yayımlanmasının ardından uluslararası çok satanlar arasına girmiştir. Çocuk istismarının sonuçlarına ilişkin görüşleri oldukça etkili olmuştur. Kitaplarında, kara eğitime benzemekle suçlayarak psikanalizden ayrılmıştır. Hayatı Miller, Polonya'nın Piotrków Trybunalski şehrinde Yahudi bir ailenin çocuğu olarak dünyaya geldi. Gutta ve Meylech Englard çiftinin en büyük kızıydı ve Irena adında ondan beş yaş küçük bir kız kardeşi vardı. 1931'den 1933'e kadar aile, dokuz yaşındaki Alicja'nın Almanca öğrendiği Berlin'de yaşadı. Nasyonal Sosyalistlerin 1933'te Almanya'da iktidarı ele geçirmesi nedeniyle aile, Piotrków Trybunalski'ye sırtını döndü. Miller, genç bir kızken, Ekim 1939'dan beri tüm Yahudi sakinlerin hapsedildiği Piotrków Trybunalski'deki Yahudi Gettosu'ndan kaçmayı başardı ve Alicja Rostowska takma adıyla Varşova'da 2. Dünya Savaşı'ndan sağ çıktı. Annesini ve kız kardeşini kaçırabilirken, 1941'de babası gettoda öldü. [[Dosya:11-11-24-basel-by-ralfr-035.jpg|küçükresim| Alice Miller'ın 1946'da okumaya başladığı Basel Üniversitesi .]] 1946'da Basel Üniversitesi'nden burs kazandığı için İsviçre'ye taşındığında, takma adı Alice Rostowska'yı kullanmaya devam etti. 1949'da aslen Polonyalı bir Katolik olan ve birlikte öğrenciyken Polonya'dan İsviçre'ye taşındığı İsviçreli sosyolog Andreas Miller ile evlendi. 1973'te boşandılar. Martin (1950 doğumlu) ve Julika (1956 doğumlu) adında iki çocukları oldu. Martin Miller, annesinin ölümünden kısa bir süre sonra Der Spiegel'e verdiği bir röportajda, otoriter babası tarafından çocukluğunda - annesinin yanında - dövüldüğünü belirtti. Miller, annesinin müdahale etmediğini ve duygusal olarak tacizde bulunduğunu belirtti. Bu olaylar, Alice Miller'ın bu tür çocuk yetiştirme yöntemlerinin tehlikeleri konusunda uyanışından onlarca yıl önce gerçekleşti. Martin ayrıca, çok sayıda uzun sohbete rağmen çok etkilendiği için annesinin savaş zamanı deneyimleri hakkında onunla ciddi bir şekilde konuşamadığından bahsetti. 1953'te Miller felsefe, psikoloji ve sosyoloji alanlarında doktorasını yaptı. Miller, 1953 ile 1960 yılları arasında psikanaliz okudu ve 1960 ile 1980 yılları arasında Zürih'te bu alanda çalıştı. Miller, 20 yıl psikanalist ve analist eğitmeni olarak çalıştıktan sonra 1980'de "çocukluğu sistematik olarak keşfetmek için psikanaliz uygulamayı ve öğretmeyi bıraktı." Hem Sigmund Freud'u hem de Carl Jung'u eleştirmeye başladı. İlk üç kitabı, kendi alanındaki büyük kör noktalar olduğunu düşündüğü şeylere bir yanıt olarak üstlendiği araştırmalardan kaynaklandı. Ancak dördüncü kitabını yayımlandığında artık psikanalizin hiçbir açıdan uygulanabilir olduğuna inanmıyordu. 1985'te Miller, psikanalist olduğu dönemdeki bu araştırma hakkında şunları yazdı: "Yirmi yıl boyunca insanların çocukluk travmalarını inkar ettiğini, ebeveynlerini idealleştirdiğini ve çocukluklarıyla ilgili gerçeğe her şekilde direndiğini gözlemledim." 1985'te İsviçre'den ayrıldı ve Güney Fransa'daki Saint-Rémy-de-Provence'a taşındı. 1986'da Thou Shalt Not Be Aware: Society's Betrayal of the Child adlı kitabıyla Janusz Korczak Edebiyat Ödülü'ne layık görüldü. Nisan 1987'de Miller, Alman Psychologie Heute (Bugün Psikoloji) dergisine verdiği bir röportajda psikanalizi reddettiğini duyurdu. Ertesi yıl, hem İsviçre Psikanaliz Derneği hem de Uluslararası Psikanaliz Derneği üyeliklerini iptal etti, çünkü psikanalitik teori ve pratiğinin, "çocuğu suçlama ve ebeveynleri koruma şeklindeki eski gelenekte kaldıkları" için, eski çocuk istismarı kurbanlarının kendilerine uygulanan ihlalleri fark etmelerini ve çocuk istismarının sonuçlarını çözmelerini imkansız hale getirdiğini düşünüyordu. Miller'in son kitaplarından biri olan Bilder meines Lebens ("Hayatımın Resimleri") 2006'da yayınlandı. Bu eser, yazarın 1973-2005 yılları arasında yaptığı 66 orijinal resminin sergilenmesi ve tartışılmasıyla anlatılan, teorilerinin gelişimi ve daha sonraki içgörüleri yoluyla, yazarın sancılı çocukluğundan itibaren duygusal sürecini keşfettiği, resmi olmayan bir otobiyografidir. 2005 ile vefat ettiği 2010 yılı arasında, üç dilde yayınlanmış makaleler, el ilanları ve röportajların da bulunduğu web sitesinde yüzlerce okuyucu mektubunu yanıtladı. Ölümünden günler önce Alice Miller şunları yazdı: "Bu mektuplar benim ölümümden sonra da telif hakkım altında önemli bir tanık olarak kalacak". Miller, 14 Nisan 2010'da 87 yaşında, Saint-Rémy-de-Provence'daki evinde, ciddi bir hastalık ve ileri evre pankreas kanseri teşhisi konulduktan sonra intihar etti. Çalışma Hayatı Miller, travma modelini, Katharina Rutschky'nin Schwarze Pädagogik'inin (siyah veya karanlık pedagoji/baskılama) harfi harfine olmayan bir çevirisi olan kara eğitim olarak adlandırdığı, yaygın olarak kabul edilenler (şaplak atmak vb.) de dahil olmak üzere tüm çocuk istismarı biçimlerini kapsayacak şekilde genişletti. Psikotarih çalışmalarından yararlanan Miller, çocukluk travmaları ile hayatlarının gidişatı ve sonucu arasındaki bağlantıları bulmak için Virginia Woolf, Franz Kafka ve benzeri yazarları analiz etti. Miller'ın ilk kez 1979'da yayınlanan ilk kitabı Yetenekli Çocuğun Dramı'nın ilk bölümünün girişinde, Miller'ın temel görüşünü özetleyen şöyle bir yazı var: 1990'larda Miller, daha sonra kendisi de cinsel taciz olaylarıyla suçlanacak olan Konrad Stettbacher tarafından geliştirilen yeni bir yöntemi güçlü bir şekilde destekledi. Miller, Stettbacher'ı ve yöntemini, Mariella Mehr'in Steinzeit (Taş Devri) adlı kitabından öğrendi. Kitaptan çok etkilenen Miller, terapistin adını öğrenmek için Mehr ile temasa geçti. O günden itibaren Miller, terapist veya yöntem önerilerinde bulunmayı reddetti. Açık mektuplarda Miller, kararını ve başlangıçta nasıl Stettbacher'in öğrencisi olduğunu açıkladı, ancak sonunda kendisini ondan ve onun gerileyen terapilerinden uzaklaştırdı. Miller, yazılarında "taciz" derken yalnızca fiziksel şiddet veya cinsel tacizi kastetmediğini, aynı zamanda ebeveynlerden biri veya her ikisi tarafından çocuklarına uygulanan psikolojik tacizle de ilgilendiğini netleştirmeye dikkat ediyordu. Bunu tespit etmek ve başa çıkmak zordu, çünkü istismara uğrayan kişi bunu kendilerinden gizliyor ve bir olay ya da depresyon başlangıcı, tedavi edilmesini gerektirinceye kadar bunun farkında olmayabiliyordu. Miller, nevroz ve psikozların çoğundan psikolojik olarak istismarcı ebeveynleri sorumlu tuttu. Tüm akıl hastalığı, bağımlılık, suç ve tarikatçılığın nihayetinde, "aydınlanmış tanık" olarak adlandırdığı bir yardımcının yardımıyla duygusal olarak çözülmeyen bilinçaltı çocukluk travmasının bir sonucu olarak bastırılmış öfke ve acıdan kaynaklandığını ileri sürdü. Miller, "Tüm kültürlerde ebeveynleri korumak bizim en yüksek yasamızdır" yazdı. Psikiyatrlar, psikanalistler ve klinik psikologlar bile bilinçsizce müşterilerinin zihinsel bozuklukları için ebeveynleri suçlamaktan korktuklarını iddia etti. Miller'e göre ruh sağlığı uzmanları da kendi çocukluklarında içselleştirdikleri zehirli pedagojinin yaratıklarıydı. Bu, "Honour thy father and thy mother" (Anne babanı onurlandır) emrinin neden Miller'ın psikoloji okulundaki ana hedeflerden biri olduğunu açıklıyor. Miller, elektrokonvülsif terapiyi "hatırlama eylemine karşı bir kampanya" olarak adlandırdı. Abbruch der Schweigemauer (Sessizliğin Yıkımı) adlı kitabında, psikoterapistlerin danışanlarına istismarcı ebeveynlerini affetme tavsiyelerini de eleştirdi ve bunun yalnızca çocukluk acısını hatırlama ve hissetme yoluyla iyileşmeyi engelleyebileceğini savundu. Terapistlerin çoğunluğunun bu gerçekten korktuğunu ve bir zamanlar kötü muamele görmüş çocuğun bağışlanmasını vaaz eden hem Batı hem de Doğu dinlerinden alınan yorumların etkisi altında çalıştıklarını iddia ediyordu. Affetmenin nefreti çözmediğine, bunu yetişkinde tehlikeli bir şekilde örtbas ettiğine inanıyordu: günah keçisi seçme ve yer değiştirme, Adolf Hitler ve Jürgen Bartsch'ın psiko-biyografilerinde tartıştığı gibi. Miller her ikisini de şiddetli ebeveyn şiddetinden muzdarip olarak tanımlıyordu. Miller'ın yazılarındaki ortak bir payda, insanların neden çocukluklarındaki kendi mağduriyetlerini bilmemeyi tercih ettiklerine dair açıklamasıdır: Dayanılmaz acılardan kaçınmak için. Bireyin, çocuklukta kendisine nasıl davranıldığının farkında olmama yönündeki bilinçsiz emrinin yerinden edilmeye yol açtığına inanıyordu: sonraki nesil çocuklarda istismarcı ebeveynliği tekrarlamak ya da çözülmemiş travmayı başkalarına karşı (savaş, terörizm, suçluluk), veya kendilerine karşı (yeme bozuklukları, uyuşturucu bağımlılığı, depresyon) bilinçsizce yönlendirmek. Şiddetin kökenleri Alice Miller'a göre dünya çapındaki şiddetin kökleri, dünyanın her yerinde çocukların, özellikle de beyinlerinin yapılanmaya başladığı ilk yıllarında dövülmelerinde yatmaktadır. Bu uygulamanın verdiği zararın yıkıcı olduğunu, ancak maalesef toplum tarafından pek fark edilmediğini söyledi. Çocukların kendilerine uygulanan şiddete karşı kendilerini savunmaları yasak olduğu için, öfke ve korku gibi doğal tepkilerini bastırmaları gerektiğini ve bu güçlü duyguları daha sonra yetişkinler olarak kendi çocuklarına veya tüm insanlara karşı boşalttıklarını savundu: "dayak ve küçük düşürmek gibi çocuk istismarları, sadece mutsuz ve kafası karışmış çocuklar, yıkıcı gençler ve istismarcı ebeveynler değil, aynı zamanda kafası karışmış, mantıksızca işleyen bir toplum da üretir". Miller, ancak bu dinamiğin farkına vararak şiddet zincirini kırabileceğimizi belirtti. Yazılar Aşağıdakiler Miller'in kitaplarının kısa bir özetidir. Yetenekli Çocuğun Dramı Miller (aynı zamanda Prisoners of Childhood ve The Drama of Being a Child olarak da yayınlanan) ilk kitabında çocukluk travmasının kişilik belirtilerini tanımladı ve detaylandırdı. Çocuklukta aşk kaybına verilen iki tepkiye, depresyona ve büyüklenmeciliğe değindi; içsel hapishane, aşağılama kısır döngüsü, bastırılmış anılar, depresyonun etiyolojisi ve çocukluk travmasının yetişkinlerde kendini nasıl gösterdiği. Miller şöyle yazdı:"Yetenekleri ve başarıları nedeniyle övülen ve beğenilen hastalarla oldukça sık karşılaştım. Hakim olan genel görüşe göre bu insanlar -ebeveynlerinin gururu- güçlü, istikrarlı bir özgüven duygusuna sahip olmalıdır. Ama durum tam tersi... Bu insanlarla yaptığım çalışmalarda, her birinin benim için önemli görünen bir çocukluk geçmişi olduğunu gördüm: Özünde duygusal olarak güvensiz olan ve narsist dengesi için çocuğun belirli bir şekilde davranmasına veya hareket etmesine bağlı olan bir anne vardı. Bu anne, güvensizliğini çocuktan ve diğer herkesten sert, otoriter ve hatta totaliter bir cephenin arkasına saklamayı başardı. Bu çocuk, annesinin veya her iki ebeveynin bu ihtiyacını sezgisel olarak, yani bilinçsizce algılama ve yanıt verme konusunda inanılmaz bir yeteneğe sahipti ve bilinçsizce kendisine biçilen rolü üstlendi. Bu rol, çocuğa "sevgi", yani ebeveynlerinin sömürülmesini sağladı. Kendisine ihtiyaç duyulduğunu hissedebiliyordu ve bu ihtiyaç ona bir ölçüde varoluşsal güvenlik sağlıyordu. Bu yetenek daha sonra genişletilir ve mükemmelleştirilir. Daha sonra bu çocuklar sadece kendi annelerinin annesi (sırdaşı, danışmanı, destekçisi) olmakla kalmaz, aynı zamanda kardeşlerinin sorumluluğunu da üstlenir ve sonunda başkalarının ihtiyaçlarını gösteren bilinçsiz sinyallere karşı özel bir duyarlılık geliştirir." Kendi İyiliğin İçin Miller burada, Alman travmatik çocuk yetiştirmenin, eroin bağımlısı Christiane F., çocukların seri katili Jürgen Bartsch ve diktatör Adolf Hitler'i ürettiğini öne sürdü. Çocuklar, ebeveynlerinin kendilerine karşı genellikle taciz edici davranışlarını "kendi iyilikleri için" olarak kabul etmeyi öğrendiler. Hitler örneğinde, Yahudilere ve diğer azınlık gruplarına karşı yerinden edilmeye yol açtı. Miller'a göre, geleneksel pedagojik dayak süreci manipülatifti ve yetişkinlerin yetkililere, hatta Hitler gibi zalim liderlere veya diktatörlere bile aşırı derecede boyun eğmesine neden oluyordu. Miller, "pedagoji" terimini bırakıp "destek" sözcüğünü tercih ettiğini bile savundu; bu, psikotarihçilerin ebeveynliğin yardımcı modu dedikleri şeye benzerdi. Kitabın Kara Eğitim bölümünde Miller, kitaptaki 19. yüzyıl çocuk yetiştirme literatürünün kapsamlı bir incelemesini yapıyor ve çocuklara insan anatomisinin cinsel işlevlerini öğretmek için ölü bedenlere maruz bırakmak gibi uygulamaları öneren metinlere (45–46), çığlık atan bebekleri teselli etme cazibesine direnmeye (41–43) ve kendi kötü ve düşmüş doğalarını anlamalarına yardımcı olacak bir tür şartlandırma olarak belirli bir suç işlememiş çocukları dövmeye atıfta bulunuyor. Miller'ın bu kitapta açıkladığı temel unsur, Alman ulusunun, "iyi Almanların" neden Hitler'in istismarcı rejimine boyun eğdiğinin anlaşılmasıydı; Miller bunun, toplumun genel olarak çocuklarına nasıl davrandığının doğrudan bir sonucu olduğunu iddia etti. Dünya çapındaki mevcut çocuk yetiştirme uygulamaları hakkında temel sorular sordu ve sert bir uyarıda bulundu. Farkında Olmayacaksın Miller'in daha sonraki kitaplarından farklı olarak, bu kitap yarı akademik bir üslupla yazılmıştır. Kendi İyiliğin İçin'de anlattığı, kara eğitime benzemekle suçladığı ilk psikanaliz eleştirisiydi. Miller, hem Freud'u hem de Carl Jung'u eleştiriyordu. Kendisine ve Jeffrey Masson'a göre çocuğu yetişkinlerin taciz edici cinsel davranışlarından sorumlu tutan bir araç olan, Freud'un dürtü teorisini inceledi. Miller ayrıca babası tarafından taciz edilmiş fakat tacizi ifşa etmek yerine metaforik romanlara yansıtmış Franz Kafka hakkında teoriler geliştirdi. "Ayrılık ve Özerkliğin Ağrısı" başlıklı bölümde Miller, Yahudi-Hristiyan teizminin otoriter (örneğin: Eski Ahit, Papist, Kalvinist ) yorumunu ve bunun modern ebeveynlik uygulamasıyla paralelliklerini inceleyerek İsa'nın zamanının dogmatik Yahudiliğinden ayrılmasının arkasında İsa'nın babası Joseph olduğunu iddia etti. El değmemiş Anahtar Bu kitap kısmen Nietzsche, Picasso, Kollwitz ve Buster Keaton'ın bir psikobiyografisiydi ; (Miller'in 2005'te yayınlanan sonraki kitabı The Body Never Lies'da da Dostoyevski, Chekhov, Schiller, Rimbaud, Mishima, Proust ve James Joyce'un benzer analizlerine yer verdi). Miller'e göre Nietzsche sevgi dolu bir aile deneyimi yaşamadı ve bunun felsefi sonucuı, ailesinin baskıcı teolojik geleneğine karşı bilinçsiz bir dürtü metaforuydu. Miller; Nietzsche'nin içindeki istismara uğramış çocukla duygusal temas kuramadığı için felsefi sisteminin kusurlu olduğuna inanıyordu. Nietzsche küçük bir çocukken aklını kaybeden bir baba tarafından ağır bir şekilde cezalandırılmış olmasına rağmen, Miller genetik delilik teorisini kabul etmemişti. Nietzsche'nin psikotik çöküşünü, Prusya tarzı çocuk yetiştirme aile geleneğinin bir sonucu olarak yorumladı. Sürgün Bilgisi Bu daha kişisel olan kitapta Miller, kendisinin çocukken istismara uğradığını söyledi. Ayrıca "aydınlanmış tanık" temel kavramını da tanıttı: zarar görmüş bir kişiyi desteklemeye, onunla empati kurmaya ve kendi biyografik geçmişini anlamasına yardımcı olmaya istekli bir kişi. Sürgün Bilgi başka bir anlamda otobiyografiktir. Bu, Miller'ın kendi mesleği olan psikanalizden tamamen saptığının bir göstergesidir. Toplumun, insan kültürlerinin "sürgün ettiği" bir gerçek olan çocukluğumuz hakkındaki gerçeği bilmemek için Freud'un teorileriyle işbirliği yaptığına inanıyordu. En hassas yıllarımızdan beri zihnimize aşılanan suçluluk duygularının, psikanaliz mesleğinde bile baskımızı güçlendirdiği sonucuna vardı. Sessizlik Duvarını Yıkmak Berlin Duvarı'nın yıkılmasının ardından Miller, insan kültürünün tamamını sorumlu buldu. "Sessizlik duvarı" olarak adlandırdığı şey; profesörler, psikiyatrlar, din adamları, politikacılar ve medya mensupları gibi toplumun kendisini korumaya çalıştığı mecazi duvardır: Çocuk istismarının zihinleri yok eden etkilerini inkâr etmek. Ayrıca, tacizci annesi hakkında Banished Knowledge'de başlatılan otobiyografik itirafa devam etti. Bir Çocukluğun Resimleri: Altmış Altı Suluboya ve Bir Deneme'de Miller, resim yapmanın anıları üzerinde derinlemesine düşünmesine yardımcı olduğunu söyledi. Miller, bazı resimlerinde bebek Alice'i bazen kötü bir anne tarafından kundaklanmış olarak tasvir etmiştir. 26 Nisan 2010 tarihli bir New York Times ölüm ilanında İngiliz psikolog Oliver James Alice Miller'ın "neredeyse RD Laing kadar etkili olduğunu" söyledi. Kaynakça Miller'ın İngilizce yayınlanan kitapları : The Drama of the Gifted Child, (1979), 1995'te revize edildi ve Virago tarafından The Drama of Being a Child adıyla yeniden yayınlandı. Çocukluk Mahkumları (1981), Üstün Yetenekli Çocuğun Dramı farklı bir başlık altında Kendi İyiliğiniz İçin: Çocuk Yetiştirmede Gizli Zulüm ve Şiddetin Kökleri (tam metin çevrimiçi olarak ücretsiz olarak mevcuttur) (1983) Farkında Olmayacaksın: Toplumun Çocuğa İhaneti (1984) Sürgün Edilen Bilgi: Çocukluk Yaralanmalarıyla Yüzleşmek El değmemiş Anahtar: Yaratıcılık ve Yıkıcılıkta Çocukluk Travmasının İzini Sürmek Çocuk Olmanın Dramı : Gerçek Benliği Arayışı (1995) Bir Çocukluk Resimleri: Altmış Altı Suluboya ve Bir Deneme Yaşam Yolları: Yedi Senaryo (1999) Sessizlik Duvarını Yıkmak: Acı Gerçeklerle Yüzleşmenin Kurtarıcı Deneyimi Gerçek Sizi Özgür Kılacak: Duygusal Körlüğün Üstesinden Gelmek (2001) Vücut Asla Yalan Söylemez: Zalim Ebeveynliğin Kalan Etkileri (2005), Alıntı Yalanlardan Arınmış: Gerçek İhtiyaçlarınızı Keşfetmek (2009) Popüler kültürde : Benim Annem Misin? / Alison Bechdel Bakınız Kaynakça Kaynakça Diğer bağlantılar Alice Miller'ın web sitesi Diane Connors'ın Röportajı (1997) Alice Miller Kitaplığı Alice Miller Barış Vakfı - Çocukların Şiddetten Korunması Yoluyla Barış İnşasını Teşvik Etmek Kitap eleştirileri Paths of Life: Steven Khamsi tarafından incelenen Yedi Senaryo Vücut Asla Yalan Söylemez: Acımasız Ebeveynliğin Kalan Etkileri, Steven Khamsi tarafından gözden geçirilmiştir. Kategori:Almanya'daki Polonyalı gurbetçiler Kategori:20. yüzyıl kadın yazarları Kategori:Basel Üniversitesinde öğrenim görenler Kategori:20. yüzyıl Polonya Yahudileri Kategori:2010 yılında ölenler Kategori:1923 doğumlular Kategori:Çocuk istismarı Kategori:İncelenmemiş çeviri içeren sayfalar

Ara

Ara

Foruma hoş geldin 👋, Ziyaretçi

Alice Miller

bullvar_katip

Administrator

Benzer konular

Tema özelleştirme sistemi

Tam ekran yada dar ekran

Izgara yada normal mod

Forum arkaplan resimleri

Sidebar blogunu kapat/aç

Yapışkan sidebar kapat/aç

Radius aç/kapat

Foruma hoş geldin 👋, Ziyaretçi