Soğuğun asla yaz kış terk etmediği şehirdir. Güzelliğini ya da kötülüğünü tek rakibi İstanbul ile kıyaslayarak anlatmak manasız gelse de böyle gelmiş böyle gider, biz de bu yöntemden yararlanalım madem. Zira Türkiye'de en büyük ilk ve ikinci şehir oldukları listenin ilk ve ikinci sıralarını işgal etmekten öte -hiçbir- ortak noktaları yoktur Ankara ve İstanbul'un. Eh, İstanbul için orospu, Ankara için edepli hanımefendi denir, o derece...
17 yaşımda, en az Ankara kadar kurak, sarı bir şehrin bağrından bir İstanbul aşığı olarak kopup geldiğimde bu şehri sevebileceğim aklımın ucundan dahi geçmemiş olacak ki, ilk aylarımı burdan kurtulmanın -kısa ya da uzun vadede- yollarını arayarak geçirdim. Kimi zaman buldum, bulur bulmaz boğazın ılık iklimine teslim ettim kendimi. Gel zaman git zaman, hani artık kaçınılmaz olandan zevk almak gerektiği gerçeğiyle öpe öpe yüzleşince kendimi Ankara'ya hapsettim, yollarımı tıkadım, gitmedim. Arkadaşlarım oldu, sevdiklerim oldu, anılarım doldu bu şehirde. Gece nin kör vakitlerinde içip, bas bas bağırdığım oldu sokaklarında, kaçtığım saklandığım barınakları oldu, kaybolduğum, kendimi bulduğum, büyüdüğüm, çocuk olduğum oldu burada. Girip çıkmadığım deliği kalmadı, belki artık bu şehrin bana verebileceği bir şey de kalmadı derken,[deney] ilk aşkıma kavuştum geçici bir süreliğine. Yer gök mavi, deniz kokusu üzerime sine sine yürüdüm -ki yürümek bence bir şehirle sevişmek kadar etkilidir-. 12 saat geçmeden özledim, bas baya özledim lan Ankara'yı. Şehir özlenmez, şehirdekiler özlenir zırvasına güldüm. Benim kadar düzensiz bir insanı "düzenli kaos"la tanıştırdığı için Ankara'ya teşekkür ederek, bir gün dahi duramadan döndüm İstanbul'dan. Ve fark ettim ki, "İstanbulun en güzel yanı Ankara dönüşüymüş"
Bu şehirde gizemli bir güç en şiddetli karşıtının damarlarına dahi zerk ediyor bir şeyler, ve bağlanıp kalıyorsun buraya. Epey gezmişliğim oldu, geçtiğim her şehir/ilçe/mezra ile ilgili "bu çeşmenin suyundan içen bi daha burdan gidemezmiş" türü mitler işittim, Ankara hariç (çeşmeden su içilmez burda doğal olarak). Ama akıl sır erdiremedim nasıl bağlandığıma. Sonuç: Ankara'ya alışan İstanbul'da, İstanbul'a alışan Ankara'da yapamaz tezi doğrulandı.
Evet Melih Gökçek gibi detay sayılamayacak kadar büyük bir sorunu bünyesinde barındırsa da, havasıyla, (suyuyla da demek isterdim, o devir geçti galba) yeşiliyle, sarısıyla, karıyla buzuyla, insanıyla, alışkanlıklarıyla... seviyorum ben bu şehri.
Dip not: İstanbul'a ilk defa gitmiş birinin ağzından kıyaslamayı dinlemek isterseniz buyrun (bkz: #13598898)
17 yaşımda, en az Ankara kadar kurak, sarı bir şehrin bağrından bir İstanbul aşığı olarak kopup geldiğimde bu şehri sevebileceğim aklımın ucundan dahi geçmemiş olacak ki, ilk aylarımı burdan kurtulmanın -kısa ya da uzun vadede- yollarını arayarak geçirdim. Kimi zaman buldum, bulur bulmaz boğazın ılık iklimine teslim ettim kendimi. Gel zaman git zaman, hani artık kaçınılmaz olandan zevk almak gerektiği gerçeğiyle öpe öpe yüzleşince kendimi Ankara'ya hapsettim, yollarımı tıkadım, gitmedim. Arkadaşlarım oldu, sevdiklerim oldu, anılarım doldu bu şehirde. Gece nin kör vakitlerinde içip, bas bas bağırdığım oldu sokaklarında, kaçtığım saklandığım barınakları oldu, kaybolduğum, kendimi bulduğum, büyüdüğüm, çocuk olduğum oldu burada. Girip çıkmadığım deliği kalmadı, belki artık bu şehrin bana verebileceği bir şey de kalmadı derken,[deney] ilk aşkıma kavuştum geçici bir süreliğine. Yer gök mavi, deniz kokusu üzerime sine sine yürüdüm -ki yürümek bence bir şehirle sevişmek kadar etkilidir-. 12 saat geçmeden özledim, bas baya özledim lan Ankara'yı. Şehir özlenmez, şehirdekiler özlenir zırvasına güldüm. Benim kadar düzensiz bir insanı "düzenli kaos"la tanıştırdığı için Ankara'ya teşekkür ederek, bir gün dahi duramadan döndüm İstanbul'dan. Ve fark ettim ki, "İstanbulun en güzel yanı Ankara dönüşüymüş"
Bu şehirde gizemli bir güç en şiddetli karşıtının damarlarına dahi zerk ediyor bir şeyler, ve bağlanıp kalıyorsun buraya. Epey gezmişliğim oldu, geçtiğim her şehir/ilçe/mezra ile ilgili "bu çeşmenin suyundan içen bi daha burdan gidemezmiş" türü mitler işittim, Ankara hariç (çeşmeden su içilmez burda doğal olarak). Ama akıl sır erdiremedim nasıl bağlandığıma. Sonuç: Ankara'ya alışan İstanbul'da, İstanbul'a alışan Ankara'da yapamaz tezi doğrulandı.
Evet Melih Gökçek gibi detay sayılamayacak kadar büyük bir sorunu bünyesinde barındırsa da, havasıyla, (suyuyla da demek isterdim, o devir geçti galba) yeşiliyle, sarısıyla, karıyla buzuyla, insanıyla, alışkanlıklarıyla... seviyorum ben bu şehri.
Dip not: İstanbul'a ilk defa gitmiş birinin ağzından kıyaslamayı dinlemek isterseniz buyrun (bkz: #13598898)
