herkes annesine övgüler dizerken ben niye hala sana kızgınım anne? niye seni affedemiyorum?bende kırıp aldığın o kadar çok şey var ki. hatta sen de değil sadece, etrafındakilerle bir olup benden o kadar çok şey aldınız ki. kendime güvenimi, kendime inancımı, başarabileceğime dair güvenimi. yaptığım hiçbir şeyin değerli olmamasını öyle güzel aşıladınız ki, gerçekten minnettarım. en ufak şeyde yaptığın eleştirileri aşağılamaları çok güzel çocukluktan beri bana işlediniz ki. yaptığım önemsiz benim için, asla iyi değilim, asla yeterli değilim. belki de salağım. dünyanın en basit işi belki araba sürmek ama senin yüzünden araba süremiyorum ben ya? yapamıyorum yani çünkü buna inanıyorum. halbuki yarışlara katılıp derece almışlığım bile var ama trafiğe çıkamıyorum. daha bugün kendin söyledin. her şeyimi her zaman engelledin. ben de o gurur duyacağın çocuk olmak için hep seni dinledim. doğru olan o sanıyordum. bu da bende alışkanlık oldu sanırım. hala bu yaşta o çocuk olmaya çalışmaya çalışıyorum. bende yaptığın yanlışları kardeşimde yapmayacağını söylemen de beni o kadar mutlu etti ki inanamazsın. hahahaha. sadece gülüyorum.benden giden yılları, güveni, belki iç huzuru ne geri verir bana? yaptıkların farkındayım, biliyorum. ama benden gidenlerden sonra bu yaptıkların için minnettar olamıyorum. bu da beni yaralıyor. sıkıştım kaldım. teşekkürler ama toparlayamıyorum anne.