Türkiye'deki birçok kavram gibi bunun da kültürel olarak içi boş. Başka ülkeleri bilmiyorum ama Türkiye'de insanlar arkadaş olmayı beceremiyor. Belki de müreffeh bir toplum olamamasının önündeki en büyük engellerden biri de budur. İnsanlar boş vakitleri ve kendileriyle ne yapacaklarını bilemedikleri için arkadaş oluyorlar. Dayanıp güvenecekleri birilerini bulmak, varlıklarından hoşnutluk duyacakları birine ihtiyaç duymaktan ve ihtiyaç duyulmaktan alacakları haz için değil. Erkek-kadın fark etmez. Şunu fark ettim ki arkadaşlarım -istisnasız- bekar iken benimle daha çok vakit geçirmeye hevesliler. Buna kardeşim de dahil. O kadar ki bazen kendi ihtiyaçlarım ya da isteklerimi göz ardı edip onları yatıştırmam gerekiyordu, her ihtiyaç duyduklarında yanlarına gitmeliydim, her sıkıldıklarında dışarı çıkmalıydım. Fakat sevgili yapan/evlenen nedense(!) daha az arayıp soruyor oluyor. Elbette insanların kendi hayatlarındaki insana karşı sorumlulukları var, öncelik o kişi olmalı. Her zaman bu düstura saygı duyarım, arkadaşlarımdan daha çok sevgililerine/eşlerine yaltaklık yaparım ki başkaları üzerinden birlikte geliştirdikleri bağlar kuvvetlensin. Fakat bu, yalnız kaldığınızda adeta canına düştüğünüz insanı bir kenara atmakla eşdeğer olmamalı. Arkadaşın, bir boş vakit geçirme aracı, bir ilişkinin ikamesi olarak yaşandığı bir toplumda elbette sözlükte "kadın ve erkek arkadaş olabilir mi?" tartışması asla bitmez. Kimseyi de ayırarak konuşmuyorum; nickimi bilen çok arkadaş var. Hepiniz alınabilirsiniz ama bana elleşmezseniz çok sevinirim.
Annem eskiden herhangi bir arkadaşım beni çok aradığında "aman ya bu da çok arıyor, sık sık görüşme şununla" şeklinde şeyler söylerdi. Koskoca kadın beni kıskanacak değil ama annemin bu sitemini yersiz bulurdum, saçma ve kötücül gelirdi. Şimdi gerçekten çok iyi anlıyorum. Hayat, arkadaşsız da geçiyor, zor anlarınızda telefon elinizde kimi arayacağınızı bilemez halde kaldıkça daha çok büyüyorsunuz. Benim de hayatımdaki sınavlardan biri buymuş sanırım. Arkadaşlıklarımın çıkar çatışmalarıyla kopuşuna şahit olmak. Kendimi de ayırmıyorum yalnız. Tek başına vakit geçirme araçlarım yürüyüş, sinema ve kafede kitap okumaktan daha ileri gidemedi henüz. Whatever. Sonuçta zaten Türkiye'de yaşıyorum. Bundan kötü Hindistan, Irak, Suriye, Tacikistan falan, çok var yani. Buna şükür.
Annem eskiden herhangi bir arkadaşım beni çok aradığında "aman ya bu da çok arıyor, sık sık görüşme şununla" şeklinde şeyler söylerdi. Koskoca kadın beni kıskanacak değil ama annemin bu sitemini yersiz bulurdum, saçma ve kötücül gelirdi. Şimdi gerçekten çok iyi anlıyorum. Hayat, arkadaşsız da geçiyor, zor anlarınızda telefon elinizde kimi arayacağınızı bilemez halde kaldıkça daha çok büyüyorsunuz. Benim de hayatımdaki sınavlardan biri buymuş sanırım. Arkadaşlıklarımın çıkar çatışmalarıyla kopuşuna şahit olmak. Kendimi de ayırmıyorum yalnız. Tek başına vakit geçirme araçlarım yürüyüş, sinema ve kafede kitap okumaktan daha ileri gidemedi henüz. Whatever. Sonuçta zaten Türkiye'de yaşıyorum. Bundan kötü Hindistan, Irak, Suriye, Tacikistan falan, çok var yani. Buna şükür.