aşk senin adın

[barisyildizor4]

Saattir yolda Architects dinleye dinleye Üsküdar'a gelmişim bak artık kafam uçmuş müzikal hazzın zirvelerindeyim tamam mı, Faith No More ile cila atıyorum derken az önce bir dükkana girdim, bir şey alıp çıkacaktım hızlıca, bir milyoncu tarzı bir yer. Kulağımdaki müziği kapatıp dükkandan içeri girmemle bir bu şarkıyı duydum. Kasadaki adam da eşlik ediyor mırıl mırıl kendi kendine. İçimden böyle bir şarkı vardı dedim aa, unutmuşum. Şarkı da yeni başlamış, ben şarkı bitene kadar dükkanda durdum iyi mi? Hiç de tarzım değil bu Alex gibi eller havaya müzisyenlerinin müziği, dükkana girmeden iki saniye önce Faith No More dinliyodum olm ben. N'oluyo ya oldum bir anda içeri girince. Anlık kültür şokundan çatlayarak dağılacaktım yere. Ama zamanında müzik kanallarından sağdan soldan duya duya hiç tarzım olmadığı halde ezberlediğim milyon tane şarkıdan biriymiş bu da, yirmi sene sonra ilk kez duyduğum şarkıyı ezbere söyledim. Neyse gelelim sadede, şarkı bitene kadar içeride kalmamın sebebi şu ki şarkıda bir cümle var, asla daha önce üzerine düşünmemişim. Cümle iki şekilde algılanabilir, iki türlü de benzer bir yere çıksa bile tırnak işaretinin yeri anlamı çok değiştiriyor bence. Bakalım: “Yeter, ‘sana gücüm yok’ demiştim inanmadın.” Ya da “Yeter, sana ‘gücüm yok’ demiştim inanmadın.” Ben ilk seçenekteki “sana gücüm yok” teorisini daha samimi ve doğru buluyorum. Ya da öyle olduğuna inanmayı tercih ediyorum. Çünkü hemen sonraki cümle, “Affet beni deseydin kollarında ağlardım.” Yani: “Yeter, ‘sana gücüm yok’ demiştim inanmadın, ‘affet beni’ deseydin kollarında ağlardım.” Şarkının tüm arabeskliğini falan bir yana bırakıyorum şu an bu arada. Bu cümle sevilen kişiye hissedilen savunmasızlığı o kadar iyi anlatmış ki, Alex bey üstteki iki teoriden tam olarak hangisini kastetmiş diye anlamaya çalıştığım için şarkı bitene kadar trans halinde sağa sola raflara bakarak oyalandım ve sadece şarkıyı dinledim. Şarkının burası bir dokundu bana, devamını dinleyip hatırlamak istedim. Şarkı bitince de ‘ben buraya ne almaya gelmiştim?’ diye birkaç saniye etrafıma baktım. Şarkılar beni nasıl gerçek hayattan bir anda bu kadar sıyırıp alabiliyor, otuz yaşındayım hala tam olarak bilmiyorum. Olaylar kendimi bildim bileli hep böyle cereyan etti kendiliğinden. Her neyse. Birine karşı gücü olmamak, ona bir konuda bir şekilde kızsan bile yüzünü görüp bir iki kelime ettiğin anda asla direnememe halini çok tanıdık ve samimi buluyorum. Bu dediğim şey çok masum ve güçlü bir sevgiden ileri gelendir, sağlıklı sınırlar içinde elbette. Manipüle edildiğini bile bile vazgeçemediğin hastalıklı ilişkilerden bahsetmiyorum. Uzaktan tanış olduğum bir kadın yazar eşi için şey demişti, “Tartıştığımızda yüzüne asla bakmak istemiyorum.” Baktığı anda çözülüyormuş çünkü. Belki yirmi senelik evlilerdi ve bunu söylemesi aralarında hala ne kadar yıpranmamış ve güçlü bir sevgi olduğunu gösteriyor bence. Şarkının burasını çok gerçek ve vurucu bulmam bu sebepten sanırım. Kendim de tam aynı noktadayım ve noktadayız gibi hissediyorum. Birini gerçekten sevip sevmediğini sorgularken turnusol görevi gören bir diğer olay daha budur bence. Dükkandan çıkar çıkmaz dükkanın önünde bunları yazdım inanır mısın Alex? İçeride de Hande Yener’den armağan çalıyor. Kasadaki adam tek kişilik 2000’ler pop partisi veriyor içeride belli ki. Ben de zaman tünelinin ucuna geri fırlatıldım, Faith No More’dan devam, hoşçağal Alex. Hayatta olup olmadığını bile bilmiyorum.