Batı Ukrayna Halk Cumhuriyeti

bullvar_katip · 28 Mayıs 2024

Batı Ukrayna Halk Cumhuriyeti (Ukraynaca; ,) Kasım 1918'den Temmuz 1919'a kadar doğu Galiçya'da bulunan kısa ömürlü bir cumhuriyetti. Lviv, Przemyśl, Ternopil, Kolomyia, Boryslav ve Stanislaviv (şimdi Ivano-Frankivsk) şehirlerini içeriyordu ve Bukovina ve Karpat Ruthenia'nın bazı kısımlarını talep etti. Siyasi olarak, Ukrayna Ulusal Demokrat Partisi (savaşlar arası Ukrayna Ulusal Demokratik İttifakının öncüsü), değişen derecelerde Yunan Katolik, liberal ve sosyalist ideolojinin rehberliğinde yasama meclisine egemen oldu. Temsil edilen diğer partiler arasında Ukrayna Radikal Partisi ve Hristiyan Sosyal Partisi de vardı. Batı Ukrayna Halk Cumhuriyeti arması masmavi, bir aslan yaygın veya (mavi bir alanda altın bir aslan yaygın). Bayrağın renkleri mavi ve sarı idi. Tarih Öncesinde 1910'daki Avusturya-Macaristan nüfus sayımına göre, Batı Ukrayna Halk Cumhuriyeti tarafından talep edilen bölge yaklaşık 5.4 bir milyon nüfusa sahipti. Bunlardan 3.291.000 (yaklaşık% 60) Ukraynalı, 1.351.000 (yaklaşık% 25) Polonyalı, 660.000 (yaklaşık% 12) Yahudi idi ve geri kalanı Ruslar, Almanlar, Macarlar, Romenler, Çekler, Slovaklar, Romanlar, Ermeniler ve diğerler milletlerden oluşuyordu.Drohobych'teki Lviv ve yukarı Dinyester Nehri'ndeki Borıslav yakınlarındaki petrol rezervleri, Avrupa'nın en büyükleri arasındaydı. Rusya tarafından yönetilen Ukrayna veya Romanya'ya demiryolu bağlantıları azdı: Lviv'den yukarı Styr Nehri'ne giden bir hat üzerinde Brody, Ternopil'den Proskurov'a (şimdiki Khmelnytskyi) ve Podmylia'daki Prut boyunca bir hat üzerinde Pidvolochysk (Podwoloczyska) Bukovina'daki Chernivtsi (Czernowitz) den geçmekteydi. Bu sebeple Batı Ukrayna Halk Cumhuriyeti ile Polonya arasında çatışma yaşanmaktaydı . Bağımsızlık ve varoluş mücadelesi Batı Ukrayna Halk Cumhuriyeti 1 Kasım 1918'de ilan edildi. Ukrayna Ulusal Rada (Avusturya parlamentosunun her iki evinden ve Galiçya ve Bukovina'daki eyalet diyetlerinden gelen tüm Ukrayna temsilcilerinden oluşan bir konsey) 3 Kasım 1918'de Batı Ukrayna Halk Cumhuriyeti'ni ilan etmeyi planlamıştı, ancak Polonya Tasfiye Komitesi'nin Kraków'dan Lviv'e transfer edileceği raporları nedeniyle tarihi 1 Kasım'a taşıdı. Cumhuriyetin Avusturya-Macaristan İmparatorluğu'ndan bağımsızlığını ilan etmesinden kısa bir süre sonra, çoğu sakinlerin Polonyalı olduğu ve Polonya olmayan bir devletin parçası olmak istemediği Lviv'de popüler bir ayaklanma gerçekleşti. Birkaç hafta sonra Lviv'de isyan eden Polonyalılar, Polonya'dan destek aldı. 9 Kasım'da Polonya kuvvetleri Drohobych petrol sahalarını aniden ele geçirmeye çalıştı, ancak Ukraynalılar sayıca daha fazla olduğu için geri çekilmek zorunda kaldılar. Ortaya çıkan çıkmaz, Polonyalıların Lviv üzerindeki kontrolünü ve şehri Polonya'ya bağlayan bir demiryolunun etrafındaki dar bir araziyi korurken, doğu Galiçya'nın geri kalanı Batı Ukrayna Ulusal Cumhuriyeti'nin kontrolü altında kaldı. Bu arada, Batı Ukrayna Halk Cumhuriyeti'nin hemen batısındaki iki küçük devlet, Avusturya-Macaristan İmparatorluğu'nun dağılması sonucu bağımsızlık ilan etti. Komancza Cumhuriyeti, doğu Lemkivshchyna'daki Komańcza merkezli otuz Lemko köyünden oluşan bir birlikti. 4 Kasım 1918 ve 23 Ocak 1919 arasında varlığını sürdürebildi. Ukrayna yanlısı olarak Batı Ukrayna Halk Cumhuriyeti ile birleşmeyi planladı, ancak Polonya-Ukrayna Savaşı'nın bir parçası olarak Polonya hükümeti tarafından bastırıldı. 5 Aralık 1918'de Ruska Narodna Respublika Lemkiv (Lemko-Rusyn Ulusal Cumhuriyeti) bağımsızlığını ilan etti. Lemko Rusyn Ulusal Cumhuriyeti, bugünkü Polonya'nın güneydoğusundaki Florynka'da yoğunlaştı. Batı Ukrayna Halk Cumhuriyeti ile bir sendikaya karşı olan ve bunun yerine Rusya ile birleşme arayışında olan sakinleri arasında Rusofil hissi hüküm sürdü. Batı Ukrayna'yı Ukrayna'nın geri kalanıyla birleştirmek için 1 Aralık 1918 gibi erken bir anlaşma yapıldı. Batı Ukrayna Halk Cumhuriyeti hükûmeti 22 Ocak 1919'da Ukrayna Halk Cumhuriyeti ile resmi olarak birleşti. Ancak bu çoğunlukla sembolik bir eylemdi. Batı Ukrayna'nın yasal, sosyal ve politik normlarında farklı bir geleneği olduğu için, birleşik bir Ukrayna içinde özerk olacaktı. Ayrıca, batı Ukraynalılar kendi Ukrayna Galiçya Ordusu ve hükûmet yapısını korudu. Resmi sendikaya rağmen, Batı Ukrayna Cumhuriyeti ve Ukrayna Halk Cumhuriyeti ayrı savaşlarda savaştı. İlki, Sovyet ve Rus güçleri ile mücadele ederken Polonya ile de savaşa girdiler. Batı Ukrayna Halk Cumhuriyeti (ZUNR) ile Kiev merkezli Ukrayna Halk Cumhuriyeti arasındaki ilişkiler bir süre sonra gerildi. İlkinin liderliği yönelimde daha muhafazakâr olma eğilimindeydi. Avusturya parlamenter sistem kültürü ve hükûmete düzenli bir yaklaşım konusunda bilgili olanlar, Kiev merkezli akranlarının sosyalist devrimci tutumunu bazı dehşetle ve Doğu'daki sosyal huzursuzluğun Galiçya'ya yayılacağı endişesiyle tedirgin bir hal aldılar. Benzer şekilde, Batı Ukrayna birlikleri daha disiplinliyken, Kiev Ukrayna Halk Ordusu orduları daha kaotik ve pogromlar yapmaya eğilimliydi, Bu durum Batı Ukraynalıların aktif olarak karşı çıktığı bir şeydi. Kiev ordusundaki kötü disiplin ve subaylarının başkaldırısı Galiçya delegelerinin Kiev'e gönderilmesinde etkili oldu. Batı Ukrayna'daki ulusal hareketi diğer Doğu Avrupa ülkelerinde olduğu kadar güçlüydü ve Ukrayna hükûmeti, 40.000'i savaşa hazır olan 100.000'den fazla askeri seferber edebildi. Ludwik Mroczka, Ukrayna milliyetçi güçlerinin gücüne rağmen, yerel Ukrayna halkından çok az destek ve coşku aldıklarını, genel olarak tutumun genellikle kayıtsızlık olduğunu ve Ukraynalı erkek nüfusun genellikle ordusunda hizmetten kaçınmaya çalıştıklarını yazmaktadır. Polonya-Ukrayna Savaşı sırasında, Batı Ukrayna Halk Cumhuriyeti ordusu yaklaşık dokuz ay boyunca Polonya ile baş edebildi ancak Temmuz 1919'a kadar, Polonya kuvvetleri Batı Ukrayna Halkının iddia ettiği toprakların çoğunu ele geçirdi. Sürgün ve diplomasi Yenilen ordunun bir kısmı Çekoslovakya'ya sığındı ve orada Ukrajinská brigáda (Çek) adı altında bilinirken, yaklaşık 50.000 askerden oluşan ordunun çoğu Ukrayna Halk Cumhuriyeti topraklarına geçti ve Ukrayna bağımsızlığı mücadelesine orada devam etti. Temmuz 1919'da, Batı Ukrayna Halk Cumhuriyeti, Kamianets-Podilskyi şehrinde sürgünde bir hükûmet kurdu. Sürgündeki Batı Ukrayna hükûmeti ve Kiev merkezli hükümet ile arasındaki ilişkiler bozulmaya devam etti, çünkü Batı Ukraynalılar Polonyalıları ana düşman olarak gördü (Ruslarla potansiyel bir müttefik), Kiev'deki Symon Petliura Polonyalıları karşı bir müttefik olarak gördü Rusları ise düşmanları. Kiev hükümetinin Polonya ile diplomatik görüşmelerine yanıt olarak, Batı Ukrayna hükûmeti Sovyet 12. Ordusuna bir heyet gönderdi, ancak nihayetinde bir ittifak için Sovyet koşullarını reddetti. Ağustos 1919'da, Batı Ukrayna devlet sekreterliği başkanı Kost Levytsky, Anton Denikin'in Beyaz ordu'suna bir Rus devletinde garantili özerkliği içerecek bir ittifak önerdi. Paris'teki Batılı Ukraynalı diplomatlar o şehirde Rus meslektaşlarıyla temas kurmaya çalıştılar. Ruslar, önerilen bu ittifak hakkında karışık görüşlere sahipti. Bir yandan Galiçyalıların Rusofobisine karşı temkinliydi ve böyle bir ittifakın Polonya ile olan ilişkileri üzerindeki etkisinden endişe ediyorlardı. Öte yandan, Ruslar Galiçya askerlerinin disiplinine ve eğitimine saygı duyuyordu ve Batı Ukraynalılarla yapılan bir anlaşmanın Kiev'in Ukrayna Halk Ordusunu Ruslar ile savaşta en iyi askerlerinden mahrum edeceğini anlamıştır. Kasım 1919'da Ukrayna Galiçya Ordusu, hükûmetlerinin izni olmadan Beyaz ordu ile ateşkes imzaladı ve ordularını Beyaz ordu makamlarına yerleştirdi. Kiev Direktörlüğü hükümetiyle görüşmelerde, Batı Ukrayna cumhurbaşkanı Petrushevych, Beyaz ordunun yine de yenileceğini, ancak onlarla ittifakın, Beyaz orduyu destekleyen Batı güçleriyle ilişkileri güçlendireceğini ve Ukrayna askerî güçlerine karşı daha sonraki mücadeleleri için yardımcı olacağını savundu. Savaşın galibi Sovyetler olmuştu. Bu tür argümanlar Petliura tarafından kınandı. Sonuç olarak, Petrushevych Batı Ukrayna hükûmetinin artık Petliura Direktörlüğü ile çalışamayacağını fark etti ve 15 Kasım'da Batı Ukrayna Halk Cumhuriyeti hükûmeti Viyana'da sürgüne gitti. Varşova Antlaşması (1920) Nisan 1920'de Józef Piłsudski ve Symon Petliura , Varşova Antlaşması'nda Zbruch nehri üzerindeki bir sınır için anlaştılar ve Doğu Galiçya'nın tartışmalı bölgesi üzerindeki Polonya kontrolünü resmen tanıdılar. Polonya, batı Ukrayna'daki son Polonya toprak kazanımlarının yanı sıra Volhynian, Kholm ve diğer bölgelerin batı kısımlarını tanıyan Zbruch Nehri boyunca bir sınırı kabul etmek için, Ukrayna Halk Cumhuriyeti'ni Petliura'nın önderliğinde 2-3. maddelerle tanımlanan sınırları belli bağımsız bir devlet olarak Ukrayna'yı tanıdı. Ancak ne Varşova'daki Polonya hükûmeti ne de sürgündeki Batı Ukrayna hükûmeti bu anlaşmayı kabul etti. Otonom durum Batı Ukraynalılar Paris Barış Konferansı'nda Birinci Dünya Savaşı'nın ardından müzakereler sırasında çıkarlarını sürdürmeye devam ettiler. Bu çabalar sonuçta Milletler Cemiyeti'nin 23 Şubat 1921'de Galiçya'nın Polonya topraklarının dışında olduğunu, Polonya'nın o ülkede idari kontrol kurma yetkisine sahip olmadığını ve Polonya'nın sadece Doğu'nun işgalci askerî gücü olduğunu ilan etmesiyle sonuçlandı. Kaderi , Milletler Cemiyeti Büyükelçiler Konseyi tarafından belirlenecek olan Galiçya, uzun bir dizi müzakereden sonra, 14 Mart 1923'te doğu Galiçya'nın Polonya'ya dahil edilmesi ile sonuçlandı. Daha sonra Batı Ukrayna Halk Cumhuriyeti hükûmeti dağıldı, Polonya hükûmeti doğu Galiçya için özerklik vaadinden istifade etti. Hükümet sol|küçükresim|upright=1.25| 22 Kasım - 25 Kasım tarihleri arasında, yasama organı olarak hizmet verecek olan 150 üyeli Ukrayna Ulusal Konseyi için Ukrayna'nın kontrolündeki bölgede seçimler yapıldı. Konsey başkanı ve Avusturya-Macaristan parlamentosunun eski bir üyesi olan Yevhen Petrushevych otomatik olarak Cumhuriyet başkanı oldu. Ülkenin Ukrayna Ulusal Demokratları ve daha küçük rakibi Ukrayna Radikal Partisi'nin egemen olduğu iki partili bir siyasi sistemi vardı. İktidardaki Ulusal Demokratlar, hükûmetin geniş bir ulusal koalisyonu temsil etmesini sağlamak için bazı sandalyelerini küçük partilere verdi. Ukrayna Ulusal Konseyi'nin sosyal geçmişi açısından, üyelerinin% 57.1'i rahip ailelerden,% 23.8'i köylü hanelerden,% 4.8'i kentsel kesimden ve% 2.4'ü küçük soylulardan geliyordu . Belirlenen konsey üyelerinin mesleki geçmişi açısından, yaklaşık% 30'u avukat,% 22'si öğretmen,% 14'ü çiftçi,% 13'ü rahip ve% 5'i memurdu. Batı Ukrayna Halk Cumhuriyeti yaklaşık 4 nüfuslu bir alanı yönetti. Lviv, 1 Kasım'dan 21 Kasım'da Polonya'nın güçlerini kaybetmesine kadar Cumhuriyetin başkenti olarak işlev gördü, ardından Aralık 1918'in sonuna kadar Ternopil ve daha sonra 26 Mayıs 1919'a kadar Stanislaviv (günümüzdeki Ivano-Frankivsk) tarafından görev yaptı. Savaşa rağmen, Batı Ukrayna Halk Cumhuriyeti, savaş öncesi Avusturya yönetiminin istikrarını korudu ve Ukraynalı ve Polonyalı profesyonelleri istihdam etti. İlçelerin ve toplulukların sınırları, Avusturya-Macaristan İmparatorluğu döneminde olduğu gibi kaldı. Ülke, bölge ve yerel mahkemeler, okullar, posta hizmetleri, telgraflar ve demiryolları gibi ülke Avusturya'nın bir parçasıyken nasılsa aynı şekilde çalışmaya devam etti. Avusturya yasaları geçici olarak yürürlükte kaldı. Benzer şekilde, hükûmet genel olarak Avusturya'nın vergi tahsilat sistemini elinde tutsa da, savaş kayıpları nüfusu fakirleştirmiş ve toplanan vergi miktarı asgari düzeyde kalmıştır. Hükûmetin gelirlerinin çoğu petrol ve tuz ihracatından geldi. Etnik Polonyalılar kırsal alanlarda sadece küçük bir azınlığı temsil etseler de, I. Dünya Savaşı öncesinde Doğu Galiçya topraklarının neredeyse% 39'u büyük Polonya toprak sahiplerinin elindeydi. Batı Ukrayna Halk Cumhuriyeti, özel toprak sahiplerinden geniş manastır arazilerine el konan ve bu toprağı topraksız köylülere dağıtan yasalar çıkardı. Bu sınırlı durumlar dışında, özel mülkiyet hakkı temel haline getirilmiş ve arazilerin kamulaştırılması yasaklanmıştır. Batı Ukrayna Halk Cumhuriyeti toprakları, komutanları askere almaktan sorumlu olan 12 askeri bölgeden oluşuyordu. Hükûmet 1919 ilkbaharında 100.000 askeri seferber edebildi, ancak askeri malzeme eksikliği nedeniyle sadece 40.000 asker savaşa hazırdı. Genel olarak, Batı Ukrayna Halk Cumhuriyeti hükûmeti düzenli ve iyi organize olmuştu. Bu, eski Rus İmparatorluğu topraklarında ortaya çıkan Ukrayna hükümetlerinin kaotik durumu ile benzerlik göstermiyordu. Ulusal azınlıklara ve etnik gruplar arası ilişkilere yönelik politikalar Tarihçi Yaroslav Hrytsak, Avusturya'da Birinci Dünya Savaşı'ndan önce gelişen Ukrayna milliyetçiliğinin Polonya karşıtı olmadığını, ancak ne "çok yabancı düşmanlığı" ne de antisemitik olduğunu belirtmektedir. Kasım 1918'de, Polonya, Yahudi ve Alman işlerinden kabine düzeyindeki devlet sekreterleri dahil edildi. Hrytsak'a göre, var olduğu süre boyunca Batı Ukrayna Halk Cumhuriyeti tarafından düzenlenen bölgelerde ulusal azınlıklara karşı kitlesel baskı vakaları yoktu, Hrytsak bu durumun Ukrayna hükûmetini Polonya'dan ayırdığını ifade etmektedir. Katarzyna Hibel, Polonya gibi resmen Batı Ukrayna Halk Cumhuriyeti'nin ulusal azınlıklarının haklarını garanti ettiğini açıklarken, her iki ülkenin de onları ihlal ettiğini ve beşinci sütun gibi diğer yabancı uyruklara davrandığını yazıyor. 15 Şubat 1919'da Ukraynaca'yı devlet dili yapan bir yasa çıkarıldı. Ancak bu yasaya göre, ulusal azınlıkların üyeleri hükûmetle kendi dillerinde iletişim kurma hakkına sahiptiler. Polonya nüfusuna yönelik muameleler Tarihçi Rafał Galuba, Polonya nüfusunun Batı Ukrayna makamları tarafından ikinci sınıf vatandaş olarak muamele edildiğini yazıyor 1 Kasım 1919'dan sonra Polonya derneklerinin birkaç üyesi Ukrayna makamları tarafından tutuklandı. Benzer bir kader, aynı şekilde Ukrayna devletine sadakat yemini etmeyi reddeden yetkilileri de bekliyordu. 6 Kasım'da Ukraynalı yetkililer tarafından Lviv'de Polonya basını ve yayınları yasaklandı ve matbaalar yıkıldı. Polonyalılar kontrol ettikleri bölgelerde Ukraynalı yayınları da benzer şekilde yasakladılar. Ukraynalı yetkililer göndererek Lviv'deki Polonya nüfusunu sindirmeye çalıştı askerler ve silahlı kamyonlar sokaklara döküldü ve kalabalıkları dağıtarak Polonya gösterilerine yöneldi. Christoph Mick, başlangıçta Ukrayna hükûmetinin Polonya rehinelerini almayı reddettiğini belirtti ancak Polonya sivilleri ve Ukrayna kuvvetlerine karşı direniş arttıkça, Polonyalı siviller, Ukraynalı komutanlar tarafından Ukrayna'ya saldırı ve atış iddiaları nedeniyle özetlenen infazlar gerçekleştirildi. Buna karşılık, Polonya tarafı, kentteki kamu güvenliğini denetlemek için çatışma ve ortak Polonya-Ukrayna milislerine barış önerdi. Ancak Zloczow'da 17 Polonyalı, Ukraynalı yetkililer tarafından idam edildi. Brzuchowice'de Ukraynalı iş emirlerine uymayı reddeden Polonyalı demiryolu görevlileri idam edildi. 29 Mayıs 1919'da başpiskopos Jozef Bilczewski, Paris'teki Barış Konferansı'na katılan Ignacy Paderewski'ye bir mesaj gönderdi ve Ukraynalılar tarafından Polonyalı rahiplerin ve sivillerin acımasızca öldürülmesi konusunda yardım istedi. Polonyalılar Ukrayna makamlarını desteklemedi ve sabotaj eylemleriyle uğraşan bir yeraltı direniş örgütü kurdular. Tüm saha çalışması durduruldu, hasatlar imha edildi ve makineler bilerek kırıldı; Halk arasında motivasyonu korumak için kutuplaştırmalar başladı. Buna karşılık, Ukraynalı yetkililer kitle infazları, işlenceler ve bazı Polonyalıların tutulduğu gözaltı merkezleri de dahil olmak üzere bu durum karşısında mücadele etmeye çalıştı. Bu gözaltı merkezlerindeki koşullar ısıtılmamış ahşap kışla, yatak eksikliği ve tıbbi bakım eksikliğiyle tifodan yüksek düzeyde morbidite ile sonuçlandı. Mikulińce'de 300 ila 600 (tifodan ölüyor), Kołomyja'da 100 ve Brzeżany'de ısıtılmayan kışla nedeniyle 16 ila 40 arasında çeşitli kaynaklara göre, bu kamplarda tahmini kayıplar yaşandı Kosiv'deki bir kampta yaklaşık 900 ölü vardı. Polonyalı mahkumların soyulması, dövülmesi, işkence edilmesi veya vurulması vakaları birçok kez bildirildi. Christopher Mick'e göre, Ukrayna hükûmeti genel olarak Polonya nüfusu kontrolündeki bölgelerde Polonya hükûmeti kontrolündeki Ukraynalılara olan muamelelerde daha kötü sonuçlar yaşatmıştır Ayrıca Ukraynalı yetkililerin Polonyalı nüfusa "nazikçe" muamele etmediğini belirtmiştir. Mick, Lviv kuşatması sırasında Ukrayna tarafının kente ulaşan malzemelerin bakımını durdurduğunu ve şehre su tedarikini bozmaya çalıştığını kabul etmektedir. Şiddetli topçu ateşi, kadınlar ve çocuklar da dahil olmak üzere birçok sivili öldürüldüğünü iddia ediyor Yahudi azınlığa yönelik muamele Polonyalılar ve Batı Ukrayna Halk Cumhuriyeti arasındaki ilişkiler düşmanca olsa da, Cumhuriyet ile Yahudi vatandaşları arasındaki ilişkiler genellikle tarafsız ya da pozitifti. Yahudi ve Polonya cemaatleri arasında derin bir rekabet vardı ve özellikle Polonya Ulusal Demokrat Partisi tarafından desteklenen antisemitizm Polonya ulusal ideolojisinin bir özelliği haline geldi. Sonuç olarak, birçok [nicel] Yahudi Polonya bağımsızlığını Birinci Dünya Savaşı'ndan sonra en az arzu edilen seçenek olarak görmeye başladı. Polonya makamları tarafından Yahudilere karşı alınan karşıt konumun aksine, Ukrayna hükûmeti Yahudi kültürel ve politik özerkliğini kendi meşruiyetini geliştirmenin bir yolu olarak aktif olarak destekledi. Batı Ukrayna hükûmeti, Yahudi kültürel ve ulusal özerkliğini garanti etti, Yahudi topluluklarına kendi kendini yönetme statüsü verdi ve Batı Ukrayna hükûmetinin onayı ile Aralık 1918'de Merkezi Yahudi Ulusal Konseyi'ni temsil eden Yahudi ulusal konseylerinin oluşumunu destekledi. Batı Ukrayna Ulusal Cumhuriyeti Bakanlar Konseyi, Yahudi okulları için Yidce dilinde ders kitapları ve görsel yardımlar satın almış ve Lviv'deki Polonyalı Pogrom'un Yahudi kurbanlarına yardım sağlamıştır. Ukrayna basını Batı Ukrayna Cumhuriyeti'nin Yahudi vatandaşlarına karşı dostane bir tutum sergilemiştir. İbranice ve Yidiş okulları, kültür kurumları ve yayıncılarının müdahale etmeden çalışmasına izin verilmiştir. Cumhuriyetin demografik özelliklerini yansıtarak, ulusal parlamentodaki koltukların yaklaşık üçte biri ulusal azınlıklara (Polonyalılar, Yahudiler, Slovaklar ve diğerleri) ayrıldı. Polonyalılar seçimleri boykot ederken, Yahudiler Polonya-Ukrayna çatışmasındaki tarafsızlıklarını ilan etmelerine rağmen delegelerin yaklaşık yüzde 10'u tarafından temsil edildi. Ukraynalı köylülerin ve askerlerin yerel Yahudi karşıtı saldırıları ve soygunları, Polonyalıların benzer eylemlerinden çok daha az sayıda ve daha az acımasızken, Ocak ve Nisan 1919 arasında gerçekleşti. Hükûmet bu tür eylemleri alenen kınadı ve Yahudi cemaatinin savunmasına müdahale etti, bu tür suçları işleyenleri hapsetti ve hatta idam etti. Hükûmet ayrıca Polonya-Ukrayna ihtilafı sırasında Yahudi'nin tarafsızlığını ilan etti. Yevhen Petrushevych'in emriyle, Yahudileri iradesine karşı harekete geçirmek ya da Ukrayna askeri çabalarına katkıda bulunmaya zorlamak yasaklandı. Batı Ukrayna ekonomisine yardım etme çabasıyla, Batı Ukrayna hükûmeti Yahudi tüccarlara taviz verdi. Batı Ukrayna hükûmetinin Yahudilere karşı samimi tutumu, Yahudi cemaatinin birçok üyesi tarafından karşılık verildi. Her ne kadar Yahudi siyasi örgütleri resmi olarak Polonya-Ukrayna mücadelesinde tarafsızlıklarını ilan etseler de, birçok bireysel Yahudi desteklerini teklif etti veya Polonya ile çatışmasında Batı Ukrayna hükûmetine sempati duydu. Dağılan Avusturya-Macaristan ordusunun Yahudi subayları Batı Ukrayna ordusuna katıldı ve Yahudi hakimler, avukatlar, doktorlar ve demiryolu çalışanları Batı Ukrayna kamu hizmetine katıldı. Kasım 1918'den itibaren, Batı Ukrayna hükûmetine sadakat sözü vermeyi reddeden kamu hizmetindeki etnik Polonyalılar ya topluca bırakıldı ya da kovuldu; onların pozisyonları Ukrayna devletini desteklemek isteyen çok sayıda Yahudi tarafından dolduruldu. Yahudiler Ternopil, Stanislaviv ve Kolomyia'daki mahkemelerde yargıç ve hukuk danışmanı olarak hizmet verdiler . Yahudiler de kendi polis birimlerini oluşturabildiler, ve ayrıca bazı yerlerde Ukrayna hükûmeti yerel Yahudi milislere güvenlik ve düzenin sağlanmasında sorumluluk vermiştir. Sambir ve Radekhiv bölgelerinde polis gücünün yaklaşık üçte biri Yahudi idi. Yahudiler Batı Ukrayna Ulusal Cumhuriyeti ordusuna kendi taburlarını yerleştirdiler ve Yahudi gençler Batı Ukrayna ordusu için izci olarak çalıştılar. Batı Ukrayna ordusuyla işbirliği yapan ve hizmet veren Yahudilerin çoğu Siyonistlerdi . Genel olarak, Yahudiler Batı Ukrayna hükûmetinin tüm şubelerine katılan etnik olmayan Ukraynalıların en büyük grubunu oluşturdu. Batı Ukrayna hükûmeti tarafından Yahudilere yönelik liberal tutum atfedilebilir. Habsburg'un etnik gruplar arası hoşgörü ve işbirliği geleneğine on dokuzuncu ve yirminci yüzyılın sonlarındaki aydınlar ve askeri subaylar üzerinde iz bıraktı. Posta pulları sağ|küçükresim|upright=0.64|1919'da Avusturya-Macaristan beş heller baskısı Cumhuriyet, kısa bir süre boyunca, ikisi dışında Avusturya, Avusturya-Macaristan veya Bosna'nın damgalarının üst baskısı olan yaklaşık yüz tip posta pulu çıkardı. Galeri Kaynakça Dış bağlantılar Batı Ukrayna Halk Cumhuriyeti 1918–1923. Ansiklopedi. Hacim 1. Західно-Українська Народна Республіка 1918–1923. Енциклопедія. Т. 1 : А–Ж. Івано-Франківськ : Манускрипт-Львів, 2018. 688 с. Batı Ukrayna Halk Cumhuriyeti 1918–1923. Ansiklopedi. Hacim 2. Західно-Українська Народна Республіка 1918–1923. Енциклопедія. Т. 2 : З–О. Івано-Франківськ : Манускрипт-Львів, 2019. 832 с. Batı Ukrayna Halk Cumhuriyeti 1918–1923. Ansiklopedi. Hacim 3. Західно-Українська Народна Республіка 1918-1923. Енциклопедія. Т. 3 : П - С. Івано-Франківськ: Манускрипт-Львів, 2020.576 с. Batı Ukrayna Halk Cumhuriyeti 1918–1923. Ansiklopedi. Hacim 4. Західно-Українська Народна Республіка 1918-1923. Енциклопедія. Т. 4 : Т - Я. Івано-Франківськ: Манускрипт-Львів, 2021.688 с. Vasyl Markus, Matvii Stakhiv, Ukrayna Ansiklopedisinde Batı Ukrayna Ulusal Cumhuriyeti, cilt. 5 (1993) Ukrayna Ulusal Cumhuriyeti'nin Batı Eyaleti Diktatörlüğü İnternet Ansiklopedisi, vol. 1 (1984) ZUNR tarihine kısa bir bakış Ukraynaca Filateli'ye Giriş Halk savaşı 1917-1932 Kiev şehir örgütü "Memorial" tarafından Kategori:Batı Ukrayna Halk Cumhuriyeti Kategori:Ukrayna bağımsızlık hareketi Kategori:Ukrayna milliyetçiliği Kategori:Ukrayna'da I. Dünya Savaşı'nın sonuçları Kategori:Ukrayna'da Rus Devrimi Kategori:Avrupa'daki eski cumhuriyetler Kategori:Eski Slav ülkeler Kategori:1918'de kurulan bölgeler ve ülkeler Kategori:1919'da varlığı sona eren bölgeler ve ülkeler Kategori:İki savaş arası dönemde kurulmuş tarihî devletler Kategori:1918'de Ukrayna Kategori:1919'da Ukrayna

Ara

Ara

Foruma hoş geldin 👋, Ziyaretçi

Batı Ukrayna Halk Cumhuriyeti

bullvar_katip

Administrator

Tema özelleştirme sistemi

Tam ekran yada dar ekran

Izgara yada normal mod

Forum arkaplan resimleri

Sidebar blogunu kapat/aç

Yapışkan sidebar kapat/aç

Radius aç/kapat

Foruma hoş geldin 👋, Ziyaretçi