Bencil genetik unsurlar (tarihsel olarak aynı zamanda bencil genler, aşırı bencil genler, bencil DNA, parazitik DNA veya genomik haydutlar olarak da anılır), organizmanın uygunluğu üzerinde olumlu veya bir olumsuz etki olmasa bile, genomdaki diğer genler pahasına kendi aktarımlarını artırabilen genetik bölümlerdir. Genomlar, geleneksel olarak, organizmanın ortama uygunluğunu iyileştirmek için birlikte hareket eden, birbirine bağlı birimler olarak görülmüştür. Bununla birlikte, genler kendi aktarımları üzerinde bir miktar kontrole sahip olduğunda, kurallar değişebilir ve bu nedenle, tüm sosyal gruplar gibi, genomlar da kendi bölümleri tarafından bencil davranışlara karşı zayıftır. Bencil genetik unsurların ilk gözlemleri neredeyse bir yüzyıl önce yapıldı, ancak konu birkaç on yıl sonrasına kadar yaygın bir ilgi görmedi. George Williams ve Richard Dawkins tarafından popüler hale getirilen gen merkezli evrim görüşlerinden esinlenen iki makale, 1980'de Nature'da art arda yayınlandı - Leslie Orgel ve Francis Crick tarafından ve Ford Doolittle ve Carmen Sapienza tarafından - ve bencil genetik unsurlar kavramını (o zamanlar "bencil DNA" olarak adlandırılıyordu) daha geniş bilimsel topluluğa tanıttı. Her iki makale de, bir aktarılma avantajına sahip oldukları sürece genlerin organizmanın ortama uygunluğu üzerindeki etkilerinden bağımsız olarak bir popülasyonda yayılabileceğini vurguladı. Bencil genetik unsurlar artık çoğu organizma grubunda tanımlanmıştır ve kendi aktarımlarını teşvik etme yollarında dikkate değer bir çeşitlilik gösterirler. Uzun zamandır, evrim ile alakası az, genetik bir merak olarak görmezden gelinse de, artık genom boyutu ve mimarisinden türleşmeye kadar geniş biyolojik süreçleri etkilediği kabul ediliyor. Kaynakça Kategori:Seçilim Kategori
NA
NA