boşanmış aile çocuğu olmak

[aysekurt44l]

73 yaşında olan babamı hayatımda iki kere ağlarken gördüm. Birincisi babasının beklenmedik şekilde öldüğünde. İkincisi de beş yaşındaki boşanmış aile çocuğu olan torunum, oğlum, eşimle ayrı yaşamamızın ilk zamanlarında evde ben olmayınca "babam evdedir bana şaka yapıyordur." diye odaları dolaştığını söylediğinde. Yemek yiyorduk, elindeki çatalı fırlattı, bağıra bağıra ağladı babam. Üzerinden bir buçuk sene geçti. Bugün oğlumu pikniğe götürdüm kuzenlerimle. Aile kavramından uzakta kalmasın diye her zaman yanımda kalabalık tutarım. Sonra deniz kenarına gittik, en son yemek yemeye. Bu gece bende kalsın, yarın da ofise gelsin istedim. Sözüm var yavruma. Ama "gece annemde kalmak istiyorum baba" dedi. Annesine durumu yazdım; planı varmış, onun rahatını bozmak istiyormuşum, hırsımdan dolayı çocuğu kullanıyormuşum, bakamıyorsam annesine bırakabilirmişim, çocuk beni istemiyorsa hatayı kendimde aramalıymışım. Detaya girmeyeceğim, sadece inan hak etmiyorum bunları. Maddi manevi benim kadar çocuğunu düşünen, ilgilenen ki ona annesinden daha çok bakan baba çok nadirdir. Bu konuda tevazu göstersem kibire girer. Boşanmış aile çocuğunun annesini istemesi tıbben, hukuken ve hatta dinen olması gerekendir, babasını sevmediğinden değil. Hatayı üzerime alınmadım. Denize karşı gemileri sayarken sarıldım ve tekrar bende kalması gerektiğini söyledim. "Annen bu gece onda kalmanı isteyemiyor demedim, kötülemem de zaten, oğlum beni kırmaz "anlaştık" dedi. İçine atmış ama tabi, uyuturken benden gizleyerek ağlıyor. Oğlum dedim "Ağlamana üzülmüyorum ama ağlamanı benden saklamana üzülüyorum. Anneni özlediğini biliyorum, benden gizlenmeden ağla, ağlamak ayıp değil." Ve gözyaşları patladı birden, o sessiz saklanan gözyaşı birden çağladı neler düşünüyor içinde neler yaşıyor kim bilir. Artık çocuğun mahzun hallerine dayanacak gücüm kalmadı, dayanamadım ben de ağladım, durduramıyorum kendimi sinir krizine yakın bir yerdeydim. Sonra sarıldık. Uyuyakaldı. Oğlumun beni ağlarken hatırlayacağı ilk anı bu olacak eminim. Onun babamdan da benden de daha çok ağlayacağını ne yazık ki adım gibi biliyorum. Ve şunu söyleyerek bitireyim, kimsenin herhangi bir çocuğa bunu yaşatmaya hakkı yok. Boşanmayın demek haddime değil yanlış anlamayın, boşanma aşamasında değil evlilik öncesi veya esnasında buna hakkınızın olmadığını bilin yeter.