Çekilin be. Bekarlar, evliler, boşanmış erkekler doluşmuş. Ben evlendim, çocuk 4 civarıyken boşandım. Aldattı, tehdit etti, canımla ve çocuğumla sınadı. Ne yapalım? Boşanmayalım mı? Velayeti almayalım mı? Ekonomik bağımsızlığım varken, ailem arkamdayken, çocuğumu o evde o adamla büyütmek zorunda mıyım? Hiç de öyle red flag yoktu. İkimiz de isteyerek çocuk sahibi olduk. Evliliğimizin beşinci, birlikteliğimizin onuncu senesinde doğdu çocuğum. Birkaç sene geçti boşanmanın üstünden. En doğru kararı verdim. Zaman zaman zor oluyor, evet, ama kalsaydım daha zor olacaktı. Şimdi toparlıyorum kendimi. Yavaş yavaş erkeklere olan kinim geçti, en azından. Hayatıma birilerini alabilirim ama çocuğuma tanıştırmam. Sonra, eskisi kadar aptal değilim. Sevmek, sevilmek güzel hisler ve hepimizin ihtiyacı var. Ekonomik bağımsızlığım elimde. Mesleğimi yapıyorum. Evime, çocuğuma hatta kendime de, arkadaşlarıma da çok iyi bakıyorum. Ailemin desteğinin önemi çok büyük tabii. Özlemişim kelebeklerin uçuşmasını. Normal değil mi? O yüzden o kadar sinirleniyorum ki korkak insanlar görünce. Abi ben bu kadar hayal kırıklığından sonra cesaret edebiliyorsam sana ne oluyor acaba? Onu geçtim, çocuklu boşanmış kadınların çocuklarına baba istedikleri gibi bir yanılgı var. Saçmalamayın. Gerçek babasından ne hayır gördük de sahtesini arayacağız? İlişki ilerler, ciddiye dönüşürse severseniz ne güzel tabii. Ama çocukların babaları var. O yüzden boşuna gerilmeyin.