En büyük hayallerimden biri çalışmayan sadece sevdiği şeylerle uğraşan ya da çalışsa bile sadece istediği için mutlu olduğu bir işte çalışan bir erkekle evlenmek istiyorum. Hatta çalışma saatleri benimkinden az olur da ben eve geldiğimde, anahtar kullanmak yerine zili çalabilirsem, mutluluktan ölürüm. Ben çalışır ikimize yetecek parayı kazanırım, hem zaten ikimiz beraber mutlu olunca, çok paraya gerek de yok. Hafta sonu aktivitemiz açık büfe kahvaltı olacağına, sandviç yapıp pikniğe gitmek olur.
Gerçekten de eşim çalışmasın istiyorum, evimizde buluştuğumuzda, stresli olmasın, gün boyu canını sıkan olaylar minimuma insin, ben stresliysem de o gün, onu görünce rahatlayayım. Maaş beklentisiyle çalışmadığından, gün içinde ne yaptığını daha bir keyifle anlatsın. Mesela dans ediyor olsa, başarılı olsa hele, arada gösteri yapsa izlemeye gitsem, bana da öğretse biraz. Ne bileyim çok güzel yemek pişiriyor olsa -of, bu nasıl da işime gelir
- bir tane küçük lokantası olsa, iş çıkışı gitsem, yemeği gurur duyduğu lokantasında yesem, beğendiğimde mutlu olsa, beraber sarılıp evimize dönsek. Hayalimdeki evlilik hayatı böyle işte.
Ha, neden o çalışmıyor, o değil de ben üstlenmek istiyorum geçim olayını? Çünkü ben yapım gereği, at yarışı gibi insanlarla rekabet etmezsem boşluğa düşerim. Stres beni sık sık mutsuz etse de aynı zamanda motive eden de bir şey. Çok hırslıyım üstelik, hayatta herhangi bir şeyi, zevk için yapabilmiş değilim. İnsanları sevmiyorum, hele hele sevdiğim insan bir şeye/birine kızgın gelse, ben olayı dinleyince ondan çok sinirlenirim, gergin bir durum varsa daha çok strese girerim. Mutsuz insanı mutlu edecek bir yapım yok. Ben rahatlatacak değil, rahatlatılacak insan rolünü alabilirim ancak. Tabi gönül ister ki piyango falan çıksın da, birkaç tane ev alıp kirasıyla geçinelim (hehe, bu hayal de ne tatlı di mi?) ama birinin çalışması gerekecek işte. Ee hali hazırda bunun için gönüllü bir manyak varken, diğerini üzmeye gerek yok.
Hem istediğim öyle kendine hizmetçi arayıp onu söyleyemeyeden "ev hanımı olsun, iş hayatında yorulmasın, evi derleyip toplasın, yemek pişirsin yeter" adamlarının hayalindeki gibi de çalışmayan eş değil. Öyle yitik, sadece stres topu, sırf para kazanıyorum diye bana hizmetçilik yapmayı kendine yakıştıracak adamı ne yapayım? Ne paylaşıp da mutlu olayım onunla? Ben geleyim, mutluysak beraberken, zaten evi de beraber keyifle siler süpürürüz. Haftamızın bir sabahını da ona ayırırız ya ne olacak? İkimiz de çalışsak, kimsenin diğeriyle paylaşacak enerjisi olmasa, evimizi temizlemek için başka birini çağırsak daha mı iyi sanki?
Evet, çalışmayan ya da sadece istediği için onu strese, üzüntüye sokmadan mutlu eden bir işte çalışan bir eşim olsun istiyorum. Ona bakıp mutlu olayım, hayat enerjisi bana enerji versin, "bugün sinirimden ölecektim, ne oldu biliyo musun" diyeyim, "boşver, bak ben ne güzel şeyler yaptım bugün" desin, yorgun, bitkin olmasın hiçbir şey için, mutlu bir insan olsun ve benimle de paylaşsın o mutluluğunu. Gerçi beni hangi mutlu insan ne diye çeksin, o da ayrı konu ama hayal kuruyorum işte, onda sınırlarımız yok nasıl olsa.
Gerçekten de eşim çalışmasın istiyorum, evimizde buluştuğumuzda, stresli olmasın, gün boyu canını sıkan olaylar minimuma insin, ben stresliysem de o gün, onu görünce rahatlayayım. Maaş beklentisiyle çalışmadığından, gün içinde ne yaptığını daha bir keyifle anlatsın. Mesela dans ediyor olsa, başarılı olsa hele, arada gösteri yapsa izlemeye gitsem, bana da öğretse biraz. Ne bileyim çok güzel yemek pişiriyor olsa -of, bu nasıl da işime gelir
- bir tane küçük lokantası olsa, iş çıkışı gitsem, yemeği gurur duyduğu lokantasında yesem, beğendiğimde mutlu olsa, beraber sarılıp evimize dönsek. Hayalimdeki evlilik hayatı böyle işte. Ha, neden o çalışmıyor, o değil de ben üstlenmek istiyorum geçim olayını? Çünkü ben yapım gereği, at yarışı gibi insanlarla rekabet etmezsem boşluğa düşerim. Stres beni sık sık mutsuz etse de aynı zamanda motive eden de bir şey. Çok hırslıyım üstelik, hayatta herhangi bir şeyi, zevk için yapabilmiş değilim. İnsanları sevmiyorum, hele hele sevdiğim insan bir şeye/birine kızgın gelse, ben olayı dinleyince ondan çok sinirlenirim, gergin bir durum varsa daha çok strese girerim. Mutsuz insanı mutlu edecek bir yapım yok. Ben rahatlatacak değil, rahatlatılacak insan rolünü alabilirim ancak. Tabi gönül ister ki piyango falan çıksın da, birkaç tane ev alıp kirasıyla geçinelim (hehe, bu hayal de ne tatlı di mi?) ama birinin çalışması gerekecek işte. Ee hali hazırda bunun için gönüllü bir manyak varken, diğerini üzmeye gerek yok.
Hem istediğim öyle kendine hizmetçi arayıp onu söyleyemeyeden "ev hanımı olsun, iş hayatında yorulmasın, evi derleyip toplasın, yemek pişirsin yeter" adamlarının hayalindeki gibi de çalışmayan eş değil. Öyle yitik, sadece stres topu, sırf para kazanıyorum diye bana hizmetçilik yapmayı kendine yakıştıracak adamı ne yapayım? Ne paylaşıp da mutlu olayım onunla? Ben geleyim, mutluysak beraberken, zaten evi de beraber keyifle siler süpürürüz. Haftamızın bir sabahını da ona ayırırız ya ne olacak? İkimiz de çalışsak, kimsenin diğeriyle paylaşacak enerjisi olmasa, evimizi temizlemek için başka birini çağırsak daha mı iyi sanki?
Evet, çalışmayan ya da sadece istediği için onu strese, üzüntüye sokmadan mutlu eden bir işte çalışan bir eşim olsun istiyorum. Ona bakıp mutlu olayım, hayat enerjisi bana enerji versin, "bugün sinirimden ölecektim, ne oldu biliyo musun" diyeyim, "boşver, bak ben ne güzel şeyler yaptım bugün" desin, yorgun, bitkin olmasın hiçbir şey için, mutlu bir insan olsun ve benimle de paylaşsın o mutluluğunu. Gerçi beni hangi mutlu insan ne diye çeksin, o da ayrı konu ama hayal kuruyorum işte, onda sınırlarımız yok nasıl olsa.
