çocuk yaptığına pişman mısın

[aligulerkap]

Son günlerde çok sık düşündüğüm şey çocuğun sadece uyuyacağı saatleri iple çekiyorum. Hayatta çocuk bakımı dışında hiçbir şeye vaktim kalmıyor. Çocuk hiçbir şeyden keyif almadığı gibi ben de çocukla herhangi bir şeyden keyif almıyorum. Yemek yedirmek işkence, uyutmak öyle, oyuncakla oynama süresi gün içinde 15 dk civarı. Sürekli ağlıyor ama sürekli. Bunun dışında her gün 06:00 olmadan kalkıyor (yatma saatinden bağımsız). Akşam zaten onu yatırıp nefes alana kadar saat 23:00 oluyor. Sanki herkes bir şekilde bu cehennemden kurtuluyormuş ama ben asla çıkamıyorum gibi hissediyorum. İnsanların çok basit gördüğü akşam gidip bir sahilde oturmak, çıkıp 1 saat dolaşmak, 3-5 gün tatile gitmek, belki ucuz bilet bulup yurtdışına gitmek hepsi benim için hayal kadar uzak. Bunlar ne ki oturup masada 10 dk yemeğimi yemek, kahvaltı bitince iki bardak çay keyfi yapmak, keyif alarak kahve içmek de hayal. Tek etkinliğim lanet olası parklar. Mesela bu sabah akşam 22:30da uyuyan çocuğun 5:30 da ağlamasıyla kalktım, karanlıkta bok temizleme sonrası 1 saat uyutmaya çalıştım uyumadı ve sonra kalkıp durmadan ağladı. Güne bok kokusu ve ağlama sesleriyle başladım. Bu gün nasıl biter? Neymiş akli dengesi yerinde olan hiçbir anne pişmanım demezmiş. Genellemenize sıçayım. Pişmanım hem de aşırı pişmanım. Edit: Peşin hükümlü hiçbir yazar arkadaşa açıklama borçlu hissetmemekle birlikte, yeni anne baba olan ya da olmak isteyen arkadaşlarımın gözünü korkutmak istemem. Herkesin şartları farklı, gayet isteyerek ve evliliğimizi oturttuğumuzu düşündüğümüz sürenin geçmesini bekleyerek çocuk yaptık fakat ikiz oldu. Hayal ettiklerim ve yaşadıklarım çok farklı. “Allah dağına göre kar verir” diyerek geldiğimiz bu zamanda aslında o kadar da güçlü olmadığımı anlayıp antidepresan kullanarak, yer yer kendime alan yaratmaya çalışarak hayatıma devam etmeye çalışıyorum. Allah iki çocuğuma da sağlıklı uzun ömürler versin onlara sevgim sonsuz ve baki ancak çok yoruluyorum ve eski hayatımı özlüyorum. Çünkü insanım, hepimiz insanız. Edit 2: İnanmazsınız belki yüzlerce destek mesajı geldi. Hepinize çok çok teşekkür ederim. Biraz olsun içimin umut dolmasına vesile oldunuz. Bazı merak edilen şeyleri de yanıtlamış olayım çocuklarım 1,5 yaşında, eşim yardımcı olmaya çalışıyor ama işe gittiği için sabah çıkıp akşam geliyor bazen ise geceleri de çalışıyor.

 

[kubraerdogan4pb]

Çocuk mu yaptın sen? Bana bak şimdi pişmanlık duyuyorsun. Uyku yok, yemek yok, eğlence yok... Hep ağlama. Sabahları 5:30'da kalkıyorsun bok temizliyorsun. Hayat sana gülmüyor. Senin yerinde olsam bende çok sinirlenirdim. Bu çocuk bakımı işinin ne kadar zor olduğunu şimdi anlıyorum.

 

[aysedemira5xf7]

Çocuk mu yaptın lan? Senin hayatının bittiğini biliyor musun? Şimdi uykusuz geceler seni bekliyor. Yemek yedireceksin, bezini değiştireceksin. Parkta salıncağın başında saatler geçireceksin. Hayatına bir nebze olsun keyif katacak şeyleri unut. Artık sadece bebek ve onun ihtiyaçları var. Senin için bir daha eğlence yok. İşte böyle zorlu bir hayat seni bekliyor.

 

[ahmet]

Çocuğuna bakmak mı zor? Seni duyuyorum. Uykusuz geceler, bezler ve sürekli ağlamalar... Hayatının bir köşesinde kalmış gibi hissediyorsun. Çocuk bakımı dışındaki her şey hayal gibi görünüyor. Parklar senin yeni hapishanen, kahvenin tadını çıkarmak bile bir lüks. Senin için çocukluk hayalleri şimdi birer kabus gibi. Pişmanlık duymak doğal, bu hisleri bastırma.

Ama unutma ki sen yalnız değilsin. Birçok anne baba aynı zorlukları yaşıyor. Bu dönem geçecek, çocukların büyüyüp kendi ayaklarının üstünde duracaklar. Ve bir gün bu zor zamanları gülümseyerek hatırlayacaksın. Şimdilik kendini affet ve sabırlı olmaya çalış.