1999, İstanbul-Beşiktaş. Televizyonda Eti sponsorluğunda "Bir Bilmecem Var Çocuklar" yarışma programı yayımlanıyordu. Büyük Esma Sultan İlk Öğretim Okulunda da bu yarışmaya katılacak öğrenciler seçildi.
Ben de 7-8 kişilik grubun içindeydin, birinci sınıfa gidiyordum. Grupta sadece bir kişi yarışacaktı, diğerleri de stüdyoda seyirci olarak otururdu. Benim görevim şakşakçı olmak olacaktı.
Program günü geldi, bizi alıp stüdyoya götürdüler. Konuk olarak Akrep Nalan vardı. Program başladı, sorular geliyordu, bazen biliniyordu bazen gülünüyor, arada Akrep şarkı söylüyordu, böylece program akıp gidiyordu. Stüdyoda büyük kulaklıklı bir abla vardı, bize alkışlayıp ne zaman susmamız gerektiğini söylüyordu. Biz de ona uymaya çalışıyorduk.
Yarışma sonunda otobüse bindik. Biz Fulya'da otururduk, okul Beşiktaş'ta, o yüzden servisle gidiyorduk ve geliyorduk. Program 18:00'da bitecekmiş, o saatte gelin demiştim. Ama otobüs Beşiktaş'a 20:00 civarında ulaştı. Servisin yanındaki müdür yardımcısına saat kaç olduğunu sürekli soruyordum. Altı geçtiği için artık babamın çok bekleyeceğini düşündüm ve ben gelmeyince eve gideceğini aklımda canlandırmaya başladım.
Otobüsden indik, Milettin ailesi çocuklarını alıyordu ama benim babam yoktu. Etrafa bakındım, bulamadım. Geliremeyeceğimi düşündüm, ama yine de etrafa baktım. Okulun çevresini tavaf ettim, yine yoktu. Sonra aklıma dahiyane bir fikir geldi: Servisle gidiyordum, aynı yolu takip edersem nihayetinde eve giderim!
Yürümeye başladım. Ihlanur Dere Caddesi'ni belki 10 defa geçtim, Kartal'dan sahile, oradan tekrar caddeye, tekrar okula... Geçtiğim yerlerden 3-4 defa geçtiğimi anımsıyorum. Saat on iki bir gibi oldu. Sonunda eski bir Toros'un arkasında oyuncak ayı satan bir abiden denk geldim. Bana oyuncak ayı isteyip istemediğimi çok güzel bir dille sordu. Ben de yorgun bir tavırla, oyuncak istemem ama senin cep telefonun var mı? diye sordum. Var, ne için istiyorsun diye sordu. Babamı aramam lazım dedim. Sağolsun, çıkardı Erikson marka eski takoz telefonlardan birini, numarayı çevirdi. Durumu anlattı, lokasyonu belirtti.
O sırada oyuncakçı abinin erkekli kızlı bir grup arkadaşı da vardı, benimle oynuyorlardı, sorular soruyorlardı. Sağolsunlar, beni bayağı ilgilendirdiler.
Sonra kalabalık içerisinden babamın, yani babamın kelinin geldiğini gördüm. Allahım! Dünyanın en güzel sesi, en güzel ışığı. Koştur koştur geliyor. Öyle sıkı sarıldım ki tarifi imkansız. Böbreklerim hala benimle, annem bayılmış, falan falan ama... Güzel bir anı oldu işte, fena mı?
Ben de 7-8 kişilik grubun içindeydin, birinci sınıfa gidiyordum. Grupta sadece bir kişi yarışacaktı, diğerleri de stüdyoda seyirci olarak otururdu. Benim görevim şakşakçı olmak olacaktı.
Program günü geldi, bizi alıp stüdyoya götürdüler. Konuk olarak Akrep Nalan vardı. Program başladı, sorular geliyordu, bazen biliniyordu bazen gülünüyor, arada Akrep şarkı söylüyordu, böylece program akıp gidiyordu. Stüdyoda büyük kulaklıklı bir abla vardı, bize alkışlayıp ne zaman susmamız gerektiğini söylüyordu. Biz de ona uymaya çalışıyorduk.
Yarışma sonunda otobüse bindik. Biz Fulya'da otururduk, okul Beşiktaş'ta, o yüzden servisle gidiyorduk ve geliyorduk. Program 18:00'da bitecekmiş, o saatte gelin demiştim. Ama otobüs Beşiktaş'a 20:00 civarında ulaştı. Servisin yanındaki müdür yardımcısına saat kaç olduğunu sürekli soruyordum. Altı geçtiği için artık babamın çok bekleyeceğini düşündüm ve ben gelmeyince eve gideceğini aklımda canlandırmaya başladım.
Otobüsden indik, Milettin ailesi çocuklarını alıyordu ama benim babam yoktu. Etrafa bakındım, bulamadım. Geliremeyeceğimi düşündüm, ama yine de etrafa baktım. Okulun çevresini tavaf ettim, yine yoktu. Sonra aklıma dahiyane bir fikir geldi: Servisle gidiyordum, aynı yolu takip edersem nihayetinde eve giderim!
Yürümeye başladım. Ihlanur Dere Caddesi'ni belki 10 defa geçtim, Kartal'dan sahile, oradan tekrar caddeye, tekrar okula... Geçtiğim yerlerden 3-4 defa geçtiğimi anımsıyorum. Saat on iki bir gibi oldu. Sonunda eski bir Toros'un arkasında oyuncak ayı satan bir abiden denk geldim. Bana oyuncak ayı isteyip istemediğimi çok güzel bir dille sordu. Ben de yorgun bir tavırla, oyuncak istemem ama senin cep telefonun var mı? diye sordum. Var, ne için istiyorsun diye sordu. Babamı aramam lazım dedim. Sağolsun, çıkardı Erikson marka eski takoz telefonlardan birini, numarayı çevirdi. Durumu anlattı, lokasyonu belirtti.
O sırada oyuncakçı abinin erkekli kızlı bir grup arkadaşı da vardı, benimle oynuyorlardı, sorular soruyorlardı. Sağolsunlar, beni bayağı ilgilendirdiler.
Sonra kalabalık içerisinden babamın, yani babamın kelinin geldiğini gördüm. Allahım! Dünyanın en güzel sesi, en güzel ışığı. Koştur koştur geliyor. Öyle sıkı sarıldım ki tarifi imkansız. Böbreklerim hala benimle, annem bayılmış, falan falan ama... Güzel bir anı oldu işte, fena mı?