Dacia Maraini

[bullvar_katip]

Dacia Maraini (d. 13 Kasım 1936 - Fiesole, İtalya) İtalyan yazarı. Yaşamı Annesi, Salaparuta'lı (Sicilya) aristokrat Alliata ailesinden sanatçı Topazia Alliata; babası, kökeni Ticino, Birleşik Krallık ve Polonya'ya uzanan, özellikle Tibet ve Japonya hakkında yazmış olan Floransalı etnolog ve dağcı Fosco Maraini'dir. Maraini, kadın sorunlarına yoğunlaştığı çok sayıda oyun ve roman yazmış ve eserleriyle birçok ödül kazanmıştır. Ödülleri arasında, L'età del malessere (1963) ile kazandığı Formentor Ödülü, Isolina (1985) ile kazandığı Fregene Ödülü, La lunga vita di Marianna Ucrìa (1990) ile kazandığı Campiello Ödülü (İtalya'da yılın kitabı ödülü), Buio ile kazandığı Strega Ödülü sayılabilir. Daha küçük bir çocukken, İtalyan Faşizminden kaçmak için 1938 yılında ailesiyle birlikte Japonya'ya taşındı. Askerî hükûmeti tanımayı reddettikleri için 1943 yılından 1947 yılına kadar bir Japon toplama kampında esir tutuldular. Savaştan sonra İtalya'ya dönen aile, Maraini'nin annesinin ailesinin yanına, Sicilya'da Palermo'ya bağlı Bagheria kasabasına yerleşti. Kısa süre sonra annesiyle babası ayrılınca, babası Roma'ya yerleşti. Birkaç yıl sonra on sekiz yaşına gelen Maraini de babasının yanına Roma'ya gitti. Milanolu ressam Lucio Pozzi ile evlendi, ancak dört yıl sonra eşinden ayrıldı. 1962'den 1983'e kadar yazar Alberto Moravia ile birlikte yaşadı. 1966 yılında Maraini, Moravia ve Enzo Siciliano, Porcospino (Kirpi) tiyatro kumpanyasını kurdular; amaçları, yeni İtalyan oyunlarını sahneye koymaktı. Sergiledikleri oyunlar arasında Maraini'nin La famiglia normale, Moravia’nın L’intervista ve Siciliano’nun Tazza adlı eserlerinin yanı sıra, Carlo Emilio Gadda, Goffredo Parisi, Juan Rodolfo Wilcock ve Tornabuoni'nin oyunları da vardır. Maraini, 1973 yılında yalnız kadınlar tarafından yürütülen Teatro della Maddalenanın kuruluşuna yardımcı oldu. Eserleri 1962 - La vacanza 1963 - L'età del malessere (Formentor Ödülü). 1973 - Memorie di una ladra. 1974 - Donne mie (şiir). 1975 - Donna in guerra. 1975 - Maria Stuarda. 1978 - Mangiami pure (şiir). 1978 - Stravaganza. 1985 - Isolina (Fregene Ödülü). 1990 - La lunga vita di Marianna Ucrìa (Campiello Ödülü, İtalya'da yılın kitabı ödülü). 1991 - Viaggiando con passo di volpe (Aldığı ödüller: 1991 Mediterraneo ve 1992 Città delle penne). 1991 - Veronica, meretrice e scrittora. 1993 - Bagheria. 1994 - Voci (Ödülleri: Napoli 1995, Sibilla Aleramo 1995). 1997 - Dolce per sé. 1998 - Se amando troppo. 1999 - Buio (1999 Strega Ödülü). 2000 - Fare teatro (1966-2000). 2004 - Colomba. Türkçede Maraini Donna in guerra (Torino: Einaudi, 1975). Kadın Savaşıyor, çev. Semin Sayıt (İstanbul: Can, 1996). Voci (Milano: Bompiani, 1994). Sesler, çev. Semin Sayıt (İstanbul: İnkılap, 2002). Buio (Milano: Rizzoli, 1999). Karanlık, çev. Semin Sayıt (İstanbul: İnkılap, 1999). Özgün Başlığı Saptanamayanlar Sokak Kızı, çev. Ayla Özveren (İstanbul: Hürriyet, 1972). Dış bağlantılar Dacia Maraini’nin resmî internet sitesi (İtalyanca) Kategori:1936 doğumlular Kategori:20. yüzyıl İtalyan yazarları Kategori:21. yüzyıl İtalyan yazarları Kategori:Yaşayan insanlar