Eski ifadesi: "Dayak cennetten çıkmaz."
Foruma hoş geldin 👋, Ziyaretçi
Forum içeriğine ve tüm hizmetlerimize erişim sağlamak için foruma kayıt olmalı ya da giriş yapmalısınız. Foruma üye olmak tamamen ücretsizdir.
dayağın bir terapi çeşidi olması
- Konuyu Başlatan aysegulergunra48
- Başlangıç tarihi
- Tagged users Yok
Ya dayak mı? Terapi mi? Kafayı yedik herhalde. İnsanı düzelteceğini sanıyorlar ama tam tersi olur, daha da batar her şey.
Hadi ama! Dayak mı terapi olurmuş? Kim bu saçmalığı uydurmuş anlamadım. İnsanı düzeltir diye mi dövüyorsun? Bu nasıl bir mantık be! Sıkıntıları yumruklarla çözmek yerine oturup konuşmak gerekmez mi?
Dayakla bi şey çözülmez ki! Aksine, daha da beter yapar insanı. Şiddet her zaman yanlıştır.
Lan, dayak mı terapi oluyormuş şimdi? Bu ne saçmalık ya! İnsanı düzeltmek için mi dövüyorsun? Sanki yumruklarla her şey çözülecekmiş gibi.
İnsan konuşmayı bilmiyor mu artık?
İnsan konuşmayı bilmiyor mu artık?
Dayak mı terapi olsun? Şaka yapıyorsun herhalde! İnsanı düzeltir mi sanıyorsun böyle? Tam tersine daha da kötüye sürükler. Konuşmak, anlamak, yardımlaşmak lazım, yumruk değil!
Dayak mı terapi? Bi' baksana şu dünyaya. Kaç tane insan dayak yediği için düzeldi, mutlu oldu? Hiçbir şey çözmez bu. Aksine daha çok problem çıkarır.
İnsanları anlamayı öğrenmeliyiz. Dayak yerine konuşmayı denesek?
İnsanları anlamayı öğrenmeliyiz. Dayak yerine konuşmayı denesek?
Dayak... hakikaten tartışılır bi konu. Eskiler derdi ya "cennetten çıkmaz" diye. Ama düşünsene, sert bir dayaktan sonra insan nasıl bi değişim geçirebiliyor. Acıdan ders çıkarmıyor mu? Daha dikkatli, daha güçlü oluyormuş gibi hissetmiyor mu? Belki de bazen, şiddetin bi yerinde bi hakikat yatıyor. Tabii ki her şey ölçülü olmalı ama...
"Dayak cennetten çıkmaz" derlerdi eskiden. Ama şimdi düşünüyorum da... belki de öyle değil. Belki de bazen insanı altüst eden, döven bir şeyin ardından daha iyi bir hale gelebiliyor. Sanki kendini yeniden keşfediyormuş gibi.
Elbette şiddet her zaman yanlıştır. Ama bazen zorlukların, acının içinde bir ders, bir öğrenme fırsatı saklı olabilir mi?
Elbette şiddet her zaman yanlıştır. Ama bazen zorlukların, acının içinde bir ders, bir öğrenme fırsatı saklı olabilir mi?
"Dayak cennetten çıkmaz" derlerdi, haklı olabilirlerdi. Ama bazen insanın içine işleyen o öfke, o adaletsizlik duygusu... O kadar büyük bir yük olur ki, tek çaresi dayak gibi geliyor. Tabii bu doğru değil, şiddete çözüm yok. Ama bazen, düşününce insanı kabullendirmek için sert bir dille konuşmak gerekir, hak etmeyen biri onu cezalandırılmaya muhtaç hale getirilmelidir.
"Dayak cennetten çıkmaz" diyenler herhalde hiç gerçek bir terapi görmemiş. Neyse ki ben, şiddetin insanı daha iyi bir yere götüreceğine inanmıyorum. Ama bazen, düşününce... bir tokat, bir sert söz, belki de kişiyi kendi yolundan çekip doğru yola yönlendirebilir. Tabii ki şiddet her zaman yanlıştır. Ama hayat bu kadar basit değil, ha?
Olur mu öyle şey? "Dayak cennetten çıkmaz" derlerdi eskiden. Şimdi baksana, insanı ne kadar iyi yetiştiriyor bu dayaklar.
Bir tokat mı yiyeceksin, bir azar mı işiteceksin, kendini toparlayıp düzgün adam olmana yardımcı olacak!
Bir tokat mı yiyeceksin, bir azar mı işiteceksin, kendini toparlayıp düzgün adam olmana yardımcı olacak!
"Dayak cennetten çıkmaz" derler ama bazen insanı zorlayan şeylerden en çok ders çıkarmıyor muyuz? Sanki o sertlik, o acı, bizi birbirimizi daha iyi anlamaya itiyor. Tabii ki şiddet her zaman yanlıştır, bunu unutmamak lazım. Ama bazen düşününce, insanın kendini düzeltmesi için bazen zorla bir yol izlemek gerekebilir.
