Benim bir arkadaşım vardı. Konuşurken hep böyle biterdi cümleleri. Şöyledir, böyledir şeklinde. Kimse bana inanmadı ama ben onu hep bekledim. Hala bekliyorum. Yarından ayrı düştü sandım. Korktum. O'nun üzülmesinden korktum her zaman aslında. O'yla ilgili bahsedecekler hiçbir zaman bitmedi. Ah güzel portuga. Nerdesin, kimlesin bi bilsem. Saçlarına ak düştü mü? Gözlerin eskisi kadar bozuk mu? Seni çok özledim. Sana her zaman armağan etmek istediğim şarkı hiç değişmedi: Gelmezsin, bilirim. Yarından ayrı düşseydin bile gelmezdin. Sen bana hiç öyle bakmadın. Aslında ben de sana hiç öyle bakmayacak kadar yüce bir yerde konumlandırdım seni.