Divan şairi

[bullvar_katip]

[[Dosya:Ottoman_Garden.jpg|küçükresim|Osmanlı'da divan şairleri bahçe eğlencesinde. Şair, misafir ve saki resmedilmiştir.]] Divan şairi, belli kıstasları ve mazmunları bulunan divan edebiyatı içinde eserler veren şairlere verilen addır. Eski Türk edebiyatını içerdiği gibi İslam coğrafyasındaki diğer dillerin edebiyatlarını da içine alan bu edebiyatta ortak bazı kurallar bulunmaktadır. Divan şairleri bu kurallara katiyen riayet etmiştir. 19. yüzyıla kadar yerel ya da bağımsız bir edebiyat anlayışı türetilmemiştir. Klasik Türk edebiyatı içerisinde şiir dışındaki yazı şekilleri rağbet görmüyordu. Yazılan her şey nazım- yani şiir şeklindeydi. Bu yüzden "divan şairi" tamlaması divan edebiyatçılarına işaret edebilir. Şairler divan edebiyatının ilk dönemlerinden beri tezkirelerde anılmıştır. Bu edebiyat tarihlerinde divan şairlerinin biyografileri, şiirlerinden örnekler bulunmaktadır. Osmanlı coğrafyasında yazılan tezkirelerde toplam 3182 şair yer almaktadır. Divan şairleri çeşitli mesleklere sahiptiler. İlmiye(%36), derviş(%5.7), bürokrat(%2.8), asker(%4), esnaf(%3.7) bunlardan birkaçıdır. En çok divan şairi yetiştiren yöreler bürokrasi ve saray eşrafının yoğun olduğu yerlerdir. İstanbul 609, Bursa 156, Edirne 150, Konya 69, Diyarbakır 40, Kastamonu 36, Bağdat 35, Gelibolu 30, Bosna 26, Kütahya 24 şairle önemli tezkirelerde yer alan yörelerdir. Bazı önemli divan şairleri Bâkî Fuzûlî Nâbî Nedim Şeyh Galip Şeyhî Nef'i Ahmedî Necâti Ahmet Paşa Hoca Dehhanî Neşâtî Kadı Burhaneddin Nesîmî Taşlıcalı Yahya Bahri Dede Cemîlî Gülşehrî Zâtî Hayâlî Sünbülzade Vehbî Enderûnlu Fâzıl Enderunlu Vasıf Şeyhülislam Yahya Nev'îzâde Atâyî Kaynakça Kategoriivan nazımı Kategoriivan edebiyatı