Hayatım boyunca zorluklarla dolu bir yolculuk oldu. Başarı, sevgi ve mutluluk hep uzak ve ulaşılmaz gibi gelirdi bana. Ama şimdi çok iyileştim. Ağladığımda yanımda olacağını, git desem de gitmeyeceğini bildiğim biri var benim hayatımda. İhtiyaçlarımı ve isteklerimi en iyi şekilde anlayan biri... Bunun tarifini bile yapamam, ama hissedebiliyorum. Çocukluğumda sevgi yerine insan bile sayılmamıştım. Neredeyse varoluşumdan bile suçluluk duymam gerektiği hissedilmişti. Beni nefretle karşılayan insanların olduğu bir çocukluk geçirdim. Bu yüzden kendimi kabul etmek çok zordu, kimseye bağlanamıyordum. Hayatımda seven adamalar vardı, ama karmaşık duygularla doluydum. Her şeye rağmen, birisi bekledi beni. Gerçek sevgiyi ararken, onun ne istediğimi anladığını fark ettim. Beni gerçekten anlayan, gerçekten seven biri... Belki de daha önce hiç hissetmedim bu kadar derin bir sevgiyi. Artık intihar düşünmüyorum, çünkü iyileştim. Umuyorum bundan sonra her şey daha güzel olacak. Bilmeliyim ki, hayatıma girdiği günden beri hıçkıra hıçkıra ağlamıyorum artık. Nefes alabiliyorum, artık...