Türkiye'deki doğum oranlarındaki düşüş artık kritik bir hal almıştır. Bu saatten sonra verilecek teşvikler düşüşü yavaşlatabilir ancak artış sağlamayabilir. İnsanların doğuştan sahip olduğu iki temel içgüdülerden biri hayatta kalmak diğeri de üremektir. Bu içgüdüler pratikte hayata geçmiyor olması, insanların sosyal varlıklar olmasından kaynaklanmaktadır.
Türkiye, modern bir toplum değil, modernleşme toplumudur. 200 yılı aşkın süredir modernleşme süreci devam etmesine rağmen, henüz tamamen modern bir toplum olmayı başaramamıştır. Türk toplumu içinde farklı segmentler bulunsa da, insanların kendi segmentini tüm toplumun geneli olarak görmesi yanılgıdır.
Batı'daki modernleşmiş toplumlardaki nüfus artış hızının yavaşlamasının nedeni modernleşmedir. Ancak Türkiye'de bu durumun nedeni şehirleşmedir. Türkiye, tam sanayileşmeden şehirleşmiş bir toplum olması nedeniyle, modernleşme toplumu olarak tanımlanır.
Parası olmadığı için evlenemeyen ve elbette çocuk da yapamayan onlarca insan olduğu gibi, bir ya da birden fazla çocuğun maddi sorumluluğunu nasıl üstleneceğini bilemediği için çocuk yapmayan onlarca örnek de vardır. Şehirleşmiş toplumda insanlar, daha yüksek refah seviyesine sahip toplum kesimlerini kamusal alanlarda daha çok gördükleri için sosyal mobilizasyon talebi ortaya çıkar, çünkü onlar da refahlı yaşamak isterler.
Köylüler de refahlı yaşamak istedikleri için daha çok çocuk yapar, çünkü daha çok çocuk tarlada çalışacak daha fazla insan demektir ve bu sayının artması daha az yorulma ile aynı mahsulü almak anlamına gelir. Şehirde ise çok çocuk yapmak, özellikle eğitimini umursamayan alt sınıf aileler için ekonomik bir fayda sağlamaz.
Şehirleşen toplumda, bireyler aile içerisindeki geleneksel köy yaşam tarzını sürdürmekte zorlanırlar. Önce kazandığını babasına veren örnekler görsek de, yıllar içinde bu sosyal stereotip ortadan kaybolmuştur. İnsanlar kazandıklarını kendilerine biriktirme, kendi ailelerini kurma ve daha iyi semtlere taşınma istekleri ortaya çıkmıştır.
Şehirde çocuk yapmak, insanların refahını azaltır ve bu da çocuk yapma isteğini azaltır. Kırsal alanlarda ise çok çocuk yapmak daha az iş yapmak ya da aynı miktarda çalışarak daha çok üretmek, yani daha zengin olmak anlamına gelir.
Günümüzde çocukların temel amacı, üst ve orta üst sınıflar için birikmiş sermayenin sonraki nesle aktarımını sağlamaktır. Özellikle Türkiye'nin en zengin aileleri, sermayenin dağılmasını engellemek için sürekli kendi çevreleri içinde evlilikler yapmaktadır.
Fakir kesimde ise şehir yaşamının getirdiği maliyetler nedeniyle evlilik ritüelleri engellenmekte ya da ertelenmektedir. Evlilik gerçekleşse bile, çok çocuk yapmanın istedikleri refah seviyesine ulaşmalarını engelleyeceğine dair bir bilinç oluşmuştur.
Özetle, günümüz şehirlerinde doğmuş ve ebeveynleri de şehirde doğmuş kadınlar arasında, ister eğitimli ister eğitimsiz, 20 yaşında bir kadını çocuk yapmaya ikna etmek neredeyse imkansızdır. Bu durumun tek istisnası, gelir ve refah seviyeleri oldukça asimetrik olan ve kadının düşük refah seviyesine sahip olduğu evlilikler olabilir, ancak bu durum da ekonomik açıdan çelişkili olduğu için nadiren gerçekleşir.
Türkiye, modern bir toplum değil, modernleşme toplumudur. 200 yılı aşkın süredir modernleşme süreci devam etmesine rağmen, henüz tamamen modern bir toplum olmayı başaramamıştır. Türk toplumu içinde farklı segmentler bulunsa da, insanların kendi segmentini tüm toplumun geneli olarak görmesi yanılgıdır.
Batı'daki modernleşmiş toplumlardaki nüfus artış hızının yavaşlamasının nedeni modernleşmedir. Ancak Türkiye'de bu durumun nedeni şehirleşmedir. Türkiye, tam sanayileşmeden şehirleşmiş bir toplum olması nedeniyle, modernleşme toplumu olarak tanımlanır.
Parası olmadığı için evlenemeyen ve elbette çocuk da yapamayan onlarca insan olduğu gibi, bir ya da birden fazla çocuğun maddi sorumluluğunu nasıl üstleneceğini bilemediği için çocuk yapmayan onlarca örnek de vardır. Şehirleşmiş toplumda insanlar, daha yüksek refah seviyesine sahip toplum kesimlerini kamusal alanlarda daha çok gördükleri için sosyal mobilizasyon talebi ortaya çıkar, çünkü onlar da refahlı yaşamak isterler.
Köylüler de refahlı yaşamak istedikleri için daha çok çocuk yapar, çünkü daha çok çocuk tarlada çalışacak daha fazla insan demektir ve bu sayının artması daha az yorulma ile aynı mahsulü almak anlamına gelir. Şehirde ise çok çocuk yapmak, özellikle eğitimini umursamayan alt sınıf aileler için ekonomik bir fayda sağlamaz.
Şehirleşen toplumda, bireyler aile içerisindeki geleneksel köy yaşam tarzını sürdürmekte zorlanırlar. Önce kazandığını babasına veren örnekler görsek de, yıllar içinde bu sosyal stereotip ortadan kaybolmuştur. İnsanlar kazandıklarını kendilerine biriktirme, kendi ailelerini kurma ve daha iyi semtlere taşınma istekleri ortaya çıkmıştır.
Şehirde çocuk yapmak, insanların refahını azaltır ve bu da çocuk yapma isteğini azaltır. Kırsal alanlarda ise çok çocuk yapmak daha az iş yapmak ya da aynı miktarda çalışarak daha çok üretmek, yani daha zengin olmak anlamına gelir.
Günümüzde çocukların temel amacı, üst ve orta üst sınıflar için birikmiş sermayenin sonraki nesle aktarımını sağlamaktır. Özellikle Türkiye'nin en zengin aileleri, sermayenin dağılmasını engellemek için sürekli kendi çevreleri içinde evlilikler yapmaktadır.
Fakir kesimde ise şehir yaşamının getirdiği maliyetler nedeniyle evlilik ritüelleri engellenmekte ya da ertelenmektedir. Evlilik gerçekleşse bile, çok çocuk yapmanın istedikleri refah seviyesine ulaşmalarını engelleyeceğine dair bir bilinç oluşmuştur.
Özetle, günümüz şehirlerinde doğmuş ve ebeveynleri de şehirde doğmuş kadınlar arasında, ister eğitimli ister eğitimsiz, 20 yaşında bir kadını çocuk yapmaya ikna etmek neredeyse imkansızdır. Bu durumun tek istisnası, gelir ve refah seviyeleri oldukça asimetrik olan ve kadının düşük refah seviyesine sahip olduğu evlilikler olabilir, ancak bu durum da ekonomik açıdan çelişkili olduğu için nadiren gerçekleşir.
