dost biriktirmenin gereksiz bir eylem olması

[ahmetcelik1gmp]

Hayatımdaki en büyük şanslarım evladım ve dostlarım. Sevgil, eş falan bunlar başka konular. 45 yıllık dostum mesela halen hayatımda. Üç yaşımızdaydık tanıştığımızda, kamyon kasalarında köşe kapmaca oynardık, sonra ilkokul, ortaokul, liseyi aynı sırada okuduk. Ondan bir hayatım olmadı hiç. Üniversiteden ev arkadaşlarım kardeşlerim onlar. Bunca yıldır hayatlarımızın içinde, çoluk çocuk, birbirimizin parçasıyız. Öyle mutluyum ki evimde dolanıyorlar şu an, plaja gideceklermiş, telaş büyük. En yakınlarımdan biri emekli oldu geçen sene, Alaçatı'ya yerleşti. Çeşme demek artık biraz da ona kavuşmak demek artık, eskiden o bana misafirdi şimdi burada komşuculuk oynuyoruz. Tanrı ayrılmamıza gene izin vermedi. En yenisi diyebileceğim bile kaç yıldır her başarımda, derdimde, tatilimde, evimde, telefonun öbür ucunda, "koş gel" dediğimde hep yanımda, hep hayatımda. Ah, Levo... Fiziken yok artık belki ama o hep içimde, hissediyorum. Hayat bu ya kızarız bazen azıcık surat asarız ama biz bunca senedir hep "iyi ki"yiz. Dostu olmayan insan zavallı gelir bana hep, "insanlar kötü" diye diye etrafı b.klar ama aslında onda vardır bir b.kluk, çıkarlar üzerine kurulu değildir dostluklar, aklına bile gelmez çıkarlar ve onlar bunun hayat boyu farkına varamazlar, çok yazık maalesef. Çok şükür ki böyleleri hayatlarımızdan elenerek gitti, azalarak bitti. Birinin ya da birilerinin yanında olduğun haliyle kabul ediliyor olmanın ve dahi koşulsuz kabul edebilmenin iyileştirici gücünü yaşayamıyor olmak büyük eksiklik, dost biriktirebilmek çok kıymetli bir şey. Eyvallahsız olursun b.ktan eşe, sevgiliye ve dahi kan bağını sömüren akrabaya. Bakmayın siz aksini atıp tutanlara, eksik onlar.