Hayır, sen zaten aramayacaksın. Gece yarılarına kadar beklemeyi planlıyordum, ama artık anladım ki, bu zamana kadar aramadıysan zaten hiç aramayacaksın. Filmlerde izlediğim o acı ve kayıp sonucunda akıl sağlığını yitiren insanları düşünüyorum bazen... ve bazen de duyuyorum çevremden. Her seferinde empati kurmaya çalışıp kendi üzüntülerimi sorgulardım, acaba ben mi az üzülüyorum aklım hâlâ yerinde diye. Kendi acımı küçümserdim. Şu an o kadar üzgünüm ki, evet "ben" o kadar üzgünüm ki, aklımın hâlâ yerinde olması veya kalp krizi geçirmemem nasıl mümkün diye kendime kızıyorum. Direniyorum, 1 aydır içmediğim sigarayı bugün de yakmayacağım; ama keşke yakabilseydim. Keşke önce bir sigara yakıp sonra aklımı yitirseydim, ardından da kalp krizi geçirip bu dünyadaki varlığımı sonlandırsaydım. İstediğim şey bu şu an. Seninle iletişim kurduğum ve konuşmayı sürdürdüğüm halde sana ulaşan tüm yollarımı bile isteyerek kapattın. Eğer kardeşlerimden farkın olduğunu sanıyorsan, yanılıyorsun. Hiçbir farkın yok onlardan. Onlar da o zaman aramamıştı, sen de şimdi aramıyorsun. Ya da üniversitede tanıştığım biriyle farkın olduğunu düşünüyorsan, yanılıyorsun. O da sadece kendini düşünürdü, her zaman önceliğinde kendisi vardı. Umarım kalbine şefkat gelir. Seni sevdiğimi, çok sevdiğimi asla unutma. Eğer seni mutlu edecek olan buysa, öyle olsun. Öyle olsun.