Fernando Pessoa'nın "Huzursuzluğun Kitabı"nda şöyle der: "Ben, herhangi bir yerin yakınlarında küçük bir evde, bugün yaratmadığım eseri o gün de yaratmayarak, 'yaratmamayı' sürdürebilmek için bugünkülere benzemeyen gerçekler bulmaya çalışarak 'huzur' içinde yaşayacağım. Ya da berduşların kapatıldığı bir yerde, dibe vurmanın hazzıyla yuvarlanıp gideceğim. Kendilerini vaktiyle deha sanmış, oysa düş gücünden yoksun birer dilenci olmaktan öteye gidememiş döküntülerin arasında karışacak, hayatta ne başarıya ulaşabilmiş, ne de her şeyi itip öbür türlü başarı kazanabilmiş o isimsiz kalabalıkta eriyeceğim."
Şimdi konuya gelelim... Hayatın bir parçası değilim. Orta birde boynuma kravatı geçirdiklerinde "şimdi sıçtın oğlum!" dediğim bir zamanların iç sesini duymadım. Hayat ve eğitim adıyla bana dayatılan şeyden korkuyordum ve onlara istediklerini verirsem canım yanmaz diye düşünüyordum. Liseye kadar hiçbir dersten (resim hariç) 8 almadım, notlarım hep 9 ile 10 arasındaydı. Ailem benimle gurur duyuyor, komşular çocuklarına bana örnek gösteriyordu. Ben ise sadece hayatta kalmaya çalışıyordum. İçimdeki tek bir nefes alabilmek en büyük hayalimdi. Üniversite sınavına girmem gereken gün -ikinci sınavdan bahsediyorum- gençlik parkında Kemal Sunal filmini izleyip gazoz içtim. Çünkü anlamıştım: Onlara istediklerini vererek mutlu olamazdım.
Babam zırt pırt beni evden kovuyor, abim yanında çalışmam için baskı yapıyordu. Abimle çalışmaya başladım, ama benim için eğlenceli olabilirdi belki (çizgi film yapıyorduk), ama umurumda değildi. Hala o "huzurlu nefes"in peşindeydim. Dostoyevski, Tolstoy, Stendhal, Kafka ile tanıştım. Oğuz Atay, Tanpınar, Aylak Adam, Kürk Mantolu Madonna, Nabokov, Celine, Musil... Tüm bu harika yazarlarla avunurken ne oldu peki? Hiçbir şey olmadı, bu hayatın bir parçası olmadığım fikri beynime kazındı.
Bir kadına aşık oldum, evlendim, bir kızım oldu. Aşk için bu hayatın bir parçası olmak gerekmediğini anladım. Askerlik yaptım, her sabah itiraf etmeyi düşündüm, ama kimse anlamadı. İşsiz kaldım, aç kaldım, yıllar böyle geçti. Aradığım o huzurlu nefesi asla çekemedim ciğerlerime.
Berduşların kapatıldığı bir yerde dibe vurmanın hazzıyla da yuvarlanmak istemiyorum. Bir kızım var ve onunla ne yapacağımı bilmiyorum. Mutlu olmayı ummayı unutabilirim. Huzurlu nefesi hayal etmekten vazgeçebilirim. Toplum içinde "batmamayı" sağlayacak özelliklerime güveniyorum. Ama bazen her şey dalgalanır ve her şey birbirine karışır.
Karım ehliyet aldı, trt'nin arkasındaki boş yola gidiyoruz sık sık. Bugün trafikte bir kaza yaptım ve içim daraldı. Kızım korkmuştu, annesiyle konuşurken duydum onu. Bu sözler beni rahatsız etti. Ne yapacağımı bilmiyorum, nereye gidebilirim?
Şimdi konuya gelelim... Hayatın bir parçası değilim. Orta birde boynuma kravatı geçirdiklerinde "şimdi sıçtın oğlum!" dediğim bir zamanların iç sesini duymadım. Hayat ve eğitim adıyla bana dayatılan şeyden korkuyordum ve onlara istediklerini verirsem canım yanmaz diye düşünüyordum. Liseye kadar hiçbir dersten (resim hariç) 8 almadım, notlarım hep 9 ile 10 arasındaydı. Ailem benimle gurur duyuyor, komşular çocuklarına bana örnek gösteriyordu. Ben ise sadece hayatta kalmaya çalışıyordum. İçimdeki tek bir nefes alabilmek en büyük hayalimdi. Üniversite sınavına girmem gereken gün -ikinci sınavdan bahsediyorum- gençlik parkında Kemal Sunal filmini izleyip gazoz içtim. Çünkü anlamıştım: Onlara istediklerini vererek mutlu olamazdım.
Babam zırt pırt beni evden kovuyor, abim yanında çalışmam için baskı yapıyordu. Abimle çalışmaya başladım, ama benim için eğlenceli olabilirdi belki (çizgi film yapıyorduk), ama umurumda değildi. Hala o "huzurlu nefes"in peşindeydim. Dostoyevski, Tolstoy, Stendhal, Kafka ile tanıştım. Oğuz Atay, Tanpınar, Aylak Adam, Kürk Mantolu Madonna, Nabokov, Celine, Musil... Tüm bu harika yazarlarla avunurken ne oldu peki? Hiçbir şey olmadı, bu hayatın bir parçası olmadığım fikri beynime kazındı.
Bir kadına aşık oldum, evlendim, bir kızım oldu. Aşk için bu hayatın bir parçası olmak gerekmediğini anladım. Askerlik yaptım, her sabah itiraf etmeyi düşündüm, ama kimse anlamadı. İşsiz kaldım, aç kaldım, yıllar böyle geçti. Aradığım o huzurlu nefesi asla çekemedim ciğerlerime.
Berduşların kapatıldığı bir yerde dibe vurmanın hazzıyla da yuvarlanmak istemiyorum. Bir kızım var ve onunla ne yapacağımı bilmiyorum. Mutlu olmayı ummayı unutabilirim. Huzurlu nefesi hayal etmekten vazgeçebilirim. Toplum içinde "batmamayı" sağlayacak özelliklerime güveniyorum. Ama bazen her şey dalgalanır ve her şey birbirine karışır.
Karım ehliyet aldı, trt'nin arkasındaki boş yola gidiyoruz sık sık. Bugün trafikte bir kaza yaptım ve içim daraldı. Kızım korkmuştu, annesiyle konuşurken duydum onu. Bu sözler beni rahatsız etti. Ne yapacağımı bilmiyorum, nereye gidebilirim?
