ekşi itiraf

[gulsahdemirul88]

Bugün doğum günün. Muhtemelen yine her sene olduğu gibi kimse hatırlamayacak. Aslında her sene bugün hatırlanmayı beklemiyorum diyorum kendime ama yine de saf saf bekliyorum işte. Bu sene de kendime bir bira aldım, kendi kendime içip kutlayacağım. Kutlamak diyorum ama aslında buruk geçiyor benim için. Birileri geliyor, birileri geçiyor hayatından. Sevinçlerin, gülmelerin, içinde uçuşan kelebeklerin oluyor; hüzünlerin, göz yaşların, hayal kırıklıkların da oluyor. Ancak tüm bunlar seni olgunlaştırıyor, hayat tecrübesi acı çekmeden kazanılmıyor. Korkuların, endişelerin de oluyor. Bugün 23 oldum, hayatımı idame ettirmek ve kendi ayakları üzerinde durabilmek için geleceğimi inşa etmeye çalışıyorum. Bir diğer korkum da yalnız kalma korkusu. Her zaman yanımda olabilecek birine ihtiyaç duyuyorum, hayatımı bu şekilde yalnız devam ettirmek bana endişe veriyor. Hatta server uraz'ın şarkısında da geçiyor şu an, "hayat yalnız kalmak için fazla sert". Bu zamana kadar yaşadığım hayat için geçmişe yönelik pişmanlıklarım yok. Her zaman iyi bir insan olmaya çalıştım. Hayatıma giren insanlara tüm içtenliğimle sarıldım, verebileceğim her şeyi verdim. Manevi hissiyatlara çok değer veririm, hatta gereğinden fazla duygusalımdır. Yaşama dair ideallerim ve hayallerim var. Ülkenin olumsuz atmosferinde boğulmamaya çalışıyorum. Mesleğimde ilerlemek için çalışmalara başladım. Bölümüme aşkla bağlıyım. Alanıma dair kitaplar okuyorum, gönüllü işler yapıyorum. Zaten elimde somut olarak tutabildiğim sadece mesleğim var. Bununla birlikte şehir içinde ve ülke içinde gezmek, yeni lezzetler denemekle birlikte en sevdiğim hobim. Keşke diyorum bazen, çok yakın bir arkadaşım olsaydı. Bütün hayatımı bilseydi, üzgünken de mutluyken de paylaşabilseydim. İnsanlar genelde mutsuzluklarını paylaşmak için birilerine ihtiyaç duyuyor ama ben yaşadığım güzel şeyleri hevesle birine anlatmak isteyip kimseyi bulamayınca biraz kötü hissediyorum. Böyle bir arkadaşımın olmaması benim aramamam mı bilmiyorum, çabalasam olur muydu onu da bilmiyorum. Pişmanım dersem de az önceki yazdıklarımla çelişmiş olacağım. Ama yine de bir miktar daha dışa dönük, atılgan ve sosyal bir yaşama sahip olmak isterdim. Kahve içmeye de, müze gezmeye de, farklı yemekler denemeye de, yeni yerler gezmeye de yalnız başına gitmek; kampüse girerken, sınıfa girerken ve okuldan çıkarken tek başına olmak; ders çalışırken anlamadığın yerleri kimseye soramamak; steam'den oyun alırken çevrimiçi/eşli kategorisine bakmadan geçmek gibi durumlarda olmak her zaman da olumlu duygular oluşturmuyor. İstanbul'un kalabalığını sanırım bu yüzden çok seviyorum. İnsanlar kalabalıktan sürekli şikayet ederken, ben Kadıköy'ün bahariyesinde; Beşiktaş'ın akaretlerinde; Beyoğlu'nun "yanık ara sokakları"nda kalabalığın içinde kaybolmayı seviyorum. İstanbul ne kadar kalabalıksa ben o kadar mutluyum. Kaç doğum günümü daha buruk geçiririm bilmiyorum ama yine de gelecekteki doğum günlerimin birinde, birinin kakaolu küçük bir pasta üzerine tek mum yakmış şekilde gelerek "iyi ki doğdun" diyip gözlerime gülümsemesi ve bana sarılması hayalini daima canlı tutmaya çalışıyorum. P.S. İyi ki doğdun.