ekşi itiraf

[ahmetakgunruuj]

Gülden Karaböcek - Hep bu saatte bazı şarkılar, bazı anılarla anlam kazanır. Takvimler 31 Temmuz 2016'yı gösteriyordu. Bu tarihten başlayarak hayatımın en güzel 2 yılını yaşayacağımdan habersiz, tekelden 2 bira almış, sahil yolundaki patikayı tırmanıyordum. Deniz durgundu. Çimlerde, yaz akşamlarını tamamlayan neşeli insan cıvıltıları yükseliyordu. Eve gittim. O gün çektiğim fotoğrafları bilgisayara aktardım. Bira içerek photoshop'tan birkaç işlem yaptım. Vücudumun o zamanlar alkole çok fazla dayanıklı olmadığından olsa gerek hafiften başım dönüyordu. Telefonuma bir mesaj geldi: "Albay, henüz birbirimizi gerçekte görmemiş olabiliriz ama ben sanırım sana aşık oldum". "Haydaaa bu da nereden çıktı?" diye kendi kendime sordugumu hatırlıyorum. Alkol içen ben, sarhoş olan A'ydı. (Ismine A diyeceğim) Onunla facebook'ta bir fotoğrafçılık sayfasında tanışmış, birkaç ayda arkadaş olmuştuk. Sohbetini seviyordum. Aramızdaki şey olsa olsa arkadaşlık bağı olabilirdi. Daha fazlası olamazdı. Hem insan görmeden başka bir insanı sevebilir miydi? Severmiş. O gün alkolün de etkisiyle sabaha kadar sevgiden, arkadaşlıktan bahsettik. Durumun ciddi olduğunu sabah uyandığımda telefonuma gelen "Günaydınnnnnnnnnn" mesajıyla anladım. Aradan birkaç hafta geçti. Ben de arkadaşlığın ötesinde hisler beslemeye başladım. Bir yandan da mesafelerin korkusu vardı. A iyi bir kitap okuyucusuydu. Amatör fotoğrafçılık ile uğraşıyordu. Keman çalıyordu. Kendine has dünya görüşü ve düşünceleri vardı ve kamp yapıyordu. Kampçılık o zamanlar benim hayal ettiğim ama nereden başlayacağımı bilmediğim bir şeydi. Araları atlıyorum...A ile ilk yüz yüze görüşmemiz tanışmamızdan aylar sonra bir kampta oldu. O zamanlar çantam, çadırım hiçbir şeyim yoktu. Decathlon'dan dandik bir çadır, 2 de mat aldım. Çadırı ve matları evdeki yorgan takımının çantasına yerleştirdim. Bolu'ya doğru yola çıktım. Beni terminalde karşıladı. Aşık olduğuma ve aşık olduğuna ilk kez o orada, ilk karşılaşmada inandım. Elimizde 4 gün yetecek kadar yiyecek olan market poşetleriyle ve nevresim takımı çantasıyla yürürken, çadırı kurarken, gözlerine bakarken, ışıksız gecede yıldızları izlerken ve bu sırada birlikte Gülden Karaböcek dinlerken hayatın gerçekten de sürprizlere gebe ve aynı zamanda çok güzel olduğunu düşündüm. Öğrencilik hali, onu birkaç saat görebilmek için otostop çekip toplamda binlerce kilometre yol yaparken sevdiğimi anladım. Türkiye'nin 4'te 1'ini onu sevdiğim günlerde dolaştığım düşünülürse gezginliğe de ilk onunla başladım. Uzun uzun anlatmak isterdim. Ancak "bunu insan okuyacak" o nedenle kısa kesiyorum. Şimdi bana "madem o kadar seviyordunuz, neden ayrıldınız?" diye soracaklar olacaktır. 1 yılın sonunda, 27 Temmuz 2017'de onun beni aldattığını öğrendim. Kızmıyorum. Neticede herkes er ya da geç kendine yakışanı yapar. Anlamak için çok fazla nedenim vardı aslında. Ancak o zamanlarda insanlara, en çok da A'ya güvenim vardı. Sorgulamayı hem kendime hem de ona yakıştıramadım. Eğer bir gün bu satırları okursan sana teşekkür ediyorum. Kızgın ya da kırgın değilim. Çünkü bugünlere gelebildiysem bunda senin büyük katkın var. Hatana seni bağlar. Umarım bir daha kimseye karşı böyle bir davranış içerisine girmezsin. "En mutlu 2 yıl" dedim ama sadece 1 yılını anlattım. Geriye kalan 1 yıl da bana kalsın. Orhan Pamuk'un Masumiyet Müzesi'ndeki giriş cümlesiyle veda edeyim; "Hayatımın en mutlu anıymış, bilmiyordum. Bilseydim, bu mutluluğu koruyabilir, her şey de bambaşka gelişebilir miydi? Evet, bunun hayatımın en mutlu anı olduğunu anlayabilseydim, asla kaçırmazdım o mutluluğu. Derin bir huzurla her yerimi saran o harika altın an belki birkaç saniye sürmüştü, ama mutluluk bana saatlerce, yıllarca gibi gelmişti.”