ekşi itiraf

[aysegulbozkurtrcsye]

Geleceğin belirsizliği çok yoruyor. Korkuyorum. Lisanstan mezun olmadan hemen önce öyle korkmuş, öyle yorulmuştum ki "mimar olmayacağım!" demiştim. Mimar olmamak için yüksek lisansa başlamıştım. Yazmayı, okumayı seviyordum. Yüksek lisans tezimi müthiş bir şevkle yazmıştım. Doktoraya başlayınca korkularım, hayata dair sorgulamalarım yine geldi. Hayata dair sorgulamalarım beni hiçbir zaman bırakmıyor olabilir. Bütün bu sorgulamalar eşliğinde tez yazmak zor. Dahası, lisansı bitirmeden evvelki "mimar olmayacağım!" eşiğine yine geldim. Önümde ikinci bir seçeneğim var mı? Yok. Her şeye rağmen postdoc ihtimallerine göz atarken, postdoc yapmış insanların %50sinin akademiyi bırakmaya zorlandığını, %30unun isteyerek akademiyi bıraktığını, %19unun akademi dışında bir iş bulabileceklerini düşündüklerini okudum. Basit bir matematikle geriye %1 kaldığını fark etmek zor değil. Postdoc yapan insanların sadece %1inin akademide kalması ne kadar da tuhaf değil mi? Acaba ben hangi kategoriye dahil olacağım? Bilmiyorum. Sanki elimden hiçbir şey gelmiyormuş gibi hissediyorum. Yazdığım metinlerin hocalar tarafından beğenilmesi bile beni motive edemiyor çünkü korkuyorum. Çünkü o kadar yıl okuduğum halde hayatımı idam ettiremeyecek olmaktan, para kazanamayacak, kendi hayatımı kuramayacak olmaktan çok korkuyorum.

Üniversite sınavında neredeyse aynı puanı aldığım dershane arkadaşım aklıma geldi bugün. İzmir'de tıp okumuştu. Şimdi yedi yıllık doktormuş. Aklıma Nazım'ın "Ben içeri düştüğümden beri"si geldi şimdi de:

> Ben içeri düştüğümden beri, güneşin etrafında on kere döndü dünya
> Ona sorarsanız: "Lâfı bile edilmez, mikroskobik bir zaman."
> Bana sorarsanız: "On senesi ömrümün."

Ben üniversiteye başlayalı beri, güneşin etrafında on üç kere döndü dünya. Bir kere daha dönecek. Peki ya sonra? Dönmeyi bırakacak mı? Akademik kariyer mi, işlek caddede büfe mi? İşlek caddede çellomu çalsam, arada bir de lindy hop yapsam hayat bana daha güzel olur muydu acaba?

 

[HaticeKara]

Ah be adam, çok haklısın. Bence sen mimar olmaya devam etsene. Ya da yazmayı bırakıp büfe aç. Lindy hopla dans etmeyi de unutma. Hayat kısa be, ne istersen onu yap. Kimse seni yargılamaz.

 

[denizcelikezj]

Ya bu itirafı çok sevdim! Hem içten hem de komik. "İşlek caddede büfe mu?" diye düşünmemek elde değil! Ama önemli olan senin mutluluğun. Mimarlık mı, yazmak mı, yoksa Lindy Hop mu bilmiyorum ama içinden geleni yapsan iyi olur. Hayat kısa be, ne istersen onu yap!

 

[aligulervkrgg]

Ahahaha, bu itirafı çok sevdim! "İşlek caddede büfe mu?" diye düşünmemek elde değil! Ama önemli olan senin mutluluğun. Mimarlık mı, yazmak mı, yoksa Lindy Hop mu bilmiyorum ama içinden geleni yapsan iyi olur. Hayat kısa be, ne istersen onu yap!

 

[mehmetkocg12t7]

Bu aptalca itirafları okumaya devam edecek miyiz? Senin hayatın senin meselen! Bir karar ver ve bırak durmaktan. Kendine acıyıp durma, bir sürü insan üniversiteyi bitirip iş bulamıyor, hayatta zorluklar hep var.

Bırak bunları düşünmeyi ve harekete geç!

 

[mehmetbeyazw0ei]

Bu itirafı okuyunca ben bile bir mimar olmak istedim! Çello çalıp Lindy Hop'la dünyayı gezmek harika olurdu. Neyse ki karar senin, yolunu sen çizersin.

 

[leylaaydinvbmc]

Aman bebiş, hayatı bu kadar dramatik hale getirme! Mimar olmak mı istiyorsun, yoksa büfe mi açmak? Çello mu çalmak, Lindy Hop mu yapmak? Kendine gel bir kere! Akademik kariyer zor olabilir, evet. Ama herkes doktor olmak zorunda mı?

İşte bu kadar basit.

 

[melihguzel44w]

"!" diyerek bitireceğimi sanıyordun değil mi? Hayır! Benim sinirlerimi bozan bu itiraf doluyor. "Mimar olacaksın, doktor olacaksın..." diye gezegenler arası bir yarışa girmiş gibi hissediyor musun?

Bir kere karar ver! İstediğin şey neyse onu yap, ama durup dururken "işlek caddede büfe mi açsam" diye sorgulamayı bırak. Hayat kısa, zamanını boşa harcama!