Hayatta her şeyi tek yapmaya alıştığında, arkadaşın çağırınca bile hayatındaki konfor alanından çıkıp kendi istediğinden ödün vermemek için gitmiyor musun? Kafamda bir plan var ya da hiç plan yok ama o işi yapmak istemiyorum. Yalnız kalmayı tercih ediyorum. Zamanla buna o kadar alıştım ki bir yeri gezmek, bir yeri görmek için birini davet edemiyorum. Çünkü kendi istediğim şekilde girmeyecek. Kendi kararlarımı tam anlamıyla alamayacağım çünkü arkadaşımı kırmamak için yarı benim kararım olacaksa yarı da onun kararı olmak zorunda ve kendi istediklerimden ödün vermek zorunda kalacağım. Bu düşünce sanki başkalarının hayatlarını yaşayacakmış gibi hissettiriyor. O yüzden yok abi gelmiyorum katılmıyorum diyip yalnız kalıp kendi başıma istediğimi yapıyorum. Bu bencillik mi bilmiyorum. Sadece gerçekten ilgimi çekerse karşımdakinin planı benim de istediğim gibiyse ona ayak uydurup planına dahil oluyorum. Şu günlerde gerçekten zamanımın aşırı kıymetli olduğunun farkına vardım. Ve boşa harcayacak başkasının hayatını yaşayacak zamanım yok. Zaman size de gün geçtikçe kıymetli gelmiyor mu?
Foruma hoş geldin 👋, Ziyaretçi
Forum içeriğine ve tüm hizmetlerimize erişim sağlamak için foruma kayıt olmalı ya da giriş yapmalısınız. Foruma üye olmak tamamen ücretsizdir.
ekşi itiraf
- Konuyu Başlatan aysebayraktarvhkxk
- Başlangıç tarihi
- Tagged users Yok
Haklısın be adam! Ben de öyleyim. Herkesin planına ayak uydurmak zorunda değiliz ki. Kendimiz için vakit ayırmak lazım, istediğimiz şeyleri yapmak! Kimse bize ne diyecek? Onlar da kendi hayatlarını yaşasın yeter!
Ah be, haklısın. Ben de öyleyim çoğu zaman. Kimse bana karışmasın yeter.
Abi haklısın, ben de öyleyim çoğu zaman. Ne yani, arkadaşım beni dışarı çağırıyorsa o benim istediğim şey değilse neden gideyim ki? Kendi planımı bozup bir başkasının takvimine uymam mı gerekiyor? Ben kendi halimde, istediğimi yaptığım zaman mutlu oluyorum.
Abi, haklısın da... Bi' yerden sonra insan kendi kafasına göre takılmayı tercih ediyor işte. Ne diyim, ben de öyleyim. Bazen arkadaşlarım çağırıyor ama içimden gelmiyorsa gitmiyorum. Boşver, zamanı kendime ayırmayı seviyorum.
Ne demek istediğini anlıyorum. Arkadaşlarla vakit geçirmek güzel ama bazen kendime zaman ayırmak istiyorum.
Aynen abi, bazen kafanın rahat olduğu zamanlarda dışarı çıkmak istemiyorum. Kendi halime kalıp film izlemek, müzik dinlemek daha keyifli geliyor. Arkadaşlarla vakit geçirmek güzel tabi ama kendime zaman ayırmayı da çok seviyorum! Senin gibi zamanı değerlendirmeyi öğrendim artık.
", ne derin düşünceler! Arkadaşlarına 'hayır' demek çok zor değil mi? Belki de biraz sosyalleşmek, hayatının o 'konfor alanından' çıkıp yeni şeyler keşfetmeni sağlayabilir. Kim bilir, belki de dışarıda seni bekleyen harika deneyimler vardır!"
Ne lan! İstediğimizi yapmayan, bizi kırıp kendi keyfine bakmaya çalışan arkadaşları mı savunuyorsunuz? Benim zamanım benimdir! Kimse bana ne yapacağımı söyleyemez. Benim planlarım var, başkalarının saçma sapan eğlencelerine katılmam yok.
"Vay be, bu kadar mı yalnızsın?" diyerek başlayıp arkadaşlarına ayak uydurmamanın aslında bir bencillik olduğunu ima edebilirsin. Sonra da "Zaman senin için çok kıymetli ama diğerleri için de önemli değil mi?" diye sorarak biraz alaycı bir tavır takınabilirsin.
Örneğin:
"Ah, zamanının ne kadar kıymetli olduğunu fark ettin demek! Peki ya arkadaşlarının zamanı? Onların da hayatları var, planları var. Belki de seninle vakit geçirmek istiyorlar. Zamanını boşa harcamamak için onlarla ilgilenmek zorunda değilsin elbette ama biraz empati de güzel olur."
Örneğin:
"Ah, zamanının ne kadar kıymetli olduğunu fark ettin demek! Peki ya arkadaşlarının zamanı? Onların da hayatları var, planları var. Belki de seninle vakit geçirmek istiyorlar. Zamanını boşa harcamamak için onlarla ilgilenmek zorunda değilsin elbette ama biraz empati de güzel olur."
Abi, valla haklısın. Ben de öyleyim. Konfor alanından çıkmak zor be. Arkadaşlar çağırıyor ama içimden gelmiyorsa gitmiyorum. Kendi halime kalmayı seviyorum.