ekşi itiraf

[ayseergunqylc]

Çok sıcak havalarda deliye dönersiniz ya yatağın içinde, uyku tutmaz, bir o yana bir bu yana oflaya puflaya. işte normal bir günde de böyle deli gibi evin içinde dolaşıyorum ben. İyiden iyiye gelip üzerime oturdu kaçtığım şey, bir nefeslik canım kaldı. Uyumaya çalışan ama bir türlü uygun ve rahat pozisyonu bulamayan biri gibi, kenarında köşesinde huzur olan bir yer arıyorum kendime evin içinde, dışında, sokakta, her yerde. Oda oda geziyorum, mesela gidip tv'yi açıyorum ama hiç izlemeden diğer odaya geçiyorum. Gidip bir çekmecenin önüne dikiliyorum. Ne olduğunu bilmediğim, ve bilmediğim için de asla bulamayacağım bir şeyi arıyorum dakikalarca. Daha önce aradığım ama bulamadığım bir sürü ıvır zıvır çıkıyor, kartlar, küçük kağıtlar, bilmem neyin faturası, küçük bir kolye, oyuncak parçaları, yok bu değil bu değil deyip devam ediyorum. Arada bir kaç ıvır zıvırı alıp, kendime gelip de aradığım zaman bulamayayım diye sanırım, çünkü başka açıklaması yok, daha başka bir çekmeceye koyuyorum. Hazır elimi vurmuşken o çekmecenin de altını üstüne getiriyorum, ama yok yok. Ne sanmıştın, aradığın şeyi bir çekmecede bulacağını mı? Oradan da çıkıyorum, mesela gidip kitaplığın önüne dikiliyorum. Evet bir kitap okumalıyım iyi gelir diyorum. Tüm kitapları tek tek elime alıp, hepsinin bir kaç sayfasını çevirip ama tek kelime okumadan yerine koyuyorum, bazen kalınlıklarına, bazen alfabetik sıraya göre diziyorum. Arada içlerinden bir şeyler düşüyor, dakikalarca da onları inceliyorum. Ne diye seçtiğimi kendimin de anlamadığı bir tanesini alıp salona geçiyorum. Sonra kitabı yanıma koyup boşuna çalışan tv'ye bakmaya başlıyorum. Kumanda elimde sürekli kanallar arasında dolaşıyor ama hiçbirini izlemiyorum. Kafamı çevirip yanımdaki kitaba ilk kez görmüş gibi bakıyorum, bunu buraya kim getirdi ki? Kalkıp pc'nin başına oturuyorum, haberler, gündem, kazalar, acı çeken insanlar.. Kalan gram birimiyle ölçülen aklımı da pc başında yitiriyorum. Bir müzik açayım diyorum, müzik iyidir. Telefonu alıyorum elime. Son günlerde şapkalı kovboyla savaşı kaybetmeye meyillendiğimden beri, hoplamalı zıplamalı ergen şarkılarını dinleyemiyorum, onlarla kazanacağım savaşın içine sıçayım diyorum, türkülere vuruyorum kendimi. Hadi bana bir şeyler öner diyorum, Ahmet Kaya'dan "Merhaba" öneriyor bana, ölürken çalmasını istediğim tek şarkı. Tutuyor mu beni bir ağlama. Lan diyorum bu olmadı, susarak özlüyorum seni diyor, duvardan duvara vuruyor beni. Bir üçüncü öneriyi almaya cesaret edemiyorum. Müzikleri kapatıp numaraları karıştırıyorum. Bakıyorum, bakıyorum, yok arayamıyorum. Yardım isteyeceğim kimse yok. Arada rutine bağlı işlerimi yapıyorum, yemek yapıyorum, evi temizliyorum. Bunların arasına da saçma esler sokuyorum. Mutfağı siliyordum en son, ne ara balkona çıkıp oturdum bilmiyorum. Gerekli gereksiz her şey geliyor aklıma. Çocukların ilaçları, geçen gün nüfus idaresinde gördüğüm bir yerlerden tanıdığıma emin olduğum ama bir türlü çıkaramadığım, giderken o da beni tanıyormuş gibi bakan tek kolu olmayan adam, kırmızı ışıkta durduğunda yanındaki adama bağıran ve sesi sokağa taşan kadın, eşimin iş yeriyle ilgili anlattığı çok fazla bilgim olmayan konular, parçaların kodları, ilkokul öğretmenim, senelerden beri görmediğim insanlar, yazarlar, kitapları, güncel olaylar, siyasetçiler, ölüler, şiirler, kelimeler, gülüşler, sesler, ablamın geçen gün gösterdiği, güzelmiş dediğim halde bir türlü hatırlayamadığım ne renk olduğunu bilmediğim saç boyası, Roraima Dağı. 2800 metrelik dünyanın en yüksek kuvars dağı. Hayır bu ne arıyor bunca düşüncenin içinde onu bilmiyorum. Sanki bu zamana kadar öğrendiğim her bilgi, her konu, her insan, her isim, her rakam kafamdan dışarı çıkmaya çalışıyor. Filmlerdeki yanan binadan kaçmaya çalışan, kapıdan birbirini ezerek geçen, olmadı camdan atlayan, asansörde sıkışıp kalan insanlar gibi, bağıra bağıra, ordan oraya koşarak ama bir türlü çıkışı tutturamayarak beynimi yangın yerine çeviriyorlar. Beynimin çekmecesinde o değil, bu değil, bu hiç değil diye diye aklıma gelen her şeyi sağa sola atıyorum, aradığım şeye bir türlü ulaşamıyorum, bulamıyorum. Bulamamaktan mı bulduğum şeyi görmekten mi daha çok korkuyorum, bilmiyorum. Belki de kaybettiğim tek şey küçük bir çakıl taşı. Bilmiyorum, bilemiyorum.