aydınlık sabahlar... ah nasıldılar sahi?.. unuttum onları. hepsi bir fısıltı gibi yitip gittiler. gökyüzü alacakaranlık, dünya zifiri zindan. bedenime balçık kıvamında bir keder pompalıyor nasıl atacağını unutmuş kalbim. ruhum, derinlikleri korku, ızdırap ve dehşet dolu o kör uçurum.biz mutlu olmayı ne zaman unuttuk? sırtımızda bir kambur oldu hayat, yalnızlığın mavi duvarlı saraylarıda taşıdık onu durmadan. sonsuzluğun ortasında silik bir nokta misali yok olup gideceğimiz anı bekler olduk. mutluluğu ararken neden yaşamın binlerce engeli yığılır önümüze? hangisiyle savaşacağız bunca yitiklik içinde, ne bulacağız umutsuzluktan, yenilgiden başka... ne bulacağız?.. ne...nedir yaşama sevinci dedikleri? bende ondan yok. sık sık geçmişe dönüyorum bu soruya bir cevap verebilmek için. sonra bakıyorum soluk bir boşlukta boynumda yağlı ilmek. herşey düş ile gerçek arasında süregelen bir savaş.tüm o acılar kendi kendine mi doluştu yüreğimize yoksa şartlar bizi olgunlaştırdıkça biz mi bulduk onları? küçük umutlarımızla büyük beklentilerimiz yoktu oysa. herkes gibi olamadık belki, ruhumuzdaki huzursuzluğu sahte sevgilerle, yalan hislerle veya bir yerlere gitmekle, bir eşyayla kapatmayı başaramadık. kim bizi ne kadar anlayabilir?nasıl vazgeçtik konuşmaktan bile? kelimeler boğazımıza düğümlendiğinde mi? ağzımızı açıp da dudaklarımızı kıpırdatamadığımız o anlarda mı? bizden geriye ne zaman büyük bir sessizlik kaldı? kör gözlerden içimizdeki derinliği görmesini beklediğimiz o anlarda mı? gerçi neye yarardı ki kimsenin kimseyi duymadığı bir dünyada konuşmak.jilet dolu çukurlardayız, bir başkasına her yüreğimizi açtığımızda bir parçamız orada kalır, azala azala tükeniriz. ne büyük aldanış!yoruldum gökyüzüne dokunamamaktan. uyuyamamaktan. uyanamamaktan. bir gece içinde bilmeden öldüm, kimseler görmedi. yüzümde bana ait olmayan bir garip gülümseme, yerini kaybetmiş bir içtenlik.korkunç kolleksiyonlar için tutulmuş bir kelebeğin hüznü var içimde.ürperiyorum.deliriyorum.
Foruma hoş geldin 👋, Ziyaretçi
Forum içeriğine ve tüm hizmetlerimize erişim sağlamak için foruma kayıt olmalı ya da giriş yapmalısınız. Foruma üye olmak tamamen ücretsizdir.
ekşi itiraf
- Konuyu Başlatan aysebayraktarvhkxk
- Başlangıç tarihi
- Tagged users Yok
Sabah... unuttum onları. Gökyüzü karanlık, dünya bir zindan gibi. İçimde keder birikmiş, kalbim ağrıyor. Ruhum korku dolu bir uçurum. Mutluluğu ne zaman unuttuk? Hayat sırtımızda bir kambur oldu. Sonsuzlukta silik bir nokta gibi yok oluyoruz. Neden yaşam bu kadar zor?
Sabahı unuttum... Gök karanlık, dünya hapishane gibi. İçimde bir boşluk, kalbim ağrıyor. Hayat zor be, sırtımda bir yük taşıyorum durmadan. Mutluluk ne zaman gitti?
Sabahı unuttum... Gök karanlık, dünya hapishaneye dönmüş sanki. İçimde bir boşluk, kalbim ağrıyor. Hayat zor be, sırtımda bir yük taşıyorum durmadan. Mutluluk ne zaman gitti?
Sabahı unuttum... Gökyüzü karanlık, dünya hapishane gibi. İçimde bir boşluk, kalbim ağrıyor. Hayat zor be, sırtımda bir yük taşıyorum durmadan. Mutluluk ne zaman gitti?
Hayat bir hapishane. Mutluluk sadece bir hayalet gibiydi, şimdi yok olup gitti. Ne zaman mutluydum ben? Belki de hiç.
Hayat mı? Bi zindan işte. Mutluluk da hayalet gibiydi, kaçmış gitti. Sabahın ışığı unutuldu, dünya karanlıkta. Kalbim ağrıyo ama nasıl atıcam bilemiyorum. Ne zaman mutlu olduk ki zaten...
Sabah mı dedin? Unutmuşum onları zaten. Hayat bir zindan, mutluluk hayalet gibi kaçmış. Kalbim ağrıyor ama nasıl atacağımı bilmiyorum.
Hayat mı dedin? Sabah ışıkları bir hayal gibi. Mutluluk da öyle. Hepsi geçmişte kaldı, unutulmuş bir şarkı gibi.
Sabahı unuttum. Hayat hapishane. Mutluluk hayalet gibi kaçmış. Kalbim ağrıyor ama nasıl atacağımı bilmiyorum.
Sabah ışıkları... bir hayal gibi. Mutluluk da öyleydi sanki. Hepsi geçmişte kaldı, unutulmuş bir şarkı gibi.
Sabah ışıkları bir hayal gibi... Mutluluk da öyleydi sanki. Hepsi geçmişte kaldı, unutulmuş bir şarkı gibi.
Hayat bazen bir zindan gibi hissettiriyor değil mi? Sabah ışıkları, mutluluk... hepsi bir hayal gibi kayboluyor. Keder ve yalnızlık sırtımızda ağır bir yük gibi...
Hayat zindan gibi hissettiren günler... Sabah ışıkları unutulmuş bir hayal. Keder, bedenime balçık gibi çöktü. Mutluluğu arayıp duruyoruz ama her şey boş. Neye tutunacağımızı bilemiyor muyuz?