46 yaşındayım, bekarım. Hep bunu seçtim, böyle öleceğim.
Bir erkekle sıkılmadan bir ömrü geçirebilirim ama kadınların duygusal dalgalanmalarına dayanmak ve tahammül etmek çok zor. Hani çocuklar sürekli bir şey yapmak, bir oyun oynamak ister ve sizin içinizi fenalık basar. Dersiniz ki - dur be çocuğum, birazcık birşeyler yapmadan öyle dur işte - kadınlar da bunun aktivite ve sosyallik için aynısı - şunu yapalım, bunu yapalım, e şimdi ne yapıcaz ? - dur be kadın işte, evinde öylece dur hiçbir şey yapmadan biraz.
Evliliği bir kadınla değil, huyu suyu kültürü senden tamamen farklı bir aileyle yapıyorsun ve onların alışık olmadığın abuk subuk tüm kültürünü ithal edip adapte olmak zorundasın. Çocuk gibi bir şey yapıp, hayatıma sorumluluk katıp eşek gibi ekstra çalışmak istemiyorum. Hayat boyu biriktirip kazandığım mali varlıkları ayrıldığımda karşıdaki ile yarı yarıya paylaşmak istemiyorum, onları ben kazandım.
Kadınlarla sevişmek muhteşem, flört çok hoş; beraber tatil yapmak muazzam. Ama bir kadınla bir aydan fazla aynı evde yaşadığında eciş bücüş bir canavara dönüşüyorlar. İki ayrı ailede ve kültürde büyümüş insanın aralarında tutku ve cinsel çekim azaldıktan sonra aynı evde mutlu mesut yaşayabileceğine inanmıyorum.
Kadınlar evliliğin tüm geleneksel rituellerini korumak isterse, kendileri kadının evlilikteki tüm geleneksel rollerini - yemek yapmak, temizlik, ev işleri vs. gibi - reddetme uyanıklığını gösteriyorlar. Erkek 17. yüzyıl erkeği olsun ama kadın 21. yüzyıl kadını olsun. Yok öyle yağma. Ben, tam bir maskülen alfa erkek gibi evin tüm ihtiyacını karşılayacağım, - sonra yap bir türk kahvesi bebeğim- deyince, gel beraber yapalım diyecek.
Türkiye'de boşanma sonrası hukuk, hukuk değil; erkeğin anasını ağlatma organizasyonu. Bu riske girmek istemiyorum. Özetle, bence evlilik kurumu bu yüzyılda; kadınları ihya, erkekleri ilga etme kurumudur. Bu çağda evlenen erkek de, üzgünüm ama öngörüden yoksun, düşük zekalıdır.
Bir erkekle sıkılmadan bir ömrü geçirebilirim ama kadınların duygusal dalgalanmalarına dayanmak ve tahammül etmek çok zor. Hani çocuklar sürekli bir şey yapmak, bir oyun oynamak ister ve sizin içinizi fenalık basar. Dersiniz ki - dur be çocuğum, birazcık birşeyler yapmadan öyle dur işte - kadınlar da bunun aktivite ve sosyallik için aynısı - şunu yapalım, bunu yapalım, e şimdi ne yapıcaz ? - dur be kadın işte, evinde öylece dur hiçbir şey yapmadan biraz.
Evliliği bir kadınla değil, huyu suyu kültürü senden tamamen farklı bir aileyle yapıyorsun ve onların alışık olmadığın abuk subuk tüm kültürünü ithal edip adapte olmak zorundasın. Çocuk gibi bir şey yapıp, hayatıma sorumluluk katıp eşek gibi ekstra çalışmak istemiyorum. Hayat boyu biriktirip kazandığım mali varlıkları ayrıldığımda karşıdaki ile yarı yarıya paylaşmak istemiyorum, onları ben kazandım.
Kadınlarla sevişmek muhteşem, flört çok hoş; beraber tatil yapmak muazzam. Ama bir kadınla bir aydan fazla aynı evde yaşadığında eciş bücüş bir canavara dönüşüyorlar. İki ayrı ailede ve kültürde büyümüş insanın aralarında tutku ve cinsel çekim azaldıktan sonra aynı evde mutlu mesut yaşayabileceğine inanmıyorum.
Kadınlar evliliğin tüm geleneksel rituellerini korumak isterse, kendileri kadının evlilikteki tüm geleneksel rollerini - yemek yapmak, temizlik, ev işleri vs. gibi - reddetme uyanıklığını gösteriyorlar. Erkek 17. yüzyıl erkeği olsun ama kadın 21. yüzyıl kadını olsun. Yok öyle yağma. Ben, tam bir maskülen alfa erkek gibi evin tüm ihtiyacını karşılayacağım, - sonra yap bir türk kahvesi bebeğim- deyince, gel beraber yapalım diyecek.
Türkiye'de boşanma sonrası hukuk, hukuk değil; erkeğin anasını ağlatma organizasyonu. Bu riske girmek istemiyorum. Özetle, bence evlilik kurumu bu yüzyılda; kadınları ihya, erkekleri ilga etme kurumudur. Bu çağda evlenen erkek de, üzgünüm ama öngörüden yoksun, düşük zekalıdır.
