Eğer doğmadan önce bana gelecek olan tüm yaşantımın detayları anlatılsaydı ve doğup doğmamak konusunda bir seçim hakkım olsaydı, tercihim hiç olmaktan yana olurdu. Şu an da aynı tercihi yaparım; ancak intihar etmeye cesaretim yok. Doğduğunuzda yaşamın tadını çıkarıyorsunuz, o canlı varlık hissi en güzel şeydir. Ara sıra öyle yalnız, öyle ezilmiş, sevgisiz hissederiz ki insan, o güzel canlılığı bile unutabilir. Bilinçsizce yaşayıp mutlu olmak genellikle yaptığımız şey değil mi zaten? Hiç var olmamı isterdim demek istemem; fakat hiç olmayı düşünüyorum. Çünkü bu dünyada her şeyin var oluşuna alışmışız. Kendimi hiç var olmamış gibi hayal edemem. Nasıl olabilir ki? Ama hiç olmayı düşündüğümde aklıma evrende süzülen bir cenin geliyor. Hala varım, ancak bir hiçim. Kimse beni etkilemiyor ve ben de o sonsuz boşluğa bir etki yapmıyorum. Bazen insan öyle olmayı istiyor işte, ne var ne de yok.