Geri gönderme yasağı

[bullvar_katip]

Non-refoulement uluslararası özel hukukun temel bir ilkesidir. Bu yasak, sığınmacıların ırk, din, milliyet, belli bir sosyal gruba veya politik görüşe mensubiyetlerine dayalı muhtemel zulüm tehlikesi ile karşılaşacakları ülkelere gönderilmesini engeller. Bu ilke aynı zamanda uluslararası teamül hukuku kapsamında olup, Mültecilerin Statüsüne ilişkin 1951 Tarihli Sözleşmeye veya 1967 Protokolüne taraf olmayan devletler için bile geçerlidir. Non-refoulement ilkesinin jus cogens bir ilke olduğu tartışmalıdır. Eğer jus cogens olarak kabul edilirse, bu ilkenin hiçbir amaçla için veya hiçbir koşulda dar yorumlanması mümkün olmayacaktır. Yorumlanması Geri göndermeme ilkesi uluslararası hukukun müzakere edilemez bir yönünü teşkil etmesine rağmen, devletler 1951 Sözleşmesi'nin 33. Maddesini çeşitli şekillerde yorumlamış ve sığınmacılara dair hukuki koşullarını değişik şekillerde oluşturmuşlardır. En yaygın yorumlar: Katı Yorum : Bu yorum, geri göndermeme yasalarının yalnızca fiziksel olarak bir devletin sınırlarına giren sığınmacılar için geçerli olduğunu iddia etmektedir. Bu yorumu kullanan devletler genellikle sığınmacıların sınırlarına ulaşmasını engellemek için tasarlanmış politika ve prosedürleri yürürlüğe koymaktadır. Katı ve Dar Yorumlama : Bu yorum, sadece belirli mültecilerin yasal olarak geri göndermeme koruması alma hakkına sahip olduğunu iddia etmektedir. Bu yoruma göre eğer bir ülke, sığınmacının geri gönderilmesi yoluyla kişinin "yaşamının veya özgürlüğünün tehdit edileceğini" düşünmüyorsa, bu kişinin ülkesine iade edilebileceğini savunur. Kolektivist : Bu yaklaşım, bir kişinin başlangıçta sığınma talebinde bulunduğu ve başka bir ülkeye yerleştirildiği uluslararası sistemleri içerir. Bu yaklaşım, 33. Maddenin, sığınmacıyı kabul eden devletlerin bu kişilerin kalıcı olarak kalmasına izin vermesini gerektiren bir dili içermemesine, sadece onları olası tehlike ile karşı karşıya kaldıkları bir bölgeye geri göndermeme yükümlülüğüne dayanmaktadır. Ülkeler arasındaki mülteci yer değiştirme anlaşmaları, yeni ev sahibi ülke tarafından geri gönderilmemelerini sağlamalıdır. Ancak yeni ev sahibi ülkenin 1951 Sözleşmesi'ne taraf olması gerekmemektedir. Kollektif, sığınmacıların egemen sınırlara ulaşmasını engelleyen yasalarla : Bu yaklaşım 33. Maddenin bir yorumu değil, bunun bir yoludur. Katı ve kolektivist yaklaşımları birleştirir. Bu yaklaşımı kullanan devletler, başta seyahat merkezlerinde olmak üzere sınırlarında tampon bölgeler kurarlar. Kendilerini bu alanlarda bulan sığınmacılar, iltica taleplerinin işleme konması için başka bir ülkeye gönderilir. Geleneksel kolektivizmde olduğu gibi, sığınmacı muhtemel tehlike ile karşı karşıya kaldıkları bir ülkeye gönderilemez. Kaynakça Eserler Kees Wouters'in geri göndermeden korunmaya ilişkin uluslararası yasal standartları - Mülteci Sözleşmesi, Avrupa İnsan Hakları Sözleşmesi, Medeni ve Siyasi Haklara İlişkin Uluslararası Sözleşme ve İşkenceye Karşı Sözleşme , Antwerpen, 2009 Guy S. Goodwin-Gill ve Jane McAdam Uluslararası hukukta mülteci, Oxford: Oxford UP, 2007 (önceki 1983, 1996) Académie de Droit Uluslararası de La Haye / Lahey Uluslararası Hukuk Akademisi Le droit d'asile = İltica hakkı, Dordrecht: Nijhoff (1990) Kategori:Mülteciler Kategori:Uluslararası hukuk