"Gizli Nedenlerimizi Ortaya Çıkardığımızda Geriye Ne Kaldığını Öğreniyoruz"

[mehmetkocp9x]

Hayatın anlamsız bir girdabında kaybolmuş insanın çırpınışlarıyla çalkalandığı o derin, sancılı sessizlik... Ruhun karanlık dehlizlerinde hapis kalmış çaresiz çığlıkları duymazdan gelen bir dünya var mı? İnsanın içsel derinliklerinde yatan güdüler, bilinçdışının sularında yüzeye çıkmayı beklerken, sanatın büyülü imgelerinde yankılanan tutkulu bir ses olma potansiyeline sahip değil midir? Gerçekliğin işleysine engel olabilmenin ne denli mümkün olduğunu düşünmek gereksiz midir? Hayatın varoluş oyununda yok oluşun her anıyla burun buruna geldiği bu acımasız gerçekte, güçlü ve gizli bir çağrının fısıltısını duymayan var mıdır? Bu çağrı, içimizdeki en derin arzuların, primitif isteklerin ve bilinçdışının karanlık köşelerinde yankılanan hırslı çığlıkların bir yansıması olamaz mı? Varlığımızı şekillendiren esas unsurlar olan bu güdüler, her bir hücremizi, her bir düşüncemizi ele geçirirken, iktidar arzusu kaosu düzenleyen ve yaratıcı bir güce dönüşen bu gizli el oldukça güçlü değil midir? Bununla birlikte, bu gösterişli ve güçlü güdüler, ahlakın demir zincirleriyle bağlanmış, bağlı bir hayvan misali içimizde hapis kalmaktadır. Ahlak, insanın içsel doğasından bihaber, zayıf ve çaresizlerin icat ettiği bir oyun sahasıdır. Ancak gerçek yaşam, bu güdülerin özgürce ifade edildiği, insanın kendi doğasıyla uyumlu bir varoluş biçimidir. Modern çağın etik ve düzen dinamikleri antik çağ mitlerinin eleştirilmesini zorunlu kılar mı? Zayıf ve aptal olmanın, insanın algılarını zehirleyen bir hastalık ve suç olarak görülmediği sürece ne zaman son bulur? Bu ahlaki baskı, insanın gerçek potansiyelini, temel doğasını ve içsel gücünü yok eden bir yanılsamadan başka bir şey değil midir? Ruhun derinliklerinde yatan bu güdüler, insanın ilkel çığlığı olarak yankılanırken ne ahlak ne de mantık onları kontrol altına alabilir. Gerçek insan doğası, bu ilkel güdülerin serbest bırakılmasıyla ortaya çıkar ve hayat sadece bu şekilde anlam kazanır. Sanat, bu güdülerin en saf ve özgür ifadesidir. Sanatçı, içsel çığlıkları bilinçdışından çıkararak dünyaya sunar. Sanat, insanın içsel kaosunu düzenleyen ve anlam veren bir araçtır. Kültür ise bu güdülerin kolektif bir ifadesidir. Ancak kültür, ahlakın baskısı altında olduğunda, güdülerin özgürlüğü kısıtlanır. Gerçek bir kültür, insanın öz doğasıyla uyumlu bir yaşam biçimi olarak şekillenmelidir. Gerçeklik algısıyla donanmış ve disiplinli her bilinç, yeryüzündeki büyülü dünyasında istediği her türlü zorluğu yaşamaya hazır olmalıdır. Bu güdüler, insanın gerçek doğasını ve gerçek anlamını ortaya çıkaran anahtardır. Bu çığlık, birçok hastalıklı hikaye ve armağanlar bırakarak birçok ses üzerinde iz bırakmalıdır. İnsan, sadece hatıralarından ve anılarından ibaret midir?