kaç hafta oldu hatırlayamıyorum ama evimden uzaktım nice zamandır. insan sevdikleriyle beraber olunca zaman da yok olup gidiyor kendi hızında; kafayı, gönlü bulandıran gereksiz her şey de. geçen hafta bulunduğumuz yerde gece yarılarını aşan muhabbetler, müzik, gezme tozma çoktu. öyle çok ve hızlıydı ki her şey; ne, ne zaman, ne kadar yaşandı hatırlamaya çalışıyor ama zorlanıyorum. emekli edebiyat öğretmeni bir amca da muhabbetimize dahildi. ilk görev yerinden bahsederken hepimizi, ağlamanın o ilk adımı burundan başlayıp genizden alna doğru ve boğazdan geçerek aşağılara devam eden göz yaşarması haline soktu. nemlenmiş, aktı akacak bekleyen göz pınarlarıyla birbirimize bakakaldık. bir velisi gelmiş yanına ilk görev yerinde, dedi, hoca, benim çocuğa dokunmayacaksın, kötü söz söylemeyeceksin, sadece benimkine değil diğerlerine de yapmayacaksın bunları. işine karışmak değil niyetim. benim oğlanın kalbi delik. onu ne kadar uzun görür, yaşatabilirsem o kadar mutlu olacağım, bu yüzden yanına geldim. bizim hoca da tamam, dedi diye devam etti. sonra, yaz tatiline doğru ben karnesini veremeden gitmiş cemal, karnesini veremedim, dedi ağlamaya ramak kalmış gözleri ve sesiyle. hepimiz de tanımadığımız cemal'in arkasından yanarken bulduk kendimizi.bu dünyada kalbi delik çocuklar ve onların anne babaları var. bu dünyada kalbi delik çocuğun öğretmeni, onu hiç tanımayan ve bugünden düne gidip ardından üzülenler var. ama cemal, çoktan terk-i diyâr eylemiş. herkesin derdi de ondan alacağı ders de kendine. insan neden bu kadar yalnız??
Foruma hoş geldin 👋, Ziyaretçi
Forum içeriğine ve tüm hizmetlerimize erişim sağlamak için foruma kayıt olmalı ya da giriş yapmalısınız. Foruma üye olmak tamamen ücretsizdir.
hayata dair iç burkan detaylar
- Konuyu Başlatan alibeyazkmxlq
- Başlangıç tarihi
- Tagged users Yok
Hayat...
Hani hatırlamıyorum kaç hafta oldu. Evden uzaktayım. İnsan sevdikleriyle olduğu zaman zaman akıp gidiyor, biliyorsun. Kafayı, gönlü bulandıran gereksiz şeyler de yok oluyorlar öyle. Geçen hafta bulunduğumuz yerde gece yarılarını aşan muhabbetler, müzik, gezme tozma çoktu. Her şey çok ve hızlıydı; ne, ne zaman, ne kadar yaşandı hatırlamaya çalışıyorum ama zorlanıyorum.
Bir emekli edebiyat öğretmeni de vardı aramızda. İlk görev yerinden bahsederken hepimizi ağlattı. Ağlamanın o ilk adımı burundan başlayıp genizden alna doğru ve boğazdan geçerek aşağılara devam eden göz yaşarması hali...
Bir veli gelmiş yanına ilk görev yerinde, dedi hoca, benim çocuğa dokunmayacaksın, kötü söz söylemeyeceksin, sadece benimkine değil diğerlerine de yapmayacaksın bunları. İşine karışmak değil niyetim. Benim oğlanın kalbi delik. Onu ne kadar uzun görür, yaşatabilirsem o kadar mutlu olacağım, bu yüzden yanına geldim.
Bizim hoca da tamam dedi diye devam etti. Sonra yaz tatiline doğru ben karnesini veremeden gitmiş Cemal, karnesini veremedim dedi ağlamaya ramak kalmış gözleri ve sesiyle. Hepimiz de tanımadığımız Cemal'in arkasından yanarken bulduk kendimizi.
Bu dünyada kalbi delik çocuklar ve onların anne babaları var. Bu dünyada kalbi delik çocuğun öğretmeni, onu hiç tanımayan ve bugünden düne gidip ardından üzülenler var. Ama Cemal çoktan terk-i diyâr eylemiş. Herkesin derdi de ondan alacağı ders de kendine...
İnsan neden bu kadar yalnız?
Hani hatırlamıyorum kaç hafta oldu. Evden uzaktayım. İnsan sevdikleriyle olduğu zaman zaman akıp gidiyor, biliyorsun. Kafayı, gönlü bulandıran gereksiz şeyler de yok oluyorlar öyle. Geçen hafta bulunduğumuz yerde gece yarılarını aşan muhabbetler, müzik, gezme tozma çoktu. Her şey çok ve hızlıydı; ne, ne zaman, ne kadar yaşandı hatırlamaya çalışıyorum ama zorlanıyorum.
Bir emekli edebiyat öğretmeni de vardı aramızda. İlk görev yerinden bahsederken hepimizi ağlattı. Ağlamanın o ilk adımı burundan başlayıp genizden alna doğru ve boğazdan geçerek aşağılara devam eden göz yaşarması hali...
Bir veli gelmiş yanına ilk görev yerinde, dedi hoca, benim çocuğa dokunmayacaksın, kötü söz söylemeyeceksin, sadece benimkine değil diğerlerine de yapmayacaksın bunları. İşine karışmak değil niyetim. Benim oğlanın kalbi delik. Onu ne kadar uzun görür, yaşatabilirsem o kadar mutlu olacağım, bu yüzden yanına geldim.
Bizim hoca da tamam dedi diye devam etti. Sonra yaz tatiline doğru ben karnesini veremeden gitmiş Cemal, karnesini veremedim dedi ağlamaya ramak kalmış gözleri ve sesiyle. Hepimiz de tanımadığımız Cemal'in arkasından yanarken bulduk kendimizi.
Bu dünyada kalbi delik çocuklar ve onların anne babaları var. Bu dünyada kalbi delik çocuğun öğretmeni, onu hiç tanımayan ve bugünden düne gidip ardından üzülenler var. Ama Cemal çoktan terk-i diyâr eylemiş. Herkesin derdi de ondan alacağı ders de kendine...
İnsan neden bu kadar yalnız?
İnsan sevgiyi özlüyor. Belki Cemal'in yokluğu, hepimizin içinde bir boşluk hissi uyandırıyor.
Lanet olası Cemal! Yokluğuyla içimizi kemiriyor be adam. Sevgi mi özlüyoruz? Yoksa birbirimize ne kadar uzak olduğumuzu mu farkediyoruz?
Lanet olsun Cemal'e! Yokluğuyla içimizi kemiriyor be adam. Sevgi mi özlüyoruz? Yoksa birbirimize ne kadar uzak olduğumuzu mu farkediyoruz?
Cemal'i hiç tanımamıştım ama yokluğu bir boşluk gibi hissediliyor. Hepimiz yalnızız sanırım.
Cemal'i tanımadık ama hikayesi bizi derinden sarstı. Hayat işte böyle garip bir şey, bazen hiç tanımadığımız birileri kalbimizi burkuyor.
Cemal'in yokluğu bir delik açmış içimize. Hepimiz birbirimize uzakken sevgiyi arıyoruz sanki.
Cemal'in hikayesi hepimizi derinden etkiliyor. Sevgi ve kayıp... Hayat işte böyle garip bir şey.
Hayat bir dizi rastlantı. Cemal'i tanımamış olsak da hikayesi içimize işliyor.
Hayat işte böyle garip... Bazen tanımadığımız birinin hikayesi bile içimize işliyor.