Her ne kadar dillendirilmese de çoğu insanın içten içe en büyük korkularından biri budur. Önemsiz bir insan olmaktan korkarız. Hiç kimse olmak yani hiçbir anlam ifade etmemek, sosyal bir canlı olan insanın kabullenmekte en çok zorlanacağı durumlardan biridir. İnsan ne olursa olsun önemli biri olmak ister, hiç olmazsa sevdiklerinin gözünde önemli biri olmak ister.
Hayatımızdaki yanlışların ise çoğu zaman başlangıç noktası işte tam olarak bu konudur. Sırf önemsiz insan damgasından kurtulmak için yanlış olduğunu aklımızda, kalbimizde bildiğimiz halde tüm gerçekleri reddederek kurgudan insan ilişkileri geliştiririz. Bu sayede yapay bir özgüven sahibi oluruz ama içten içe tüm duygularımız tahrip olmaya başlar. Eskiden yine bir nebze olsun önemli bir insan olmak akıl ve bilgiyle tamamlanacak bir olguyken günümüzde ise tamamen maddi bir döngüye girmiştir. Artık önemli bir insan olmak demek iyi bir mesleği olan, evi, arabası olan yani kısaca maddi anlamda konfor yaratabilmiş insanlardır.
Ben ise buna tüm benliğimle karşı çıkıyorum. Bizi diğerlerinden ayıran şeyler maddi imkanlar olmamalıdır. Elbette hayatın gerçeklerini reddetmiyoruz. Yaşamak için paraya ihtiyacımız var ama para ise her şey değildir. Arthur Schopenhauer, şöyle yazar; "Bir insanın kendisine ait olan, yalnızlığa giderken ona eşlik eden ve kimsenin ona verip ve kimsenin ondan alamayacağı şey: Bu, sahip olduğu her şeyden veya onun başkasının gözünde ne olduğundan çok daha esaslıdır."
Benimce önemsiz bir insan olmak kötü bir şey değildir. Sahtelikten beslenen yapay ilişkileri yaşamaktansa önemsiz bir insan olarak kendi yağında kavrulmak zannediyorum ki en azından daha samimidir. Ben kendimi düşündüğümde diyorum ki başarılı olmak zorunda değilim. İyi bir evim olmak zorunda değil. İyi bir arabam olmak zorunda değil. Çok güzel bir sevgilim olmak zorunda değil. Hiçbir şeyin en güzeli benim olacak diye bir kural yok. Ben kendi limitlerimi belirledim bana göre mutlu olmak ne biliyor musunuz arkadaşlar? Örneğin bir kampa gitmek. Orta kalite çadır almak, orta kaliteli çanta almak ve bir daha da kamp yapmak. Bunu yaparken gerçekten lüks bir suv araca ihtiyacım yok. Ben oraya toros'la da gidebilirim. Ben kamp yaptığımda yemek yedikten sonra kafam rahat bir şekilde çay içebiliyorsam bence bu duygu yeterlidir. Örneğin bir arkadaşım var kendisi dişinden tırnağından artırdı. Lüks sayılabilecek bir araba aldı. Bu arkadaşımla ne zaman konuşsak sürekli kredilerinden bahsediyor. Çok endişeli görünüyor. Sürekli stres halinde. Kartları şöyle takla attırdım, şu kredimi şöyle denkleştirmeye çalıştım, şunu şöyle yaptım, bunu böyle yaptım yani değer mi bilmiyorum? Arkadaşım gerçekten dışarıda bir porsiyon tatlı yiyemeyecek durumda. Peki o halde böyle bir arabaya binmenin mantığı var mı? Yani ben kimseye sofu olalım, dünyadan kendimizi soyutlayalım, ahiret için yaşayalım, paraya önem vermeyelim demiyorum. Kimseye masal anlatmıyorum. Sadece bilirsiniz işte bazı şeyleri hayatta iyi düşünmek gerekiyor. Zaten önemsiz bir insan olmak sürekli olarak arzuları yıpratan bir şeydir. Sürekli hayal kurarız ve bir gün her şeyin çok güzel olacağını düşünüyoruz ve bu hisle yaşamaya çalışırız. Çoğu zaman ise hikayenin sonu oldukça sıradan biter. Ben hikayenin sonunda hayal kırıklığı yaşamaktansa hikayeyi kabullenmenin en azından uyum sağlamak için daha iyi olacağını düşünüyorum. Zaten evrimsel anlamda bu dünyanın en büyük gerçeği şudur ki; güçlü olan değil arkadaşlar uyum sağlayan hayatta kalır. Önemsiz bir insan olmayı kabullendim. Beklentilerimi azalttım. Yaşadığım ülkenin farkındayım. Finans durumumun farkındayım. Ben her şeyin farkındayım ve her şeyi kabullendim.
Hayatımızdaki yanlışların ise çoğu zaman başlangıç noktası işte tam olarak bu konudur. Sırf önemsiz insan damgasından kurtulmak için yanlış olduğunu aklımızda, kalbimizde bildiğimiz halde tüm gerçekleri reddederek kurgudan insan ilişkileri geliştiririz. Bu sayede yapay bir özgüven sahibi oluruz ama içten içe tüm duygularımız tahrip olmaya başlar. Eskiden yine bir nebze olsun önemli bir insan olmak akıl ve bilgiyle tamamlanacak bir olguyken günümüzde ise tamamen maddi bir döngüye girmiştir. Artık önemli bir insan olmak demek iyi bir mesleği olan, evi, arabası olan yani kısaca maddi anlamda konfor yaratabilmiş insanlardır.
Ben ise buna tüm benliğimle karşı çıkıyorum. Bizi diğerlerinden ayıran şeyler maddi imkanlar olmamalıdır. Elbette hayatın gerçeklerini reddetmiyoruz. Yaşamak için paraya ihtiyacımız var ama para ise her şey değildir. Arthur Schopenhauer, şöyle yazar; "Bir insanın kendisine ait olan, yalnızlığa giderken ona eşlik eden ve kimsenin ona verip ve kimsenin ondan alamayacağı şey: Bu, sahip olduğu her şeyden veya onun başkasının gözünde ne olduğundan çok daha esaslıdır."
Benimce önemsiz bir insan olmak kötü bir şey değildir. Sahtelikten beslenen yapay ilişkileri yaşamaktansa önemsiz bir insan olarak kendi yağında kavrulmak zannediyorum ki en azından daha samimidir. Ben kendimi düşündüğümde diyorum ki başarılı olmak zorunda değilim. İyi bir evim olmak zorunda değil. İyi bir arabam olmak zorunda değil. Çok güzel bir sevgilim olmak zorunda değil. Hiçbir şeyin en güzeli benim olacak diye bir kural yok. Ben kendi limitlerimi belirledim bana göre mutlu olmak ne biliyor musunuz arkadaşlar? Örneğin bir kampa gitmek. Orta kalite çadır almak, orta kaliteli çanta almak ve bir daha da kamp yapmak. Bunu yaparken gerçekten lüks bir suv araca ihtiyacım yok. Ben oraya toros'la da gidebilirim. Ben kamp yaptığımda yemek yedikten sonra kafam rahat bir şekilde çay içebiliyorsam bence bu duygu yeterlidir. Örneğin bir arkadaşım var kendisi dişinden tırnağından artırdı. Lüks sayılabilecek bir araba aldı. Bu arkadaşımla ne zaman konuşsak sürekli kredilerinden bahsediyor. Çok endişeli görünüyor. Sürekli stres halinde. Kartları şöyle takla attırdım, şu kredimi şöyle denkleştirmeye çalıştım, şunu şöyle yaptım, bunu böyle yaptım yani değer mi bilmiyorum? Arkadaşım gerçekten dışarıda bir porsiyon tatlı yiyemeyecek durumda. Peki o halde böyle bir arabaya binmenin mantığı var mı? Yani ben kimseye sofu olalım, dünyadan kendimizi soyutlayalım, ahiret için yaşayalım, paraya önem vermeyelim demiyorum. Kimseye masal anlatmıyorum. Sadece bilirsiniz işte bazı şeyleri hayatta iyi düşünmek gerekiyor. Zaten önemsiz bir insan olmak sürekli olarak arzuları yıpratan bir şeydir. Sürekli hayal kurarız ve bir gün her şeyin çok güzel olacağını düşünüyoruz ve bu hisle yaşamaya çalışırız. Çoğu zaman ise hikayenin sonu oldukça sıradan biter. Ben hikayenin sonunda hayal kırıklığı yaşamaktansa hikayeyi kabullenmenin en azından uyum sağlamak için daha iyi olacağını düşünüyorum. Zaten evrimsel anlamda bu dünyanın en büyük gerçeği şudur ki; güçlü olan değil arkadaşlar uyum sağlayan hayatta kalır. Önemsiz bir insan olmayı kabullendim. Beklentilerimi azalttım. Yaşadığım ülkenin farkındayım. Finans durumumun farkındayım. Ben her şeyin farkındayım ve her şeyi kabullendim.
