Hepatit D

[bullvar_katip]

küçükresim|Hepatit D Hepatit D, hem viroid hem de virüsoid ile benzerlikler paylaşan küçük, küresel zarflı bir partikül olan hepatit delta virüsünün (HDV) neden olduğu bir viral hepatittir HDV, bilinen beş hepatit virüsünden biridir: A, B, C, D ve E. HDV, yalnızca hepatit B virüsü (HBV) varlığında yayılabildiği için bir uydu virüs (bir tür subviral ajan) olarak kabul edilir. HDV bulaşı eş zamanlı olarak HBV enfeksiyonu yoluyla gerçekleşebilir (birlikte-enfeksiyon) ya da kronik hepatit B veya hepatit B taşıyıcılığında sonradan gelişebilir (süperenfeksiyon ). Bir kişiyi aynı anda enfekte eden HDV ve HBV, komplikasyonların ciddiyeti nedeniyle en ciddi viral hepatit türü olarak kabul edilir. Bu komplikasyonlar arasında, akut enfeksiyonlarda karaciğer yetmezliği gelişme olasılığının daha yüksek olması ve kronik enfeksiyonlarda karaciğer sirozuna hızlı ilerleme ile karaciğer kanseri gelişme riskinin artması sayılabilir Hepatit B virüsü ile birlikte hepatit D enfeksiyonu %20 ile tüm hepatit enfeksiyonları arasında en yüksek ölüm oranına sahiptir. Viroloji Yapı ve genom HDV (hepatit delta virüsü) küçük, küresel bir virüstür. 36nm çapındadır. Konak fosfolipidleri ve üç çeşit HBV zarf proteini içeren viral bir zarfı vardır (büyük, orta ve küçük hepatit B yüzey antijenleri) .Bunlar bir iç ribonükleoprotein (RNP) partikülünü çevreler. Ribonükleoprotein parçacığı, her genom için yaklaşık 200 molekül hepatit D antijeni (HDAg) ile çevrili genomu içerir. HDAg'nin merkezi bölgesinin RNA'yı bağladığı gösterilmiştir. HDAg'nin N terminalinde bir çift kıvrımlı bölge tarafından çeşitli etkileşimlere aracılık edilir. HDV genomu negatif polariteli, tek sarmallı, kapalı dairesel RNA'dır. Yaklaşık 1700 nükleotidlik bir genoma sahip olan HDV, hayvanları enfekte ettiği bilinen en küçük "virüs" dür. HDV'nin virüslerden çok daha küçük olan viroidler adı verilen bir bitki patojeni sınıfından kaynaklanmış olabileceği öne sürülmüştür. Genomu, yüksek GC nükleotid içeriği nedeniyle hayvan virüsleri arasında benzersizdir. Nükleotid dizisi, genomun kısmen çift sarmallı, çubuk benzeri bir RNA yapısı oluşturmasına izin vererek yaklaşık %70 kendi kendini tamamlayıcıdır. Bulaşma Hepatit D'nin bulaşma yolları, hepatit B'ye benzerdir. Enfeksiyon, büyük ölçüde hepatit B enfeksiyonu riski yüksek olan kişilerle, özellikle de enjekte edilen uyuşturucu kullanıcıları ve pıhtılaşma faktörü konsantreleri alan kişilerle sınırlıdır. Dünya çapında 15 milyondan fazla insan ko-enfektedir. HDV, çoğu gelişmiş ülkede nadirdir ve çoğunlukla intravenöz ilaç kullanımıyla ilişkilidir. Bununla birlikte, HDV Akdeniz bölgesinde, Sahra altı Afrika'da, Orta Doğu'da ve Güney Amerika'nın kuzey kesiminde çok daha yaygındır. Toplamda, yaklaşık 20 milyon kişi HDV ile enfekte olabilir. Önleme Hepatit B aşısı, çoğalması için hepatit B virüsünün varlığına bağımlı olması nedeniyle hepatit D virüsüne karşı koruma sağlar. Delta virüsüne karşı spesifik bir aşı olmadığından, HBV'ye karşı aşı, risk gruplarında, doğumdan hemen sonra yapılmalıdır. Tedavi Hepatit D, nadir durumlar dışında genellikle hepatit B'ye göre baskın virüs olarak kabul edilir. Kronik hepatit D için mevcut yerleşik tedaviler, geleneksel veya pegile interferon alfa tedavisini içerir. Son kanıtlar, pegile interferon alfa'nın, ilacın verildiği süre boyunca viral yükü ve hastalığın etkisini azaltmada etkili olduğunu, ancak ilaç kesilirse yararın genellikle durduğunu göstermektedir. Bu tedavinin etkinliği genellikle ~%20'yi geçmez ve tedaviden sonra geç relapslar bildirilmiştir. Mayıs 2020'de Beşeri Tıbbi Ürünler Komitesi ve Avrupa İlaç Kurumu antiviral Hepcludex (bulevirtide) tedavisini hepatit D ve B enfeksiyonları için onaylamışlardır. Bulevirtide sodyum/safra asit kotransportera bağlanıp inaktive ederek her iki virüsün de hepatositlere girmesini engellemektedir. Epidemiyoloji Hepatit D (HDV) virüsü paketleme ve bulaşma için HBsAg'ye (hepatit B yüzey antijeni) ihtiyaç duyduğundan, etkilenenler Hepatit B virüsü ile enfekte olmuş kişilerdir. Hastalık dünya çapında mevcuttur. HDV enfeksiyonu, HBV'nin endemik kaldığı dünyanın düşük gelirli bölgelerinde büyük bir tıbbi sorundur. Bu nedenle, HBV enfeksiyonunun da yaygın olduğu ülkelerde, şu anda Amazon havzasında ve Asya ile Afrika'nın düşük gelirli bölgelerinde daha yaygındır. Sanayileşmiş ülkelerde HBV'yi kontrol etmeye yönelik iyileştirilmiş önlemler (aşılama yoluyla olduğu gibi), HDV'nin yaygınlığını da azaltmıştır; bu ülkelerde kalan başlıca risk altındaki popülasyonlar, enjeksiyon uyuşturucu kullanıcıları ve endemik HDV bölgelerinden gelen göçmenlerdir. Tarih Hepatit D virüsü ilk kez 1977'de şiddetli karaciğer hastalığı olan HBV ile enfekte hastalarda nükleer bir antijen olarak bildirildi. Bu nükleer antijenin daha sonra bir hepatit B antijeni olduğu düşünüldü ve delta antijeni olarak adlandırıldı. Şempanzeler üzerinde yapılan sonraki deneyler, hepatit delta antijeninin (HDAg), tam bir viral partikül üretmek için HBV enfeksiyonu gerektiren bir patojenin yapısal bir parçası olduğunu gösterdi. Tüm genom 1986'da klonlandı ve dizildi. Daha sonra kendi cinsine yerleştirildi: Deltavirus . İlgili türler HDV'ye benzerlik gösteren birkaç başka virüs, insanlar dışındaki türlerde tanımlanmıştır. HDV'den farklı olarak, hiçbiri çoğalmak için bir Hepadnaviridae (HBV ailesi) virüsüne bağımlı değildir. Bazıları şunlardır: Kuş HDV benzeri ajan (konak: Anas gracilis, A. castanea, A. superciliosa) Yılan Hepatit D virüsü (konak: Boa yılanı) Termite HDV benzeri ajan (konak: Schedorhinotermes intermedius) Kurbağa HDV benzeri ajan (konak: Bufo gargarizans) Newt HDV benzeri ajan (konak: Cynops orientalis) Balık HDV benzeri ajan Kemirgen deltavirüs (konak: Proechimys semispinosus) HDV gibi, tüm bu ajanlar çubuk benzeri yapıya, bir delta antijene ve bir ribozime sahiptir. Virüsler, NCBI tarafından geçici olarak Deltavirus adı altında toplanır. Kaynakça Kategori:Riboviria Kategori:Viral hayvan hastalıkları Kategori:Sarılıklar Kategori:İncelenmemiş çeviri içeren sayfalar