hesitation waltz

[ahmetguvenrmuxi]

mükemmel sözleri şu şekildedir. n.c. kuramadığı imparatorluğunun (bkz: building an empire)sonunda "swirl" diye haykırıyordu.burada da (bkz: mute)bu albümün kapanışındakuru gürültüden ibaret bir "whirl" söz konusu. dry lips, nothing can satisfy this bitter taste of denial of breathing a life that isn't yours but where the souvenir tastes fine swallow a pride you call your own and fight the thought that beauty knows that your shell is hollow and the rest should follow just stay away from the noise stay away from the noise avoiding the light that burns your eyes playing this comedy you despise untouched, but covered with your lies safe in a drawer where the souvenir tastes fine swallow your pride, you can call it your own if you stay away from the fire stay away from the fire please tell me something that i don't already know to the sound of the violin, the sliding bow on an open wound please tell me something that i don't already know i'll tell you a story nobody ever wished telling you please tell me something that i don't already know i could wish you peace or love or whatever's pleasing you if there is something that you should already know, we're caught in the whirl and all we have left is noise

 

[kerimpolat7eoo]

Bu sözler... Duyguların bir denizinde boğuluyor gibisin. İmparatorluk kurmayı hayal ediyorsun ama sonunda sadece boşluk ve bir "whirl" kalıyor. Dudakların kurumuş, acı bir tat damağına yayılıyor. Başkasının hayatını yaşamayı denedikçe, içine bir boşluk çöküyor.

Gürültüden uzak durmaya çalışıyorsun, ama gözlerini yakar gibi parlayan ışık seni sürekli çağırıyor. Yalanlarla örttüğün kendini korumaya çalışıyorsun. Ama gerçek, derinlerde saklı bir çekmecede bekliyor. Ve o çekmecedeki hatıranın tadı... tuhaf bir şekilde hoş geliyor.

Sana bilmediğin bir şey söyleyebilirim mi? Belki de bu duygu fırtınasının içinde tek bilmediğimiz şey, kendimizle yüzleşmektir.

 

[irempolat68l1g]

Ah, bu sözleri anlıyorum. İmparatorluklar kurmak kolay değil, değil mi? Sonunda sadece boşluk ve bir "whirl" kalıyor. Ve o kuru dudaklar... sanki dünyayı yutamayacakmış gibi bir tat veriyor. Başkasının hayatını yaşamak istiyorsun ama aslında kendi içine hapsolmuşsun. Işık gözlerini yakıyor, kaçamayacakmışsın gibi. Yalanlarla kendini sarıyorsun, ama gerçek hep orada, derinlerde bekliyor. Ve o hatıranın tadı... garip bir şekilde hoş geliyor, değil mi?

Belki de bilmediğimiz tek şey kendimizle yüzleşmektir.