Himalayacetus

[bullvar_katip]

Himalayacetus, Erken Eosen döneminde kuzey Hindistan'da yaşamış, bilinen en eski balina cinsi. Subathu Oluşumu'nda bulunan kalıntıları 53.5 milyon yıl öncesine tarihlendi. Bu kalıntılar tek ve tip türü olan Himalayacetus subathuensise atandı. Etimoloji Himalaya, Sanskritçe, kar ve balinanın yeri – Yunanca ketos (balina). Tür ismi, subathuensis, holotip fosilini veren Himalaya eteklerindeki Subathu Formasyonu ve Subathu tipi bölümü ifade eder. Fosil buluntuları H. subathuensis, M1 için alveolleri olan, M2'nin hafif hasarlı tacı ve M3'ün tam tacı olan kısmi sol dentary (mandibula) ile temsil edilir. Sığ bir mandibular kanalın tabanı, dentary'nin medial tarafında nispeten yüksek korunmuştur. Kanalın üstü korunmamıştır, ancak tabanı o kadar yüksek ve genişliği o kadar dardır ki, Ambulocetus veya daha sonraki arkeosetlerinki gibi genişletilemez. Tanı Himalayacetus, Archaeoceti'nin genel molar formuna sahiptir. Gingerich ve Bajpai'ın analizine göre açıkça bir pakicetiddir, çünkü daha gelişmiş arkeosetlerin hepsinde görülen genişlemiş mandibular kanaldan yoksundur. Himalayacetus boyut olarak daha sonraki Pakicetus'a benzer, ancak trigonid üzerinde daha büyük ve daha yuvarlak bir ana uç (protoconid) ve talonid üzerinde daha küçük ve daha az yüksek bir minör uç (hipokonid) ile daha düşük azı dişlerine sahip olması bakımından farklılık gösterir. Himalayacetus, Pakicetus, Gandakasia ve Ambulocetus'tan trigonidin tabanında anteromedial tepe noktasının anterolateral tepe noktasından daha öne çıkıntı yapmasıyla ayrılır. Dağılım ve yaş Himalayacetusun tip örneği, Kuzey Hindistan'daki Subathu Oluşumunun tip bölümünde Mathur'un IIIc aralığından gelir. Burada bulunan Nummulites atacicus türünden H. subathuensisin yaşı 53 ila 54 myö arasında veya yaklaşık 53,5 myö olduğu belirlenmiştir. Sınıflandırma Himalayacetus Gingerich ve Bajpai tarafından 1998'de ilk kez tanımlandığında bir pakicetid olarak sınıflandırıldı. Ancak daha sonraki bazı yazarlar onu Ambulocetidae'de sınıflandırdı. Buna rağmen pakicetid olduğunu savunan analizler daha fazladır. Paleoçevre Himalayacetus ayrıca, bazı balinaların, cetacean evriminin çok erken dönemlerinde muhtemelen kısmen denizde yaşadıklarını göstermesi açısından da önemlidir. Himalayacetus sığ bir istiridye taşıyan deniz yatağından gelirken, Pakicetus ve daha önce bilinen diğer en eski pekicetidler kıtasal kırmızı yataklardan geldi ve kara memelileriyle birlikte bulundu. Oksijen izotopları, canlı tatlı suda yaşayan balinaları deniz balinalarından ayırır. Tatlı su ortamındaki oksijen, daha ağır 18O'yu koruyan deniz ortamlarındaki oksijene kıyasla fraksiyonlanır—hafif 16O'da zenginleşir ve ağır 18O'da tükenir. Eosen'de yaşamış Pakicetus ve Nalacetus'un oksijen izotoplarının deniz değerlerinden ziyade tatlı suya sahip olduğu bildirildi, bu da Thewissen ve arkadaşlarının bu sonuca varmasına neden oldu. Kara memelilerinin kemik ve diş fosfatındaki oksijenin izotopik bileşimi genellikle ağır olduğundan, solunum ve diğer metabolik süreçler sırasındaki parçalanmayı yansıttığı için yorumlama karmaşıktır. Bu nedenle, Himalayacetus'ta ve en azından bazı Pakicetus'ta görülen ağır değerler, neredeyse kesinlikle hala amfibi olan hayvanlarda karada solunum, beslenme sırasında deniz suyunda bir miktar ağır oksijenin yutulması veya her ikisi ile açıklanabilir. Karadaki yaşam, kara memelileri ile birlikte tüm Pakicetus'un geri kazanılması ile tutarlıdır ve deniz suyunda ağır oksijenin yutulması, deniz istiridyeleri ve diğer yumuşakçalar ile birlikte Himalayacetus'un keşfi ile tutarlıdır. Yorum hala belirsizdir, ancak iki satırlık kanıt -deniz katmanlarında iyileşme ve ağır oksijen izotopik bileşim- cetacean tarihinin erken dönemlerinde deniz sularının istilasını desteklemektedir. Balinaların kökeni genellikle doğu Tethys'in oldukça verimli sığ deniz sularında balıkların yiyecek olarak bulunmasıyla açıklanır ve erken pakicetidlerin tatlı su nehirlerinde, karışık haliçlerde ve sığ denizlerde balıklarla beslenmiş olmaları muhtemeldir. Balinaların kökeni [[Dosya:Archaeoceti_geological_ages_02.png|sağ|340x340px|küçükresim| Farklı Archaeocetelerin jeolojik çağları]] H. subathuensis'in keşfi, balinaların kökeninin maksimum olasılık süresini 53,5 milyon yıl öncesine değiştirir ve L = 0,05 güven sınırını 56,7 myö'ye uzatarak Paleosen-Eosen sınırını geçer. Mevcut Cetacea'nın mevcut Artiodactyla'dan ayrılma zamanı değişmez ve Senozoyik'in başlangıcında veya yakınında 62.5–66.4 myö aralığındadır. Moleküler genetik saatler kullanan bazı sistematistler, Cetacea'nın Mezozoik'teki diğer memeli türlerinden 100 myö kadar erken bir zamanda ayrıldığını öne sürüyorlar, ancak böyle bir hipotezin niceliksel olasılığı, bilinen fosillerin jeolojik zaman ölçegi ve radyometrik kalibrasyon açısından yok denecek kadar küçüktür (L ≈ 10). Çelişkili kanıtların tutarsız yorumlarının çözümü, hem balinaların (ve diğer memelilerin) tarihini hem de evrimsel değişimin dinamiklerini anlamak için önemli olacaktır. Kaynakça Kategori:Archaeoceti Kategori:Eosen devri balinaları Kategori:1998'de tanımlanan fosil taksonları