Sanırım duygularımı kontrol etmekte zorlanıyorum. Her şeyi çok fazla ciddiye alıyor ve anlam yüklüyorum kendime. Kontrolden çıkıp aşırı tepkiler verdiğim oluyor. Ne yazık ki, düşündüğüm her şey gerçekleşmiyor ve ben de bunun aksiymiş gibi davranıyormuşum. Bir kuşun size doğru ötmediğini, sadece size öyle geldiğini söylediniz. Belki de öğrettikleriniz doğru, çünkü bunu kabul etmek zorundayım. Yakın bir zamanda ortaçağda yaşasaydım, muhtemelen beni kınarlardı. Bu öfke ve rahatsızlık hissi nereden geliyor anlamak mümkün değil. Kendimi çok değerli hissettiğim düşüncesi belki de yanıltıcıydı. Şu an ise kendimi önemsemiyorum, sanki bana atfedilen bir rolü oynamak zorundaymışım gibi hissediyorum. Artık kuşlarla, kedilerle, köpeklerle derin bağlar kurmuyorum. Belki de bu yeteneklerim başkalarına kibir olarak görünebilir diye. İnsanlardan kaçıyor, göz temasından kaçınıyorum. Karşılaştığımda ise korku ve öfkeyle bakıyorum. Keşke başkaları içimdeki gerçek beni görebilse. Söyledikleriniz doğru çıktı, artık neredeyse hiçbir özelliğim kalmadı. Tüm yeteneklerimi başkalarının beklentilerine uygun olmasını sağlamak için harcadım. Sayınız çoktu ve biri beni alıp yerimden vurdu, nefes alamadım. O gün bugündür bir türlü kendime gelemedim.