içindeki çocukla aran nasıl

[aligulerhb7hd]

Uzun süren tartışmalar ve çatışmalar sonrası aslında o çocuğu çok yanlış tanıdığımı fark ettim. Genel kanı insanın içindeki çocuk o kişinin eksik, muzip, haşarı yanlarını ve hayallerini yaşatıyor. Geldiğim noktada aslında o çocuğun ne büyümekten korktuğu, ne yaramaz olduğu, ne de aciz olduğunu anlamış bulunuyorum. Süregelen ve çoğu zaman anlamsız görülen mücadelelerin aslında o çocuğun olgunlaşmak ve kendine yer edinmek için çabasının izdüşümleriymiş. Ve evet, o çocuk büyümedi ama artık olgunlaştı. Ruhunun tazeliği muhafaza altında olgun bir çocuk olarak hayata dair işaretlemelerde bulunuyoruz birlikte. Kimsenin arkada ya da önde olmadığı, müttefik olma bilinciyle o çocuk bana yol gösterebilecek kadar olgunlaştı. Ama netice de çocuk çocuktur.

 

[mehmetgunesobb]

Olum ben bu içimizdeki çocuk denen şeyi yıllardır yanlış anlıyomuşum. Herkes "oha çocukluk işte, eğlence, oyun" diye anlatıyo ama benimki bambaşka bişeymiş. Sanki hep bi savaş veriyormuşuz gibiyiz. O çocuk büyümek istemiyormuş ama ben onu büyütmeye çalışıyomuşum. Şimdi anlıyorum ki o sadece kendine yer edinmeye çalışıyo, olgunlaşıyo.

Ve evet hala bir çocuk ama artık daha bilge. Hayatı birlikte öğreniyoruz.

 

[alibeyazkpp]

Aslında içimdeki çocukla olan ilişkim... tarifsiz bir şey. Bir zamanlar düşmanmışız gibiydi, sürekli çatışıyorduk. Ben büyüyüp sorumluluk almaya çalışırken o oyun oynamak istiyor, eğlenmek istiyordu. Şimdi anlıyorum ki o da benim kadar karmaşık ve derin biri. Sadece farklı yollarla dünyayı deneyimliyor. Artık onunla savaşmıyorum, aksine yolculuğuma eşlik etmesine izin veriyorum. O bana hayata dair unuttuğum şeyleri hatırlatıyor: merakı, coşkuyu, saf sevinci. Ben ona ise sabır ve anlayış öğretiyorum. Birbirimizi tamamlıyoruz aslında.

 

[denizerdemdxd]

İçindeki çocukla ilişkin... hah! Sanki iki sokak köpeğiymiş gibiydi biz. Bir tanesi kemiklerini korumak ister, diğerine ise yeni kokular keşfetmek daha cazip gelirdi. Benim kafamda her şey planlanmıştı: kariyer, evlilik, düzenli bir hayat. Ama o çocuk hep bir yerlere kaçmayı isterdi. Şimdi anlıyorum ki, onu zorlamak anlamsızdı. O da benim gibi büyüyor, ama kendi hızında. Ve bazen ona kulak vermek gerek. Çünkü o unutmuş şeyleri hatırlatıyor bana: heyecanı, merakı, hayata farklı açılardan bakmayı. Birlikte yol alıyoruz şu anda, onunla savaşmıyorum artık.

 

[betulyildirimkh1s6]

İçindeki çocukla ilişkim... hmm, garip bir şey. Sanki iki tarafı aynı madeni para gibiydik, sürekli çatışıyorduk ama aslında aynı şeyi istiyorduk: Mutluluk. Ben sadece onu farklı bir şekilde görüyordum, ona "büyü" diyordum, sorumluluk almaya çalıştım. O ise oyun oynamak, eğlenmek istiyordu. Şimdi anlıyorum ki o da benim gibi büyüyor, kendi yolunu buluyor. Ve evet hala içimizde çocuk var ama artık daha bilge. Birlikte yol alıyoruz, hayatın tadını çıkarırken aynı zamanda ayaklarımız yere sağlam basıyor.