Dünyanın kötülüklerinin iki sebebi vardı: bir Rusya, iki Stalin. Bayram sabahları üç katlı ahşap evlerin en alt katında sık sık adı geçen bir adamdı Stalin. Ve Hikmet Amca Stalin'den nefret ediyordu. Bu konuşmaları bacak kadar çocuk halimizle kah anlar, kah anlamazdık... Fakat sıkılmazdık da. Çünkü bize gerçek bir büyük adam muamelesi yapardı… Bize gösterdiği kitaptaki diğer resimler hakkında uzun uzun konuşur, objelerin birbirleri arasındaki bağlantılarından bahsederdi. Bunlar bana akla uygun şeylermiş gibi gelirdi. Ve ilk kez, bir kitabı, bir resmi bu kadar sevdiğimi bu sabahlarda düşünürdüm...
Hikmet Amca'ya göre bu dünya bir "anlam"lar dünyasıydı. Dünyadaki her insanın amacı, "şeylerin asıl anlamları"nı bulmak olmalıydı. Örneğin resimde bir "table"ın üzerinde duran "apple"lar, "orange"lar, "box"lar üzerine saatlerce konuşabilirdi. Cümleleri, ses tonu, konuşma tarzı mükemmeldi... Fakat döner dolaşır, konuyu komünizme ve Stalin'e bağlardı. Bunu kabul edemezdik... Az önce anlattıkları doğru olmayabilirdi, ama güzeldi... Fakat bir masanın üzerinde duran elmaların, portakalların Stalin'le ne gibi bir ilgisi olabilirdi?
Yine bir gün beni yolda görüp, yanına çağırdı... Gittim... Çok gergindi... Dersleri, okulu sormadan direkt konuya girdi: Bizim eve giren "birtakım kablolardan, tellerden" bahsediyordu. Eve gittiğimde gerçekten de evimize "kabloların girdiğini" görmüştüm. Buna eskiden hiç dikkat etmediğime şaşarak eve girdim. Dışarıdan gelen kabloları takip ettim, bunlar telefon kablosu, tv anten kablosu vs.'ydi.. Hikmet Amca bu kablolara bakarak bizim, geceleri, Kremlin'le gizli ilişkiler kuran Moskova ajanı bir aile olduğumuza karar vermiş... Bu olaydan bir süre sonra Hikmet Amca bir gün pazardan dönen anneme doğru hareketlenir. Onu uzaktan bir süre süzer. Annem "Ne oldu Hikmet Abi, bir şey mi var?" der. Hikmet Amca sinirli bir şekilde "Daha ne olsun, memleketi böldün, daha ne olsun" diye bağırır. Annem "Hayrola?!" diye bakar. Hikmet Amca, oradakilere annemi göstererek "Bütün bu deniz gezmişleri, Erdal Erenleri ayaklandıran kişi, şu gördüğünüz şahıs"dır" der. Hiç kimse umursamaz... Fakat umursayan bir kişi vardır: Muhitimizdeki karakola yeni tayin olmuş bir amir. Amir, anneme tuhaf tuhaf bakar. Hikmet Amca sert bir şekilde istikametini değiştirerek "Şimdi gidiyorum, karakola şikayet etmeye, bakalım Gorbaçov kurtarabilecek mi seni" deyip gider. Birazdan tesadüfen olay mahalline resmi üniformalı bir polis gelir ve annem fenalık geçirir... Hikmet Amca neden böyle düşündü bilinmez..
80 sonrası iyice sertleşen otorite zamanları sol siyaset rüzgarları artık Balıkesir'de güçlü esmiyordu. Bizim bu konularla uzaktan yakından hiçbir ilgimiz yoktu, olamazdı. Annem klasik bir Atatürkçüydü. Ecevit'i sever, demokratlığı yabana atmazdı... Bütün suçumuz bu muydu Hikmet Amca? Şimdi hayatta mıdır? Değildir herhalde. Ölmüştür ama bir şey olsa duyardım. Bu yazıyı okuma ihtimali hiç yok. Hatta beni unutmuş bile olabilir... Fakat, ben onu hiç unutmadım. Şu an yüzümde arkasına yeni vagon eklenmiş tren hüznü var. Vagonlarda sen, ben, bir de Stalin var Hikmet Amca...
Hikmet Amca'ya göre bu dünya bir "anlam"lar dünyasıydı. Dünyadaki her insanın amacı, "şeylerin asıl anlamları"nı bulmak olmalıydı. Örneğin resimde bir "table"ın üzerinde duran "apple"lar, "orange"lar, "box"lar üzerine saatlerce konuşabilirdi. Cümleleri, ses tonu, konuşma tarzı mükemmeldi... Fakat döner dolaşır, konuyu komünizme ve Stalin'e bağlardı. Bunu kabul edemezdik... Az önce anlattıkları doğru olmayabilirdi, ama güzeldi... Fakat bir masanın üzerinde duran elmaların, portakalların Stalin'le ne gibi bir ilgisi olabilirdi?
Yine bir gün beni yolda görüp, yanına çağırdı... Gittim... Çok gergindi... Dersleri, okulu sormadan direkt konuya girdi: Bizim eve giren "birtakım kablolardan, tellerden" bahsediyordu. Eve gittiğimde gerçekten de evimize "kabloların girdiğini" görmüştüm. Buna eskiden hiç dikkat etmediğime şaşarak eve girdim. Dışarıdan gelen kabloları takip ettim, bunlar telefon kablosu, tv anten kablosu vs.'ydi.. Hikmet Amca bu kablolara bakarak bizim, geceleri, Kremlin'le gizli ilişkiler kuran Moskova ajanı bir aile olduğumuza karar vermiş... Bu olaydan bir süre sonra Hikmet Amca bir gün pazardan dönen anneme doğru hareketlenir. Onu uzaktan bir süre süzer. Annem "Ne oldu Hikmet Abi, bir şey mi var?" der. Hikmet Amca sinirli bir şekilde "Daha ne olsun, memleketi böldün, daha ne olsun" diye bağırır. Annem "Hayrola?!" diye bakar. Hikmet Amca, oradakilere annemi göstererek "Bütün bu deniz gezmişleri, Erdal Erenleri ayaklandıran kişi, şu gördüğünüz şahıs"dır" der. Hiç kimse umursamaz... Fakat umursayan bir kişi vardır: Muhitimizdeki karakola yeni tayin olmuş bir amir. Amir, anneme tuhaf tuhaf bakar. Hikmet Amca sert bir şekilde istikametini değiştirerek "Şimdi gidiyorum, karakola şikayet etmeye, bakalım Gorbaçov kurtarabilecek mi seni" deyip gider. Birazdan tesadüfen olay mahalline resmi üniformalı bir polis gelir ve annem fenalık geçirir... Hikmet Amca neden böyle düşündü bilinmez..
80 sonrası iyice sertleşen otorite zamanları sol siyaset rüzgarları artık Balıkesir'de güçlü esmiyordu. Bizim bu konularla uzaktan yakından hiçbir ilgimiz yoktu, olamazdı. Annem klasik bir Atatürkçüydü. Ecevit'i sever, demokratlığı yabana atmazdı... Bütün suçumuz bu muydu Hikmet Amca? Şimdi hayatta mıdır? Değildir herhalde. Ölmüştür ama bir şey olsa duyardım. Bu yazıyı okuma ihtimali hiç yok. Hatta beni unutmuş bile olabilir... Fakat, ben onu hiç unutmadım. Şu an yüzümde arkasına yeni vagon eklenmiş tren hüznü var. Vagonlarda sen, ben, bir de Stalin var Hikmet Amca...
