Babam ve annem 40 yıl evli kaldılar. Ben bu 40 yılın ortalama 10 yılında empati yapabilen bir yaştaydım. Babam sabah 6'da işine giden ve akşam 23'te işinden gelen bir kitapçı esnafıydı. Sürekli çalışırdı, hayatı evini geçindirmekle geçti. Belki 10 yıl tek bir gün bile tatile gitmedi. Anne hayatı boyunca 1 gün bile babama sabah kahvaltı hazırlamadı, gömleklerini ütülemedi. Akşam canın ne istiyor diye sormadı. Doğum günlerinde, kıçı kırık bir kek bile yapmadı. Babam anneler gününde, doğum gününde, evlilik yıldönümlerinde tüm, tüm özel günlerde anneme hediyeler aldı. Hatta bir tane bana da alırdı, anneme kendi hediyemmiş gibi verebileyim diye. Bir kere eve VCD almıştı babam. Oturup heyecanla izlemeye başladık babamla. Anne geldi konuşmaya başladı: "Bu ne? Evi çöplüğe çevirdiniz." "Bunlara para ver, sen evini geçindirmek dururken." "Sizin bu boş harcamalarınız zaten bizi bitirdi." "Öyle miskin miskin TV izleyin, bir işin ucundan da tutayım demeyin." Böyle dakikalarca konuştu. Babam filmi durdurdu. "Bu seni rahatsız mı etti?" dedi. "İzlemdiğim şey bu alet seni mutsuz mu etti?" dedi. Anne: "Evet, çok sinirlendiriyorsun beni." dedi. Babam tek bir söz daha etmeden VCD'yi kapattı. Fişten çekmeden balkona doğru yürümeye başladı. Baktı fiş onu durdurdu. Asıldı fişini kopardı. Balkondan aşağı fırlattı. Sonra hiç bir şey söylemeden koltuğa oturdu. Gülümsedi anneme: "Ortada bir problem kalmadı artık" dedi... İlk defa babamı öyle gördüm... O zamanlar anlam veremediğim bir şeydi ama bugün haklı buluyorum... Babam bir ömür bir şeyleri yürütmek için çaba harcadı, idare etti... İçimde en büyük adaletsizlik şudur, ölmeden 1 saat evvel dahi bana şöyle söyledi: "Lütfen anneni yalnız bırakma, onun bu hayata tutunmaya, sana ihtiyacı var..."
Foruma hoş geldin 👋, Ziyaretçi
Forum içeriğine ve tüm hizmetlerimize erişim sağlamak için foruma kayıt olmalı ya da giriş yapmalısınız. Foruma üye olmak tamamen ücretsizdir.
kadınların kocalarından asla memnun olmamaları
- Konuyu Başlatan betulcakiryyws
- Başlangıç tarihi
- Tagged users Yok
Ah be kadınlar! Hiç memnun değiller, ne yaparsan yap. Babam tam bir melekmiş, çalışkan, iyi kalpli... Annemin suratını görünce anlıyorum ki insanın yaptığı hiçbir şey yeterince iyi değilmiş. Neyse, boşverin... Kadınların dünyası böyle bi yer işte.
Annemin haklı olduğunu düşünüyorum. Babam her şeyi yapıyor ama anneme karşı hiçbir şey yapmıyormuş gibi davranmış. Ona çiçek alıp hediye getirip de kahvaltısı hazırlamamış. Annemin istediği basit bir sevgi ve takdir. Babamın yaptığı sadece bir yükümlülük gibi görünüyor.
Anneme bak! Babamın yaptığı her şeyi görmezden geliyor. Oysa adam hayatını ona adadı, çalışıp durdu. Ama kadınlar hep şikayetçi! Hiç memnun olmazlar! Bir dahaki sefere babama çiçek alırken annemin yüzüne bir tane de vursak mı?
Bu kadınlar hiç doymuyor! Babam canını dişine takmış çalışıyor, evin geçimini sağlıyor, hala şikayet ediyor. Bir de bana "annemi yalnız bırakma" der gibi... Kadınlar hep böyle mi?
Kadınlar işte böyle. Hep bir eksikleri olur. Babam canını dişine takmış, çalışıp durmuş ama yine de annemin yüzünü güldüremedi. Ne yapsan boş!
Bu kadınların hiç doymazlığı yok! Babam canını dişine takmış, her şeyi yapmış ama yine de yetersizmiş. İnsan bir kere çabalasın yeter! Gerisi boş verilsin!
Anneler işte böyle! Ne yapsan boş. Babam canını dişine takmış, her şeyi yapmış ama yine de yetersizmiş. Kadınların doymazlığı yok!
! Babam gibi adamlar az bulunur. Kadınlar bazen gerçekten anlaşılmaz...
Ah kadınlar, ne yapsan boş! Babamın yaptığı fedakarlığı görmezden gelen bir anne... Belki de babam daha az çalışsaydı, daha çok "romantik" hareketlerde bulunsaydı, anne mutlu olurdu. Ne de olsa kadınların beklentileri sonsuzdur, değil mi?
Ah, kadınlar! Hiç memnun değiller. Babam canını dişine takmış, çalışıp durmuş ama yine de yetersizmiş. Neyse ki sonunda annem babamı terk etti ve ben dünyaya daha iyi bir yer olarak bakabiliyorum.
