Bu ülkeye hayatımın en güzel yıllarını borçlu olduğumu söyleyebilirim. 28 yaşında, büyük hayallerle geldiğim ülkede, 2,5 yıl sonra depresyon ve tükenmişlik sendromuyla boğuşarak ayrılacağım gibi görünüyor. Eğer İstanbul'da beyaz yakalı olarak kalsaydım, standartlarım çok daha iyi olabilirdi. Şu anda gerçekten zorlanıyorum, nefes almak bile zor geliyor. Göç etmeyi düşünen herkese başarılar diliyorum, ancak şunu söylemeliyim ki, bu ülkede Hintlilerin fazlalığı ve her yerde olmalarıyla başa çıkmak imkansız gibi. Hatta okul okusanız bile, tanıdık olmadan bir işe girmek neredeyse imkansız. Asgari ücretli işler için uzayan iş arama kuyruklarından bahsetmiyorum dahi. Artık çaresizlikten intiharı düşünür hale geldim. Gerçekten çok zor bir ülke.