Katolik Kilisesi ve Nazi Almanyası

[bullvar_katip]

[[Dosya:Bundesarchiv Bild 183-S33882, Adolf Hitler retouched.jpg|küçükresim|Nazi diktatörü Adolf Hitler, ruhban sınıfına şiddetle karşı çıktı ve Katolik Kilisesi'nin öğretilerini de eleştirdi.]] Papalar XI. Pius (1922-1939) ve XII. Pius (1939-1958) Nazi Almanyası'nın yükselişi ve çöküşü sırasında Katolik Kilisesi'ne liderlik ettiler. 1930'larda Almanların yaklaşık üçte biri, genellikle güney Almanya'da Katolikti; Protestanlar kuzeye hakimdi. Almanya'daki Katolik Kilisesi Nazi Partisi'ne karşı çıkmıştı ve 1933 seçimlerinde Nazi Partisi'ne oy veren Katoliklerin oranı ulusal ortalamadan daha düşüktü. Bununla birlikte, Katolik eğilimli Merkez Parti, Adolf Hitler'e Şansölye olarak Almanya'daki siyasi muhalifleri bastırmak için ek yerel yetkiler veren Yetki Kanunu'nu destekledi. Cumhurbaşkanı Paul von Hindenburg 2 Ağustos 1934'teki ölümüne kadar Başkomutan ve uluslararası anlaşmaların müzakeresinden sorumlu olarak görevine devam etti. Hitler ve diğer bazı kilit Naziler Katolik olarak yetiştirilmiş ancak yetişkinliklerinde Kilise'ye düşman olmuşlardı; Nasyonal Sosyalist Program'ın 24. Maddesi Hristiyan mezheplerine şartlı hoşgörü çağrısında bulunuyordu ve Vatikan ile yapılan 1933 Reichskonkordat anlaşması Katolikler için dini özgürlüğü garanti ediyordu ancak Naziler Katolik Kilisesi'nin Almanya'daki gücünü bastırmaya çalıştı. Katolik basını, okulları ve gençlik örgütleri kapatıldı, mülklerine el konuldu ve din adamlarının yaklaşık üçte biri yetkililerin misillemeleriyle karşılaştı; Katolik meslekten olmayan liderler Uzun Bıçaklar Gecesi sırasında öldürülenler arasındaydı. Rejim sırasında Kilise kendisini sık sık zor bir durumda bulmuştur. Nazi Almanyası'ndaki Kilise hiyerarşisi (Almanya'da) yeni hükûmetle birlikte çalışmaya çalıştı, ancak XI. Pius'un 1937'de yayınladığı Mit brennender Sorge adlı ansiklopedisi hükûmeti kiliseye karşı düşmanlıkla suçladı. Katolikler II. Dünya Savaşı sırasında her iki tarafta da savaştı ve Hitler'in çoğunluğu Katolik olan Polonya'yı işgali 1939'da çatışmayı ateşledi. Nazi Almanyası tarafından ilhak edilen Polonya bölgelerinde, Slovenya ve Avusturya'nın ilhak edilen bölgelerinde olduğu gibi, Kiliseye yönelik Nazi zulmü yoğundu; birçok Polonyalı din adamı imha edilmek üzere hedef alındı. Papa XII. Pius, Alman Direnişi ile olan bağlantıları sayesinde, 1940 yılında Alçak Ülkeler'e yapılması planlanan Nazi işgali konusunda Müttefikleri uyardı. Naziler o yıl muhalif rahipleri, 2.720 mahkûmun yüzde 95'inin Katolik (çoğu Polonyalı, 411'i Alman) olduğu özel Dachau toplama kampındaki rahip kışlasında topladı; burada 1.000'den fazla rahip öldü. Kilise mülklerinin kamulaştırılması 1941'den sonra arttı. Vatikan (Faşist İtalya tarafından çevrili) savaş sırasında resmen tarafsız olmasına rağmen, mağdurlara yardım etmek ve barış için lobi yapmak üzere diplomasiyi kullandı; Vatikan Radyosu ve diğer Katolik medya zulme karşı çıktı. Piskopos Clemens August Graf von Galen'in 1941'de rejime ve ötenazi programlarına karşı çıkan vaazlarında olduğu gibi, bazı din adamları Nazi suçlarına şiddetle karşı çıkmıştır. Yine de Hitler biyografisi yazarı Alan Bullock şöyle yazmıştır: "Ne Katolik Kilisesi ne de Evanjelik Kilisesi... kurum olarak rejime karşı açık bir muhalefet tavrı takınmayı mümkün görmemiştir." Mary Fulbrook, siyaset kiliseye saldırdığında Katoliklerin direnmeye hazır olduğunu yazmıştır; ancak kayıtlar düzensiz ve dengesizdir ve (önemli istisnalar dışında) "birçok Alman için Hıristiyan inancına bağlılığın, Nazi diktatörlüğüne aktif destek olmasa da en azından pasif kabulle uyumlu olduğu görülmektedir". Bununla birlikte, Kilise hiyerarşisi Kilise'nin kendisinin yok olmaması için hassas adımlar atmaya çalışsa da, Heinrich Maier gibi aktif olarak direnen rahipler bazen kilise üstlerinin açık talimatlarına karşı hareket ederek, diğerlerinin aksine savaşın gidişatını Müttefikler lehine aktif olarak etkilemeye çalışan gruplar kurdu. Robert A. Krieg'e göre, "Katolik piskoposlar, rahipler ve meslekten olmayan liderler 1920'lerin başındaki başlangıcından beri Nasyonal Sosyalizmi eleştirmişlerdir." Katolik vaazlar ve gazeteler Nazizmi şiddetle kınamış ve onu neopaganizm ile suçlamış ve Katolik rahipler inananların NSDAP'ye katılmasını yasaklamıştır. Ludwig Maria Hugo Nazi partisine üyeliği kınayan ilk Katolik piskopostu ve 1931'de Kardinal Michael von Faulhaber piskoposların gerçek inanç ve ahlak öğretilerinin koruyucuları olarak, Katolik doktrini ile uzlaşmayan kültürel-politik görüşleri savunduğu sürece ve ölçüde Nasyonal Sosyalizm hakkında bir uyarı yayınlamaları gerektiğini yazdı. Kardinal Faulhaber'in Nasyonal Sosyalizme yönelik açık sözlü eleştirileri Alman Katolik kiliselerinde geniş ilgi ve destek görmüş, Kardinal Adolf Bertram Alman Katolikleri Nasyonal Sosyalizme bütünüyle karşı çıkmaya çağırmıştır, zira ona göre Nasyonal Sosyalizm "Hıristiyanlığın temel gerçekleriyle en keskin çelişkiyi oluşturmaktadır". Robert A. Krieg, Bertram ve von Faulhaber'in Nazizmi kınamalarının çoğu Alman Katoliğin görüşlerini yansıttığını, ancak birçoğunun Weimar Cumhuriyeti kurumlarından da hayal kırıklığına uğradığını belirtmektedir. Nazi antisemitizmi sözde bilimsel ırksal ilkeleri benimsemiştir, ancak Hıristiyanlık ve Yahudilik arasındaki eski antipatiler Avrupa antisemitizmine katkıda bulunmuştur. Antisemitizm hem Alman Protestanlığında hem de Katolikliğinde mevcuttu, ancak "antisemitik eylem ve tutumlar Protestan bölgelerde Katolik bölgelere göre nispeten daha sık görülüyordu". Buna rağmen, Alman işgali altındaki her ülkede rahipler Yahudilerin kurtarılmasında önemli bir rol oynamıştır. Kilise, sahte belgeler düzenleyerek, Mihver Devletleri yetkililerine lobi yaparak ve Yahudileri manastırlarda, manastırlarda, okullarda, Vatikan'da ve Castel Gandolfo'daki papalık konutunda saklayarak binlerce Yahudi'yi kurtardı. XII. Pius'un bu dönemdeki rolü daha sonra tartışılsa da, Reich Güvenlik Baş Dairesi onu Yahudilerin "sözcüsü" olarak nitelendirdi ve ilk genelgesi (Summi Pontificatus) Polonya'nın işgalini bir "karanlık saat" olarak adlandırdı. 1942 Noel konuşmasında ırk cinayetlerini kınamış, 1943'te yayınladığı Mystici corporis Christi adlı ansiklopedide ise engellilerin öldürülmesini kınamıştır. Savaş sonrası dönemde, Alois Hudal gibi Katolik rahipler tarafından birçok Alman savaş suçlusuna sahte kimlik verilmiş ve genellikle Güney Amerika'ya kaçışları kolaylaştırılmıştır. Hem Protestan hem de Katolik din adamları, "Nazi lekesini" çıkarmak için eski Nazilere rutin olarak Persilschein veya "sabun sertifikaları" sağlamıştır; ancak bu tür yardımlar hiçbir zaman kurumsal bir çaba olmamıştır. Vatikan'ın kendisi bu tür çabalara öfkelendi ve Papa XII. Pius, Alois Hudal gibi Nazi yanlısı din adamlarının görevden alınmasını talep etti. Ayrıca bakınız Adolf Hitler'in dinî inancı Kaynakça Bibliyografya Gill, Anton (1994). An Honourable Defeat; A History of the German Resistance to Hitler. Heinemann Mandarin. 1995 paperback . Lapomarda, Vincent A., The Catholic Bishops of Europe and the Nazi Persecutions of Catholics and Jews, The Edwin Mellen Press (2012) Kategori:Katoliklik ve siyaset