kendime mektuplar

[bariscakirisv]

bugün zor bir gündü selva. hava ağırdı, sanki suyun içinde soluk almaya çalışmak, ciğerlerine hava yerine bir sıvının, yoğun ve akışkan bir sıvının dolması gibiydi nefes almak. hastaydım bugün. biraz da onun etkisi. gece ateşim yükseldi. bu sıcakta titredim üşüyerek. kabuslar gördüm. yine keşiş vardı, yüzünü bir türlü göremediğim, peşinden ormandaki patikaya düşüp manastıra tırmandığım o keşiş. yani ben, yani özüm. yine kaçıp durdu benden. bazen o kalın, yıpranmış, eski urbasından tutacak oluyordum ama kumaş ne kadar dokulu olsa da elimin içinden kayarken bir ipeğe dönüşüyordu.ara ara uyandım, koca yatağı sırılsıklam etmişim ateşim ine çıka, terleye terleye... uyuyor muyum uyanık mıyım anlamadım çoğu zaman. kalbim kafese yeni kapatılmış ve kaçmaya çalışan bir kuş gibi çarpıyordu. bir ara uyku ve uyanıklık arasında sanki kalbim tekler gibi oldu. acaba dedim, şimdi dursa göğsümde tik tak tik tak diye çalışan şu etten saat, nasıl olur? insan öldüğünü fark ediyor mudur? ruh varsa gerçekten, hemen anlamıyor olabilir belki öldüğünü. belki birkaç saniye veya dakika hala yaşıyor sanabilir kendisini. acaba dedim o arafta olabilir miyim şu anda?işin garip yanı ne biliyor musun selva, bu düşünce beni korkutmadı, bu düşünce öyle doğal geldi ki bana kendimden korktum. hiçbir korkumun kalmaması fikri beni korkuttu. ama korkum kalmadı diye korkarken, bir korkum varmış diyerek rahatladım. korkusu kalmayan birisinin arzusu da kalmamıştır çünkü. hala korkabildiğim için, içimde arzu olduğu için sevindim.yine yazarım fırsat buldukça. öpüyorum çilli yanaklarından.