Bir puzzle insanı temsil etsin. İnsan kendinden taviz verdiğinde, o puzzle'dan rastgele bir parça alalım. Bir parça alırsak, bütünlük çok bozulmamış gibi görünüyor, çok önemli değil. Bir tane daha alırsak yine kabul edilebilir. Ancak bunları arttıkça insan yok olmaya başlar. Bir bakmışsın, ortada ne olduğu belirsiz bir tablo var. Taviz verdikçe söz hakkı veririz karşı tarafa. Bu önlenmezse yok olmaktan başka bir seçenek kalmaz. Müsamaha adı altında insanların iyi niyetleri, temiz düşünceleri ve kendilerine olan saygıları yok oluyor. İnsan kendinden taviz verdikçe, ipler başkasının eline geçer. Artık geriye verecek taviz bile kalmaz. Kaybolacak bir biz de.