Detaylı kilo verme sürecimi sizlere daha önce anlatmıştım. Yazdıklarımdan motive olup bana mesaj atan birçok insan olmuştu. “Ben de yapacağım!” diye. Umarım deniyorlardır. Bugün konum farklı. Bugünkü bir çöküş ve ayağa kalkış hikayesi. Ama sonunda eminim ucundan kıyısından kendinize biraz da olsa motivasyon bulacaksınız.
Dert çük gibidir, herkes kendininkini büyük zanneder. Kendimce büyük dertlerimin olduğu bir ay - bir kaç hafta - oldukça fazla gece geçirdim. İşin içinden çıkamadığım anlarda yardımıma bira koştu. Neredeyse her gün tekele fıtı fıtı adımlarla yürüyüp, dolaptan soğuk 3-4 bira - yanına kuruyemiş kapıp eve döner oldum. Hava da sıcak. Akşam olsun da buz gibi bira içeyim içim coşsun diye bekler oldum. Alkolikliğe giriş 101. Bu böyle bir süre devam etti. Bir taraftan hala vermem gereken kilolar var, yediklerime dikkat ediyorum, hatta çoğunlukla aç geziyorum. Ama biram eksik olmuyor gibi bir durum var.
3 gün önce gene yapıştırıyorum biraları falan. Dedim ki bir tartılayım ya. Hmnskym… Kilo almışım!! Nasıl lan? Ben bu kilolarımı popomdan ter aka aka - tatlılara uzaktan baka baka - pilavı makarnayı falan neredeyse 1 yıldır anca rüyamda görerek falan vermedim mi? Ulan regl dönemimde tatlılar gözümün önünde eteklerini açıp kapatarak dans ettiklerinde bile direnip yemeyerek vermedim mi ben bu kiloları? Verdim.
E niye aldım? Oradan bir ses fısıldadı kulağıma, "Ye kebabı iç şarabı vur karpuz göte, bu gidişle yarrağımı gidersin cennete." Neyzen baba ayıp ediyosun. Bir taraftan da düşünüyorum. Bu bira yanında yediğim löp löp kuruyemişler - aldığım kilo beni mutlu etti mi? - Hayır. Derdime derman oldu mu? - Hayır. Hemen bir acil durum planı yaptım. Önce bütçesel hesaplamalar yaptım. Günde 4 bira + kuruyemişe minimum 500 tl veriyorum. Aya vurunca baya bir para ediyor. Hemen girdim bir online alışveriş platformuna. Ve kendime koşu bandı aldım. Madem günde bir biraya falan verecek 500 liram var, bunu hayrıma kullanayım. Koşu bandının taksitlerini öderim diyerek ‘satın al’ butonuna kırarcasına bastım.
Dün geldi. Kurdum. Yarınlar yokmuşçasına 1 saat koştum. Terler gözümün içine kadar girdi, gözlerimi kırpamayana kadar koştum. Bi' duş aldım sonrasında. Güzel bir kahve yaptım. Yanına da buzlu su. Oh lan! Dedim. İşte bu beni mutlu etti. Benim bir insanım var, düşmeme asla izin vermez. Ben çokça düşerim. 'Kalk kalk, ben varım' der. #166353046 Kendisini şurada yeterince övdüm. Ondan çokça güç alıyorum. Umut ederim siz de benim yazdıklarımdan güç alırsınız.
Hayatta aldığımız her karar kendi sorumluluğumuzda. Doymayı geç patlayana kadar yemek yiyip bir koltuk köşesinde uyuklamak da sizin tercihiniz - her akşam biraları cipsleri kuruyemişleri gömmek de sizin tercihiniz - karbonhidrata hamura ekmeğe makarnaya düşmek de sizin tercihiniz. Ve ya… Harekete geçip hayatınızı değiştirmek de sizin tercihiniz. Sağlıklı yemeklerle beslenip iyi hissetmek de sizin tercihiniz. Kocaman bir salataya mutlu olmak da - size uzatılan saçma sapan gıdalara "hayır" demek de sizin tercihiniz. Hepimiz düşüyoruz. Ama kalkmak da bizim tercihimiz.
Dert çük gibidir, herkes kendininkini büyük zanneder. Kendimce büyük dertlerimin olduğu bir ay - bir kaç hafta - oldukça fazla gece geçirdim. İşin içinden çıkamadığım anlarda yardımıma bira koştu. Neredeyse her gün tekele fıtı fıtı adımlarla yürüyüp, dolaptan soğuk 3-4 bira - yanına kuruyemiş kapıp eve döner oldum. Hava da sıcak. Akşam olsun da buz gibi bira içeyim içim coşsun diye bekler oldum. Alkolikliğe giriş 101. Bu böyle bir süre devam etti. Bir taraftan hala vermem gereken kilolar var, yediklerime dikkat ediyorum, hatta çoğunlukla aç geziyorum. Ama biram eksik olmuyor gibi bir durum var.
3 gün önce gene yapıştırıyorum biraları falan. Dedim ki bir tartılayım ya. Hmnskym… Kilo almışım!! Nasıl lan? Ben bu kilolarımı popomdan ter aka aka - tatlılara uzaktan baka baka - pilavı makarnayı falan neredeyse 1 yıldır anca rüyamda görerek falan vermedim mi? Ulan regl dönemimde tatlılar gözümün önünde eteklerini açıp kapatarak dans ettiklerinde bile direnip yemeyerek vermedim mi ben bu kiloları? Verdim.
E niye aldım? Oradan bir ses fısıldadı kulağıma, "Ye kebabı iç şarabı vur karpuz göte, bu gidişle yarrağımı gidersin cennete." Neyzen baba ayıp ediyosun. Bir taraftan da düşünüyorum. Bu bira yanında yediğim löp löp kuruyemişler - aldığım kilo beni mutlu etti mi? - Hayır. Derdime derman oldu mu? - Hayır. Hemen bir acil durum planı yaptım. Önce bütçesel hesaplamalar yaptım. Günde 4 bira + kuruyemişe minimum 500 tl veriyorum. Aya vurunca baya bir para ediyor. Hemen girdim bir online alışveriş platformuna. Ve kendime koşu bandı aldım. Madem günde bir biraya falan verecek 500 liram var, bunu hayrıma kullanayım. Koşu bandının taksitlerini öderim diyerek ‘satın al’ butonuna kırarcasına bastım.
Dün geldi. Kurdum. Yarınlar yokmuşçasına 1 saat koştum. Terler gözümün içine kadar girdi, gözlerimi kırpamayana kadar koştum. Bi' duş aldım sonrasında. Güzel bir kahve yaptım. Yanına da buzlu su. Oh lan! Dedim. İşte bu beni mutlu etti. Benim bir insanım var, düşmeme asla izin vermez. Ben çokça düşerim. 'Kalk kalk, ben varım' der. #166353046 Kendisini şurada yeterince övdüm. Ondan çokça güç alıyorum. Umut ederim siz de benim yazdıklarımdan güç alırsınız.
Hayatta aldığımız her karar kendi sorumluluğumuzda. Doymayı geç patlayana kadar yemek yiyip bir koltuk köşesinde uyuklamak da sizin tercihiniz - her akşam biraları cipsleri kuruyemişleri gömmek de sizin tercihiniz - karbonhidrata hamura ekmeğe makarnaya düşmek de sizin tercihiniz. Ve ya… Harekete geçip hayatınızı değiştirmek de sizin tercihiniz. Sağlıklı yemeklerle beslenip iyi hissetmek de sizin tercihiniz. Kocaman bir salataya mutlu olmak da - size uzatılan saçma sapan gıdalara "hayır" demek de sizin tercihiniz. Hepimiz düşüyoruz. Ama kalkmak da bizim tercihimiz.
