Konuşma dili

[bullvar_katip]

Konuşma dili, günlük yaşayışta kullanılan ve yazı dilinden az farklarla ayrılmış bulunan dil, günlük konuşmadır. Dünya üzerindeki hemen her dilde "konuşma dili - yazı dili" özellikleri bulunur. Bir dilde yazılış ile okunuş birbirinden az ya da çok farklı olabilir. Türkçe özelliği Türkçede bulunan konuşma dili ve yazı dili farklılıkları; birincisi yazılış (yazı dili), ikincisi okunuş (konuşma dili). Duyduğum → Duyduum Öğretmenim → Öretmenim İnşallah → İişallah Eğer → Eyer Aşağı → Aşaa Hakikaten → Hakkaten Değil mi ? → Di mi ? Yine / Gene → Gine Gideceğim → Gidiceem Konuşma Dili Olarak Türkçe Türkçe konuşma dili bakımından çeşitli özelliklere sahiptir: Genellikle tamamlanmamış cümleler (bağımsız hükümler ya da bağlama göre değer kazanan hükümler ya da dinleyicinin algısına bırakılan hükümler, eksiltili cümleler, boşluk / ara / soluk gösteren üç noktalı yapılar veya işaretleyiciler vb.); Cümle yapılarının karıştırılması (kesin sınırları bulunmadan basit ya da birleşik cümle dizilimleri vb.); Tipik olmayan Sözdizimsel yapıların sık kullanımı (konu vb.); (1) a. Ömer okula gitti. (https://en.wikipedia.org/wiki/Topic_and_comment Konu: Ömer, odak: okula) b. Okula Ömer gitti. (Konu: Okula, https://en.wikipedia.org/wiki/Focus_(linguistics) odak: Ömer) (İşsever 2000, s. 8). Örnek bağlamında (b) cümlesi (a) cümlesinden daha sık kullanılır. Bilgi, keyfi parçalar halinde sunulmaz. Yeni ve eski bilgi, konu ve yorum, odak veya ayrıntı dağılımında kullanıcıya bağlı (pragmatik) bir temel bulunur. Türkçe konuşma dilinde, cümlede Yüklem sonrası konum daha sık kullanılır (Schröeder, 2002, s. 82). Yan yana yerleştirmenin hiyerarşik cümle düzenine göre daha sık kullanımı ( Parataksisin hipotaksise karşı baskınlığı. Sözdizimsel düzlemde konuşma dili unsurlarını süreç içinde toplayarak ilerler, yazılı dilde ise sözdiziminde sıralayarak ilerler ve daha iyi bir cümle için sürecin sonunda başa dönülebilir.); Söylem belirteçlerinin daha sık kullanımı (Söylem işaretleyicisi; işte, şey, yani, haydi, evet, yok vb.); (Yılmaz & Yılmaz (2006), kipsel belirteçler (görüş bildirenler: ben, bence, bana göre vb. gerçeklik bildirenler: gerçekten, aslında, belki, tabi vb. nitelik bildirenler: büyük, iyi, güzel, yanlış vb. (s. 206 - 208). Konuşma dilinin tipik iletişimsel işlevi (Sözdizimi dışında kalan unsurları göstermek veya bağlantı sağlayıcı araçlar olarak örneğin [[parçalarüstü unsurlar [[tonlama; Demircan (2015), 12 maddede özetlemiştir: Yüksek perdeden alçak perdeye sekerek düşme ve alçak perdede uzatma: Yükseeel! Umuuut! Özgeee! (s. 168). Zamirlerin daha sık kullanıldığı görülür. Sözdizimindeki unsurlar arasındaki bağlantıyı sağlayan bağlaçlar yerine konuşmanın gerçekleştiği bağlamın algısal unsurları, dinleyicinin dünya bilgisi, sözün ezgisi (bürün, ton, durak, Vurgu vb.) bağlantıyı sağlayan unsurlar arasında sayılabilir. Ayrıca bakınız Yazı dili Vücut dili Islık dili Ağız Dil edinimi Sesmerkezcilik Günlük dil Kaynakça Kategoriil Kategoriilbilim